Γιατί τον ξεχάσατε ρε ελεεινοί πολιτικάντηδες;

Έχουν περάσει δεκατέσσερις μέρες από τότε που ο 55χρονος έλληνας εθελοντής Αθανάσιος Λερούνης, ο οποίος εργαζόταν για την ΜΚΟ «Έλληνες Εθελοντές» στην παραμεθόρια περιοχή του βορειοδυτικού Πακιστάν-Αφγανιστάν, απήχθη από το Καλασαντούρ, το πολιτιστικό κέντρο των Καλάς. Η είδηση που κυκλοφόρησε στις κοιλάδες των Καλάς, Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου, ότι ομάδα πολυάριθμων μασκοφόρων εισήλθε βίαια στο Καλασαντούρ και απήγαγαν τον Λερούνη έπειτα από άγριο ξυλοδαρμό των αστυνομικών και του ίδιου, ήταν συγκλονιστική και απρόσμενη. Ο φρουρός του μετά τον ξυλοδαρμό έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε αμέσως. Τοπικά δημοσιεύματα αναφέρουν ότι οι απαγωγείς διέσχισαν τα βουνά και πέρασαν στην κοντινή κοιλάδα του Νουριστάν, επαρχίας του Αφγανιστάν. Συγκινητικές ήταν και οι διαμαρτυρίες των φιλήσυχων Καλάς, που ακόμη και οι γυναίκες τους κατέβηκαν από τα δυσπρόσιτα βουνά τους και διαδήλωσαν στην πρωτεύουσα της επαρχίας Τσιτράλ: «Θέλουμε πίσω τον Ατανάσι μας», είπε κλαίγοντας μια μικρή Καλάσα στην πιο μεγάλη για τα χρονικά συγκέντρωση. Το έργο του Θανάση Λερούνη είναι μεγάλο και αξιόλογο. Μαζί με τα μέλη της οργάνωσης κατασκεύασαν σπίτια μητρότητας, δεξαμενές πόσιμου νερού, συστήματα ύδρευσης, και για τις δύο μειονότητες της περιοχής: καλασική και ……


Πριν από έξι χρόνια ολοκλήρωσαν το πολιτιστικό κέντρο του Καλλασαντούρ, που περιλαμβάνει εκτός από το εθνολογικό λαογραφικό μουσείο, σταθμό πρώτων βοηθειών, αίθουσες σεμιναρίων για παραδοσιακά και τεχνικά επαγγέλματα, βιβλιοθήκη, παραδοσιακό καλασιακό σχολείο, με μαθητές που διδάσκονται την κλασική γραφή, στηριζόμενοι από ανάδοχες ελληνικές οικογένειες για τη φοίτησή τους. Ο Θανάσης από το 1994 που επισκέφθηκε την οροσειρά του Ινδικού Καυκάσου αφιέρωσε τη ζωή του στη φυλή των Καλάς -τα τελευταία εννέα χρόνια ζει στις κοιλάδες τους στα 2.500 υψόμετρο.
«Η ζωή μας εκεί είναι σαν παραμύθι, ζούμε μέσα στο θρύλο, που συναντάει την ιστορία, και όλα μαζί το παραμύθι. Δεν ξέρουμε ποιο είναι αληθινό και ποιο όχι», εξιστορούσε πριν από λίγο καιρό ο Ατανάσι των Καλάς. «Τα συναισθήματα που νιώθουμε σε αυτό το χώρο μάς κάνουν να συγκινούμαστε κάθε στιγμή, οι ιστορίες τους, τα δρώμενά τους μας φέρνουν μνήμες από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Οταν πλησιάζουν οι μέρες για να φύγουν τα μέλη της αποστολής, μαζεύεται όλο το χωριό για τα αποχαιρετιστήρια να μας πουν το "γκάριπαστ", "εις το επανιδείν". Σε περίπτωση που συμβεί οτιδήποτε, ακόμη και να μην μας επιτραπεί η είσοδός μας στο Πακιστάν ή στους Καλάς, η ομάδα μας και εγώ προσωπικά θα βρούμε τρόπους να συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια και να συμπαρασταθούμε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό θα αισθανόμαστε σαν επίορκοι, σαν να μην έχουμε ολοκληρώσει κάτι. Εγώ προσωπικά θα αισθανόμουν σαν να μην μου επέτρεπαν να δω μέλη της οικογένειάς μου, δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου μακριά τους, δεν φαντάζομαι τον χρόνο μου να σπαταλιέται σε κάτι άλλο, ανήκω στην οικογένεια τους. Θέλω να παραμείνω εκεί! Και οι ίδιοι, αν δεν μας δουν μια χρονιά όχι μόνο θα στενοχωρηθούν, αλλά και θα φανταστούν ότι κάτι κακό μας συνέβη. Μας έχουν μάθει, τους έχουμε μάθει, αισθάνονται ότι έχουν ένα στήριγμα στη ζωή τους. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, να αρχίσει αυτή η γέφυρα επικοινωνίας που κάναμε με τη φυλή τους να αποκτά ιδιαίτερη σημασία για το μέλλον τους. Θα αισθανθούν μεγάλη απογοήτευση αν σταματήσουμε. Θα συγχωρούσαν κάποιον ξένο, αλλά όχι ένα γιουνάνι, έναν Έλληνα. Εχουμε δεσμούς αίματος! Δεν περίμενα ότι θα κολλούσα σε ένα μέρος, από το 1994 εστίασα την προσοχή μου, το είναι μου, σε αυτούς τους ανθρώπους είμαι. δικός τους. Είναι χρέος μου να συνεχίσω μαζί τους!»
Πηγή