Στο
άρθρο ταυ στο Politico o Hugo Dixon γράφει: «Αργά το βράδυ της Κυριακής το
hastag #ThisIsACoup έγινε viral σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλοί παρατηρητές πείσθηκαν
ότι η Γερμανία ασκούσε bullying στην Ελλάδα για υποταγή πιέζοντας τον
πρωθυπουργό της να υπογράψει ταπεινωτικά μέτρα για το λαό του τα οποία μόλις
είχε απορρίψει με δημοψήφισμα.
Αλλά αυτό δεν ήταν ένα πραξικόπημα».
«Ήταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, και όχι οι άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες, που απέρριψαν τις επιθυμίες του λαού του. Οι άλλοι ηγέτες -οι οποίοι, σε κάθε περίπτωση, είναι υπεύθυνοι για τους δικούς τους λαούς και όχι για τους Έλληνες- είχαν παραιτηθεί από την ιδέα της εξόδου της Αθήνας από το ευρώ. Εάν ο Τσίπρας ταπεινώθηκε, ήταν σε μεγάλο βαθμό δική του υπαιτιότητα. Ο ίδιος κάλεσε σε ένα δημοψήφισμα την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτός ενέτεινε τα συναισθήματα των ανθρώπων για την καταπιεσμένη τους περηφάνια και τους προέτρεψε να πουν «όχι» σε ένα πρόγραμμα διάσωσης που ήταν λιγότερο σκληρό από αυτό που τελικά συμφώνησε. Τους είχε πει ότι κάτι τέτοιο θα αύξανε την διαπραγματευτική του δύναμη.»
Και συνεχίζει ο γνωστός αρθρογράφος: «Ο Τσίπρας είτε έλεγε ψέματα είτε ζούσε στην χώρα του «Τραλαλά». Το δημοψήφισμα άφησε την Ελλάδα με δύο επιλογές: "αφήστε το ευρώ ή ικετέψτε για έλεος". Το ίδιο βράδυ που ο Τσίπρας κέρδισε το δημοψήφισμά του, πραγματοποίησε μία μεταστροφή και αποφάσισε να συνθηκολογήσει προς την ειρήνη. Αλλά μήπως οι πιστωτές δεν έτριψαν την μύτη του Τσίπρα στο χώμα όταν συνειδητοποίησε τα λάθη των επιλογών του; Η αλήθεια είναι ότι ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφανγκ Σόϊμπλε, το έκανε. Λιγάκι. Έβαλε μπροστά μία ιδέα σύμφωνα με την οποία η Αθήνα θα έπρεπε να μεταφέρει 50 δισ. ευρώ σε ένα ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο. Πρότεινε επίσης ότι αν ο Τσίπρας δεν κάνει μια συμφωνία, η Ελλάδα θα πρέπει να βγει σε ένα πενταετές time-out από το ευρώ - λες και οι Έλληνες θα ήθελαν να ξαναμπούν στην ευρωζώνη αφού θα είχαν περάσει όλη την αγωνία παραίτησης από αυτό. Ο Σόϊμπλε δεν θα έπρεπε να είχε κάνει ποτέ αυτές τις παράλογες προτάσεις. Αλλά τελικώς απορρίφθηκαν. Η τελική συμφωνία, ήταν τελικά αρκετά λογική, αν και σκληρή και γεμάτη κινδύνους».
Στην συνέχεια ο Hugo Dixon αναφέρεται στο κλείσιμο των τραπεζών και το δημοψήφισμα: «Αλλά δεν είναι οι πιστωτές που έκλεισαν τις Ελληνικές τράπεζες σε μία προσπάθεια να φέρουν τον Τσίπρα στα άκρα; Δεν ήταν η ΕΚΤ αυτή που υποκίνησε σκοπίμως τραπεζικό πανικό, όταν, στην πραγματικότητα, η ευθύνη της είναι αν ενεργεί ως δανειστής έσχατης ανάγκης; Με μία λέξη: όχι! Παρ' ότι πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ΕΚΤ προκάλεσε σκόπιμα ένα bank run, δεν υπάρχει καμία απόδειξη που μπορεί να υποστηρίξει κάτι τόσο εξωφρενικό.»
