Βράβευσαν τον αρχιμασόνο στο ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ.

Τελετή ανακήρυξης του δικηγόρου Αθηνών Χρήστου Μανέα σε φίλο του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης πραγματοποιήθηκε το πρωί της Πέμπτης 12 Νοεμβρίου στην αίθουσα σεμιναρίων του κτιρίου διοίκησης του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, στην Πανεπιστημιούπολη Κομοτηνής. Η προσφώνηση του τιμώμενου ευεργέτη του πανεπιστημίου έγινε από τον πρύτανη του ΔΠΘ, Καθηγητή Κωνσταντίνο Σιμόπουλο, παρουσία των αντιπρυτάνεων Στέλιου Σταματόπουλου, Θανάση Καραμπίνη και Σάββα Τοκμακίδη και των κοσμητόρων της Πολυτεχνικής Γιάννη Διαμαντή και των Σχολών Αγωγής Θωμά Βουγιουκλή, όπως και πολλών φίλων της οικογένειας Μανέα. Ο κ. Μανέας, συνεχίζοντας την προσφορά του στο Δημοκρίτειο ανακοίνωσε την δωρεά ενός κλειστού γυμναστηρίου έκτασης 1.200 τ.μ. στην Κομοτηνή για τις ανάγκες των φοιτητών του πανεπιστημίου. Μετά την Πινακοθήκη του Χρήστου και της αείμνηστης Κλειούς Μανέα το πανεπιστήμιο θα έχει την τύχη ν’ αποκτήσει κι ένα κλειστό γυμναστήριο που θα κατασκευαστεί με αποκλειστικά έξοδα του δωρητή.
Ο κ. Σιμόπουλος ευχαρίστησε αρχικά τον δικηγόρο κ. Μανέα, «ο οποίος μας κάνει τη τιμή να βρίσκεται κοντά μας. Είναι ιδιαίτερη η χαρά του πανεπιστημίου και της διοίκησης κι εμού προσωπικά η αποδοχή της απονομής αυτού του τίτλου, του τίτλου δηλαδή του «Φίλου του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου».
Ο κ. Μανέας είναι ένας γνωστός πολίτης και ως δικηγόρος έχει δώσει πολλές και ενδιαφέρουσες μάχες στην καθημερινότητα των δικαστηρίων, έχει διεκπεραιώσει σωρεία υποθέσεων. Τον θεωρούμε δικό μας άνθρωπο εδώ και καιρό - πριν από τη πρότασή μου στη Σύγκλητο και την αποδοχή εκ μέρους της Συγκλήτου να τον ανακηρύξουμε σε «Φίλο» του Δημοκριτείου - διότι ο κ. Μανέας μ’ έναν τρόπο…..
Μπράβο τα θερμά μας συγχαρητήρια για τις «επιλογές» σας. Την επόμενη φορά να βραβεύσετε τους ιλουμινάτι, κασσίτερους, τέκτονες , ροδόσταυρους, βροντόσαυρους, ναϊτες, λεχρίτες, Αντίχριστους , και πάσης φύσεως ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ διότι εκεί υπάρχει το πολύ «ψωμί». Εξαλλου η ΘΡΑΚΗ τους αντέχει όλους. Όμως το πότε θα σας πάρουν με τις πέτρες δεν ξέρω, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ


καθαρό, ιδιαίτερα αξιοπρεπή και λιτό προσέγγισε τη διοίκηση του πανεπιστημίου και μ’ έναν τρόπο ιδιαίτερα γενναιόδωρο αποφάσισε να διαθέσει από τα προσωπικά του περιουσιακά στοιχεία ένα μέρος, για να προσφέρει στο πανεπιστήμιο, για να τονώσει το κύρος του και για να δώσει το μέτρο της λογικής της χορηγίας, που δυστυχώς στο καιρό μας λείπει.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το ύψος της χορηγίας. Στην περίπτωση της χορηγίας και της γενναιόδωρης παροχής του κ. Μανέα έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι αυτή η χορηγία, η οποία εκφράστηκε αρχικά με την χορήγηση προσωπικών, ιδιαίτερης αξίας αντικειμένων, ιδιαίτερα σημαντικών για τον ίδιο και την σύζυγό του. Σε πρώτη φάση ήταν μία σειρά από πίνακες, που έχουν τοποθετηθεί σε ένα κτίριο του πανεπιστημίου και αποτελούν την πινακοθήκη του ιδρύματός μας. Θέλω να πιστεύω ότι σύντομα, με την ανέγερση της Δημοτικής Πινακοθήκης και σε συνεργασία με τον δήμαρχο Κομοτηνής, θα μπορέσουμε να συγκροτήσουμε έναν πιο ισχυρό φορέα και σε δεύτερο χρόνο να περάσει το περιεχόμενο της δικής μας Πινακοθήκης στην Πινακοθήκη του δήμου, κάτι που ήδη συζητήσαμε την ημέρα των εγκαινίων της πινακοθήκης, τον Δεκέμβριο του 2008.
Θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου σε συνεργασία με το δήμο και με άλλους φορείς να ενώσουμε τις δυνάμεις, τους πίνακές μας και ν’ αποκτήσει η πόλη κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, μια Πινακοθήκη σημαντική». Προϊδέασε ο κ. Σιμόπουλος την επόμενη προσφορά του κ. Μανέα στο πανεπιστήμιο λέγοντας πως η ανακοίνωση θα γίνει από τον ίδιο και μίλησε για τη σπουδαιότητα της χειρονομίας.
«Ένας άνθρωπος με μία μεγάλη πορεία αποφασίζει να στηρίξει έναν φορέα, κάτι που αν το δει κάποιος ουσιαστικά, θα διαπιστώσει πως είναι ιδιαίτερα απαξιωμένο στη χώρα μας, διότι δυστυχώς υπάρχουν τα μικρόβια της συναλλαγής, που έχουν καταλύσει κάθε έννοια ακαδημαϊκής, αφιλοκερδούς ή ευγενικής προσφοράς. Η λογική των μεγάλων χορηγών, που στήριξαν πάρα πολύ μεγάλες προσπάθειες στην αρχή της λειτουργίας του ελληνικού κράτους πλέον δεν υπάρχει. Έρχεται λοιπόν εδώ ο κ. Μανέας, ένας απλός άνθρωπος και με τις δικές του δυνάμεις δημιουργεί ένα προηγούμενο, δημιουργεί ένα παράδειγμα. Ως ένα παράδειγμα και μία ιδιαίτερη γενναιοδωρία θεωρεί το πανεπιστήμιο τις αποφάσεις και τις πράξεις του. Τον ευχαριστούμε γι’ αυτό ιδιαίτερα και πιστεύουμε ότι αυτές οι κινήσεις όχι μόνο πρέπει να βρουν μιμητές, αλλά θα πρέπει να τις προφυλάξουμε ως κινήσεις απόλυτης ανιδιοτέλειας, που δεν έχουν ούτε στο σπέρμα τους, ούτε στην εξέλιξή τους κανένα ίχνος συναλλαγής κι αυτός είναι ο λόγος που ουσιαστικά άκουσα τη συνείδησή μου και έκανα το χρέος, που είναι το λιγότερο, να προτείνω στη Σύγκλητο την ανακήρυξή του ως «Φίλο» του Δημοκριτείου. Θεωρώ υποχρέωσή μου να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον κ. Μανέα και για προσφορά του στο Πανεπιστήμιο και για την συνέχιση της γενναιοδωρίας του, να τον ευχαριστήσω και να αναδείξω την ενέργεια μέσα από μια δημόσια πληροφόρηση και να καλέσω μέσα από αυτή την πράξη και άλλους πολίτες να ακολουθήσουν τη συγκεκριμένη πρακτική. Η λογική της χορηγίας πρέπει να επανέλθει, όχι γιατί είμαστε απλά φτωχοί φορείς μέσα στους δημόσιους φορείς, όχι διότι το κράτος αδυνατεί μερικές φορές να κάνει αυτό το κάτι παραπάνω, αλλά διότι πιστεύω πως είναι μία ένδειξη ουσιαστικής αλληλεγγύης, ουσιαστικής ευγένειας και στόχων, που είναι παραπάνω από τα μηνύματα των καιρών, που μάς δημιουργούν πάρα πολλές φορές απογοήτευση και μελαγχολία.

