Άμα τολμά, ας δει, πόσα απίδια πιάνει ο "σάκος" της ?

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια κινητικότητα στο αριστερό και στο δεξιό κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Πρόκειται για μια κινητικότητα, που σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις, μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία νέων σχημάτων. Ειδικότερα, και ξεκινώντας από τη ριζοσπαστική ανανεωτική αριστερά που έχει μια θλιβερή παράδοση διασπάσεων, έχουμε και λέμε: Ο Αλέκος Αλαβάνος σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» [20-12-2009] αναφέρει πως «για μένα η περίοδος του Συνασπισμού με τις καλές και τις κακές φάσεις του έχει ολοκληρωθεί». Ο Λεωνίδας Κύρκος εδώ και καιρό ζητάει τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και καλεί την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ να προχωρήσει στη συγκρότηση νέου κόμματος εφόσον δεν καταφέρει ν’ ανατρέψει τους αρνητικούς γι' αυτήν συσχετισμούς. Ο Φώτης Κουβέλης μιλώντας στη «Real news» [20-12-2009] δεν αποκλείει το ενδεχόμενο διάσπασης του ΣΥΝ. Οι εξελίξεις στην Αριστερά μπορεί να έχουν ενδιαφέρον για ένα τμήμα του πληθυσμού, ωστόσο δεν επηρεάζουν καθοριστικά την πορεία του τόπου. Στο διπλανό μαγαζί εξουσίας -στη συντηρητική παράταξη- οι ισορροπίες είναι ασταθείς. Ο πρώην υπουργός Ανδρέας Ανδριανόπουλος σε συνέντευξή του στην Αυγή, πριν από το αποτέλεσμα της εσωκομματικής σύρραξης στη Νέα Δημοκρατία, είχε σημειώσει ότι «με την εκλογή Σαμαρά θα δημιουργηθεί πολιτικό κενό στο χώρο της κεντροδεξιάς». Την ίδια άποψη έχουν και άλλοι "αδέσποτοι" παράγοντες του φιλελευθερισμού και του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, αλλά τους λείπει το εκτόπισμα για να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως και η έξωθεν καλή μαρτυρία, αφού όλες οι απόπειρες που έκαναν στο παρελθόν για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, απέτυχαν παταγωδώς. Έτσι, η προσοχή εστιάζεται στην ηττημένη της εσωκομματικής κόντρας, τη Ντόρα Μπακογιάννη. Η ιστορία του τόπου είναι γεμάτη με απελπισμένες προσπάθειες προσωπικοτήτων που πίστεψαν ότι θα διεμβολίσουν το πολιτικό σκηνικό με μοναδικά όπλα την πικρία τους και την πεποίθηση ότι αυτές εκφράζουν αυθεντικά τις παρακαταθήκες των ιδρυτών. Στα αραχνιασμένα ράφια του μουσείου των κομμάτων "αναπαύονται" τα εγχειρήματα του Γ. Αρσένη [ΕΣΚ], του Α. Τρίτση [ΕΡΚ], του Α. Σαμαρά [ΠΟΛΑΝ] και του Δ. Τσοβόλα [ΔΗΚΚΙ]. Η περίπτωση του Γ. Καρατζαφέρη είναι διαφορετική. Το ΛΑΟΣ ευδοκίμησε γιατί ήρθε σε μια στιγμή ευνοϊκή για την εδραίωση ξενοφοβικών αντιλήψεων και ευτύχησε να γίνει ο χώρος υποδοχής της δυσαρέσκειας που γεννούσε η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Και ο Γ. Καρατζαφέρης, όμως, δεν τόλμησε να αποκοπεί τελείως από τον κόσμο της παράταξης. Απόδειξη η περιλάλητη «θεωρία της πολυκατοικίας». Παρ’ όλα αυτά, το στοίχημα της επιβίωσης ακόμη δεν το έχει κερδίσει. Η συνοχή του ΛΑΟΣ, καθώς και η επιβίωση του, θα δοκιμαστεί από τις πλαγιοκοπήσεις της νέας ηγεσίας της Ν.Δ. Η κ. Μπακογιάννη δεν είναι χτεσινή πολιτικός. Ξέρει ότι οι μεγάλες παρατάξεις έχουν βαθιές ρίζες στην κοινωνία. Ξέρει, επίσης, ότι όσα λέγονται σε στιγμές εκνευρισμού και απογοήτευσης από τους φίλους της, δηλαδή τα βαρύγδουπα λόγια, οι μεγάλες υποσχέσεις και οι προτροπές για ρήξη είναι πολύ πιθανόν να αποδειχτούν φούσκες. Υπάρχει ο κίνδυνος να μείνει χωρίς στηρίγματα και να υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη του πολιτικού θανάτου της. Πηγή