«Όταν ο Τσίπρας ζήτησε από τους πολίτες να ψηφίσουν όχι στο δημοψήφισμα, ο κίνδυνος για χρεωκοπία στην Ελλάδα απασφαλίστηκε. Ήταν λοιπόν σχεδόν αδύνατον για την ΕΚΤ να αποδεχθεί ότι τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία ως ενέχυρο από τις τράπεζες άξιζαν τόσο πολλά. Και έτσι οι τράπεζες έκλεισαν. Είναι αλήθεια ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης είχαν συμφωνήσει να επεκτείνουν το δεύτερο πρόγραμμα για την Ελλάδα, το οποίο έληξε στις 30 Ιουνίου. Έτσι θα υπήρχε η δυνατότητα στην ΕΚΤ να συμφωνήσει ότι οι τράπεζες θα έπρεπε να είναι ανοιχτές μέχρι το δημοψήφισμα. Αν και θα ήταν πιο συνετό από την Ευρωζώνη να έχει κάνει κάτι τέτοιο, είναι απόλυτα κατανοητό από την στιγμή που ο Τσίπρας βγήκε και υποστήριξε ανοιχτά το "όχι" στο δημοψήφισμα».
Και ο Hugo Dixon καταλήγει στο άρθρο του στο Politico: «Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το κλείσιμο των τραπεζών ήταν μία πιθανότητα όταν πρότεινε το δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφισμα που παρεμπιπτόντως ήταν μια παρωδία της δημοκρατίας, με ασαφές ερώτημα και προθεσμία μόλις οκτώ ημέρες. Τώρα όμως Τσίπρας είναι σε δύσκολη κατάσταση, επειδή έκανε μεγάλες υποσχέσεις που δεν μπορεί να κρατήσει. Ο ίδιος έχασε χρόνο με την εμπρηστική ρητορική του και έκανε μια σειρά από λανθασμένους υπολογισμούς. Και δεν είναι αυτός το θύμα ενός πραξικοπήματος».
Αλλά αυτό δεν ήταν ένα πραξικόπημα».
«Ήταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, και όχι οι άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες, που απέρριψαν τις επιθυμίες του λαού του. Οι άλλοι ηγέτες -οι οποίοι, σε κάθε περίπτωση, είναι υπεύθυνοι για τους δικούς τους λαούς και όχι για τους Έλληνες- είχαν παραιτηθεί από την ιδέα της εξόδου της Αθήνας από το ευρώ. Εάν ο Τσίπρας ταπεινώθηκε, ήταν σε μεγάλο βαθμό δική του υπαιτιότητα. Ο ίδιος κάλεσε σε ένα δημοψήφισμα την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτός ενέτεινε τα συναισθήματα των ανθρώπων για την καταπιεσμένη τους περηφάνια και τους προέτρεψε να πουν «όχι» σε ένα πρόγραμμα διάσωσης που ήταν λιγότερο σκληρό από αυτό που τελικά συμφώνησε. Τους είχε πει ότι κάτι τέτοιο θα αύξανε την διαπραγματευτική του δύναμη.»