Η έξοχη διαδρομή του
Χρήστου και
της Κλειούς Μανέα

Στη συνέχεια ο κ. Σιμόπουλος διάβασε το ψήφισμα του ΔΠΘ και δόθηκε από τον πρύτανη το έμβλημα του πανεπιστημίου. Φανερά συγκινημένος, ο Χρήστος Μανέας πήρε το λόγο και μίλησε από καρδιάς για την απαρχή των χορηγιών από τον ίδιο και την αείμνηστο σύζυγό του. «Η ψυχούλα της Κλειώς αγάλλεται. Για όσους δεν ξέρουν, με την Κλειώ γεννηθήκαμε στη Θεσσαλονίκη τον ίδιο χρόνο, τον ίδιο μήνα, στον ίδιο δρόμο, με 20 μέρες διαφορά και πηγαίναμε στο ίδιο δημοτικό σχολείο. Χωρίσαμε γιατί εκείνη σαν κόρη καπνεμπόρου πήγε σε ιδιωτικό σχολείο, εγώ σαν γιος υπαλλήλου πήγα σε δημόσιο. Συναντηθήκαμε όταν ήμασταν έφηβοι πια, συνδεθήκαμε το ’48, το ’54 παντρευτήκαμε και στις 13 Φεβρουαρίου «χωρίσαμε». Μην έχοντας παιδιά, είχαμε αποφασίσει να μην κατηγορηθούμε για ηθική αυτουργία στην τεμπελιά χαρίζοντας την περιουσία μας στα ανίψια μας, τα οποία τίποτα δεν έκαναν για να βοηθήσουν να αποκτήσουμε εμείς το οτιδήποτε είχαμε και θεωρώντας υποχρέωσή μας να επιστρέψουμε εκεί από όπου πήραμε τα χρήματα, τους έλληνες πολίτες, οι οποίοι μάς εμπιστεύθηκαν τις εργασίες τους, οι οποίες άλλοτε πέτυχαν, άλλοτε απέτυχαν, όχι από υπαιτιότητα των δικηγόρων, αλλά κάποιος πελάτης μπορεί να έχει άδικο - δεν μπορεί να έχουν όλοι δίκιο όσοι έρχονται σε εμάς - κάποιος χάνει και κάποιος κερδίζει.
Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να διαθέσουμε την περιουσία μας. Η Κλειούλα μου είχε την έμπνευση –και την ευγνωμονώ - να πει, σε ποιον θα αναθέσουμε να φροντίσει μετά το θάνατό μας για τη διανομή της περιουσίας μας, ας το κάνουμε εμείς, δόξα το Θεό εμείς ξέρουμε τι μας χρειάζεται, υπάρχουν πράγματα, τα οποία μπορούμε να διαθέσουμε κι ας ξεκινήσουμε από τώρα. Μάλιστα, θα σας αποκαλύψω, ότι τότε ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωστής Στεφανόπουλος, από τα παλιά χρόνια της δικηγορίας, και μας είπε να φροντίσουμε πρώτα το χώρο της υγείας, που είναι ο πιο σημαντικός και εν συνεχεία αυτόν της παιδείας. Έτσι, ξεκινήσαμε και εξοπλίσαμε το νοσοκομείο Φιλιατρών στη Θεσπρωτία με πλήρη μονάδα ενδοσκοπήσεως, πλήρη μονάδα παθαλογοανατομίας και τρεις τεχνητούς νεφρούς.
Εν συνεχεία, περάσαμε στο χώρο της παιδείας. Σκεφτήκαμε ότι πολλά παιδάκια στα χωριά που δεν έχουν σχολεία, πηγαίνουν σε άλλα χωριά με διάφορα μέσα. Έτσι προσφέραμε σχολικά λεωφορεία σε παραμεθόριες περιοχές, για να παίρνουν τα παιδιά από διάφορα χωριά και να τα μεταφέρουν στα κέντρα, όπου υπήρχαν σχολεία. Μετά από αυτό, καλοί μας φίλοι από τη Ξάνθη μάς υπέδειξαν ότι, υπάρχει ένα σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες και εκεί το εξοπλίσαμε με όλα τα μηχανήματα, που χρειάζονται τα παιδάκια αυτά, αφού αυτά είναι αδικημένα από τη φύση και πολλές φορές και από τους ίδιους τους γονείς τους και φυσικά από τη κοινωνία. Ύστερα, μάς υπέδειξε ένας άλλος αείμνηστος φίλος μας από την Καβάλα, ότι το γηροκομείο έχει ένα πρόβλημα. Βοηθήσαμε και φτιάξαμε όλη τη σκεπή και μάλιστα έγραψαν στην είσοδο Ίδρυμα Νιάρχου «Χρήστος και Κλειώ Μανέα».
Επ’ αυτού, ο κ. Μανέας είπε πως όταν είδε το τι γράφτηκε σχολίασε πως αν κάποιος δει το «Νιάρχος και Μανέας θα πει ποιος είναι ο Μανέας» και τότε τού απάντησαν ότι εκείνοι έδωσαν περισσότερα από τον Νιάρχο.
Το επόμενο κεφάλαιο που άνοιγε στις χορηγίες τους είχε να κάνει με την Κομοτηνή καθώς κάποιος τους είχε ενημερώσει για το πανεπιστήμιο – το οποίο σαφώς και γνώριζε - αλλά τους είπε πως οι πρυτανικές αρχές έχουν άλλη αντίληψη πραγμάτων απ’ ότι συνήθως. «Ήρθα σε επαφή, συνέπεσε να γνωρίζω τον αντιπρύτανη κ. Σταματόπουλο, γνώρισα τον κ. πρύτανη και ένιωσα ότι ήταν οι άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσα να συνεργαστώ.
Είδα ανθρώπους με ανοιχτό μυαλό, που έχουν το θάρρος να παίρνουν αποφάσεις, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες και αν έχουν φυσικά την ικανοποίηση ότι έκαναν κάτι πάρα πολύ καλό. Δεν σας κρύβω ότι η εμπιστοσύνη που μας ενέπνευσαν οι κύριοι του πανεπιστημίου ήταν εκείνη που μας ώθησε να προχωρήσουμε και προχωρήσαμε και φτιάξαμε σε χρόνο ρεκόρ την Πινακοθήκη, με την ταχύτητα και την κατανόηση και την ευρύτητα αντιλήψεως, που διέκρινε τις πρυτανικές αρχές, τον κ. Σιμόπουλο ιδιαιτέρως με τον οποίο ήρθαμε σε επαφή και τον κ. Σταματόπουλο. Ειλικρινά δεν έχω συνηθίσει στα 57 χρόνια δικηγορίας τέτοιου είδους συνεργασία. Εδώ πριν ξεκινήσουμε τελειώσαμε. Αυτό μου έδωσε την ιδέα να προχωρήσουμε και σε μια άλλη χειρονομία και ρώτησα τι άλλη ανάγκη έχει η Κομοτηνή και μου είπαν ότι δεν έχει κλειστό γυμναστήριο για τους σπουδαστές. Εκ φύσεως μου αρέσουν πάρα πολύ τα σπορ και ασχολούμαι, χωρίς ποτέ να έχω διακριθεί σε τίποτα, αλλά μ’ αρέσουν πάρα πολύ και τώρα ακόμη ό,τι μπορώ κάνω. Όταν το άκουσα αυτό, απευθύνθηκα σε ένα φίλο μου μηχανικό στην Αθήνα και σε κάποιο κατασκευαστή, βρήκα τα σχέδια, ένας φίλος από την Καβάλα μας συνέστησε έναν πολύ καλό κατασκευαστή και φτάσαμε κάποια στιγμή να έχουμε προετοιμάσει τη χειρονομία, που σήμερα θα σας ανακοινώσω».
Κι αυτή η ανακοίνωση αυτονόητα προκάλεσε τη συγκίνηση των παρισταμένων που ξέσπασαν σε χειροκρότημα, μετά την πρωτοβουλία του κ. Βουγιουκλή. «Θα κατασκευάσουμε ένα κλειστό γυμναστήριο επιφάνειας 1.200 μέτρων, στο οποίο θα γίνονται όλων των ειδών οι γυμναστικές για τους φοιτητές πρώτα και παράλληλα θα μπορεί να χρησιμοποιείται και ως αίθουσα συνεδρίων, συναυλιών, χορών και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Δεν σας κρύβω ότι, και εγώ κάποτε υπήρξα νέος και ξέρω τις ανάγκες τους. Από την πείρα που έχω πλέον ξέρω ότι στους νέους μπορούμε να στηριζόμαστε, γιατί αυτοί είναι η ελπίδα της φυλής μας και ημών των ιδίων. Ό,τι κάναμε καλό ή κακό το κάναμε, παραπέρα δεν έχουμε και πολλά να κάνουμε, τουλάχιστον ας δώσουμε ένα καλό παράδειγμα.
Είμαι ένας δικηγόρος από τους 26.000 δικηγόρους των Αθηνών, δεν έχω ιδιαίτερες διακρίσεις. Ζούσα μια ζωή μετρημένη, δεν μού άρεσε η σπατάλη. Ζούσα άνετα, αλλά όχι σπάταλα, όπως λέει και ο Σαίξπηρ. Ντυνόμουν καλά, αλλά όχι φανταχτερά. Η Κλειώ ήταν από οικογένεια πλούσια, ήταν χορτασμένη, δεν ήθελε τίποτα, 10 κοσμήματα είχε αυτά φορούσε, σε όλα της ήταν καλή. Έτσι λοιπόν κοιτάζαμε πάντοτε τι μπορούσαμε να κάνουμε για τους νέους, γι’ αυτό βοηθήσαμε παιδιά με ειδικές ανάγκες και φοιτητές, οι οποίοι συγκεντρώνονται σ’ αυτό το φιλόξενο πανεπιστήμιο, το οποίοι συγκεντρώνει τις προτιμήσεις πάρα πολλών, γιατί προσφέρει πάρα πολλά και κυρίως τις δυνατότητες να αναπτύξουν τις ικανότητές τους ο καθένας και να προχωρήσουν. Άκουσα πάρα πολύ ευχάριστα την ιδέα για κατασκευή ενός κλειστού γυμναστηρίου. Έχω ήδη τον φάκελο και θα τον παραδώσω στο πανεπιστήμιο».
Στη συνέχεια, έδειξε τα σχέδια που έχουν γίνει εξηγώντας. «Είναι 1.200 μέτρα, θα μπορεί να γίνει γήπεδο μπάσκετ, γήπεδο βόλεϊ και γήπεδο χάντμπολ, συνεδριακό και οτιδήποτε θελήσετε. Θα είναι καλά εξοπλισμένο και το σπουδαιότερο, επειδή εγώ είμαι υπό «απόσυρση» θέλω να γίνει και να το δω να τελειώνει, όπως κάναμε με την Πινακοθήκη και χάρη στους κυρίους η αγαπημένη μου Κλειώ ήταν παρούσα στις 20 Δεκεμβρίου και κάναμε τα εγκαίνια της Πινακοθήκης.
Το γυμναστήριο έχει κερκίδες αναδιπλούμενες, θα χρησιμοποιούνται μόνο όταν θα χρειάζονται. Από τη στιγμή που το πανεπιστήμιο θα εκδώσει την άδεια, θα γίνει σε οικόπεδο του πανεπιστημίου, όπως είπε και ο πρύτανης, άρα τίποτα δεν υπάρχει ιδιοτελές στην παραχώρηση. Δεν θα πάρουμε τίποτα απολύτως, εκτός από τη μεγάλη χαρά της προσφοράς. Το οικόπεδο θα μείνει και θα είναι του πανεπιστημίου, το κτίριο θα γίνει από εμάς και θα μείνει στο πανεπιστήμιο και εμείς θα έχουμε την χαρά να βλέπουμε - αυτή είναι η παράκλησή μου - να γράφει επάνω «Μανέα Κλειώ». Τα χρήματα όλα θα τα δώσω εγώ, το πανεπιστήμιο δεν θα έχει καμία σχέση και ανάμειξη με τα χρήματα, διότι έχω δικούς μου ανθρώπους που θα κάνουν τη δουλειά μου και διότι δεν θέλω να βάλω στις έννοιες και στους πειρασμούς άλλους να μιλάνε για το πανεπιστήμιο. Έτσι θα είναι απαλλαγμένο, προστατευμένο, θωρακισμένο από κάθε είδους παρατηρήσεις. Όπως ξέρετε υπάρχουν οι επιβλέποντες τα έργα και οι παραβλέποντες, ενίοτε και οι υποβλέποντες καθότι και οι αποβλέποντες. Επειδή αυτά τα ξέρουμε, θέλουμε το πανεπιστήμιο να μείνει απ’ έξω, θα μας παραδώσει απλά το οικόπεδο».

Με ζωντάνια κι ενθουσιασμό είπε πως θα επισκεφθεί ένα γυμναστήριο να δει τι όργανα έχουν και εν συνεχεία θα πάει να δω τη πηγή αγοράς του, «διότι μεταξύ γυμναστηρίου και παραγωγού οι τιμές αυξάνονται και εγώ δεν έχω απεριόριστη οικονομική δυνατότητα, θέλω όποια οικονομία μπορέσουμε να κάνουμε για να γίνει κάτι καλό για τους φοιτητές. Ακόμη μου είπε κάποιος ότι μπορούμε να κάνουμε και σάουνα, γιατί όχι. Θα έχουν την δυνατότητα να γυμνάζονται τις ελεύθερες ώρες τους» είπε.
Ο κ. Μανέας έκανε την πρόβλεψη πως μέσα σ’ ένα τρίμηνο από την έκδοση της άδειας και την εγκατάσταση του εργολάβου θα γίνει. «Μόλις πάρουμε την άδεια εμείς θα εγκαταστήσουμε τον πρώτο εργολάβο και από τη στιγμή που θα αρχίσει η εκσκαφή, υπολογίζουμε σε τρεις μήνες να είναι έτοιμο. Από την στιγμή που θα πάρουμε την άδεια και θα είναι οριστικό, η εταιρία που θα κάνει όλα τα σιδηρουργικά και τ βάση για την σιδηροκατασκευή, θα αρχίσει να κινείται, ώστε όταν τελειώσουν τα μπετά, αμέσως να εγκατασταθούν αυτοί και σε ένα μήνα να έχουν τελειώσει» περιέγραψε παραδίδοντας τον φάκελο στον πρύτανη του Δημοκριτείου. Πηγή