Και συνεχίζει ο γνωστός αρθρογράφος: «Ο Τσίπρας είτε έλεγε ψέματα είτε ζούσε στην χώρα του «Τραλαλά». Το δημοψήφισμα άφησε την Ελλάδα με δύο επιλογές: "αφήστε το ευρώ ή ικετέψτε για έλεος". Το ίδιο βράδυ που ο Τσίπρας κέρδισε το δημοψήφισμά του, πραγματοποίησε μία μεταστροφή και αποφάσισε να συνθηκολογήσει προς την ειρήνη. Αλλά μήπως οι πιστωτές δεν έτριψαν την μύτη του Τσίπρα στο χώμα όταν συνειδητοποίησε τα λάθη των επιλογών του; Η αλήθεια είναι ότι ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφανγκ Σόϊμπλε, το έκανε. Λιγάκι. Έβαλε μπροστά μία ιδέα σύμφωνα με την οποία η Αθήνα θα έπρεπε να μεταφέρει 50 δισ. ευρώ σε ένα ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο. Πρότεινε επίσης ότι αν ο Τσίπρας δεν κάνει μια συμφωνία, η Ελλάδα θα πρέπει να βγει σε ένα πενταετές time-out από το ευρώ - λες και οι Έλληνες θα ήθελαν να ξαναμπούν στην ευρωζώνη αφού θα είχαν περάσει όλη την αγωνία παραίτησης από αυτό. Ο Σόϊμπλε δεν θα έπρεπε να είχε κάνει ποτέ αυτές τις παράλογες προτάσεις. Αλλά τελικώς απορρίφθηκαν. Η τελική συμφωνία, ήταν τελικά αρκετά λογική, αν και σκληρή και γεμάτη κινδύνους».
Στην συνέχεια ο Hugo Dixon αναφέρεται στο κλείσιμο των τραπεζών και το δημοψήφισμα: «Αλλά δεν είναι οι πιστωτές που έκλεισαν τις Ελληνικές τράπεζες σε μία προσπάθεια να φέρουν τον Τσίπρα στα άκρα; Δεν ήταν η ΕΚΤ αυτή που υποκίνησε σκοπίμως τραπεζικό πανικό, όταν, στην πραγματικότητα, η ευθύνη της είναι αν ενεργεί ως δανειστής έσχατης ανάγκης; Με μία λέξη: όχι! Παρ' ότι πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ΕΚΤ προκάλεσε σκόπιμα ένα bank run, δεν υπάρχει καμία απόδειξη που μπορεί να υποστηρίξει κάτι τόσο εξωφρενικό.»
«Όταν ο Τσίπρας ζήτησε από τους πολίτες να ψηφίσουν όχι στο δημοψήφισμα, ο κίνδυνος για χρεωκοπία στην Ελλάδα απασφαλίστηκε. Ήταν λοιπόν σχεδόν αδύνατον για την ΕΚΤ να αποδεχθεί ότι τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία ως ενέχυρο από τις τράπεζες άξιζαν τόσο πολλά. Και έτσι οι τράπεζες έκλεισαν. Είναι αλήθεια ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης είχαν συμφωνήσει να επεκτείνουν το δεύτερο πρόγραμμα για την Ελλάδα, το οποίο έληξε στις 30 Ιουνίου. Έτσι θα υπήρχε η δυνατότητα στην ΕΚΤ να συμφωνήσει ότι οι τράπεζες θα έπρεπε να είναι ανοιχτές μέχρι το δημοψήφισμα. Αν και θα ήταν πιο συνετό από την Ευρωζώνη να έχει κάνει κάτι τέτοιο, είναι απόλυτα κατανοητό από την στιγμή που ο Τσίπρας βγήκε και υποστήριξε ανοιχτά το "όχι" στο δημοψήφισμα».
Και ο Hugo Dixon καταλήγει στο άρθρο του στο Politico: «Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το κλείσιμο των τραπεζών ήταν μία πιθανότητα όταν πρότεινε το δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφισμα που παρεμπιπτόντως ήταν μια παρωδία της δημοκρατίας, με ασαφές ερώτημα και προθεσμία μόλις οκτώ ημέρες. Τώρα όμως Τσίπρας είναι σε δύσκολη κατάσταση, επειδή έκανε μεγάλες υποσχέσεις που δεν μπορεί να κρατήσει. Ο ίδιος έχασε χρόνο με την εμπρηστική ρητορική του και έκανε μια σειρά από λανθασμένους υπολογισμούς. Και δεν είναι αυτός το θύμα ενός πραξικοπήματος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου