Ασφαλώς και η ΝΔ πταιει για τα σημερινά μας οικονομικά χάλια - όχι τόσο επειδή είναι η ΝΔ, αλλ’ επειδή είναι τμήμα ενός συνολικά σάπιου πολιτικού συστήματος, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητος. Και πταιει η ΝΔ επειδή δεν προώθησε τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα - όπως και πταίουν οι άλλοι διότι είναι βέβαιον πως αν η ΝΔ προωθούσε τέτοιες μεταρρυθμίσεις θα είχαμε αίμα στους δρόμους (αν δηλ. έπαιρνε η αστυνομία εντολή να συγκρατήσει τον όχλο, πράγμα αμφίβολο).
Το ενδιαφέρον με την τωρινή κυβέρνηση του ΠαΣοΚ είναι ότι για πρώτη φορά η κεντροαριστερά αναγκάζεται να πάρει μέτρα, που η ίδια θα πολεμούσε λυσσαλέα όσο και ανεύθυνα αν τα έπαιρνε η κεντροδεξιά - ένα είδος νεμέσεως για την παράταξη, που απ’ το 1981 κατ’ εξοχήν και κυρίως άρχισε και έσυρε τον χορό του υπερδανεισμού της χώρας. Πήρε τα μέτρα αυτά (καίτοι ανεπαρκή και αποτελούντα λάθος «μείγμα») με εγκληματική, ως γνωστόν, καθυστέρηση και παλινωδίες, μετά μάλιστα ένα αρχικό καθοριστικό λάθος - ότι άφησε για εβδομάδες τους λιμενεργάτες να εκβιάζουν κρατώντας κλειστό το λιμάνι του Πειραιώς και τέλος εξαγόρασε τη συναίνεσή των με παχυλότατα λύτρα. (Όπως η ΝΔ, ολίγους μήνες πριν, είχε δώσει λύτρα σε ουκ ολίγους αγρότες.) Το μήνυμα ήταν διπλό: (α) «Έξω οι ιδιώτες και δη ξένοι επενδυτές» και (β) «θα συνεχίσουμε ν’ αυξάνουμε αλόγιστα τις κρατικές δαπάνες». Αν, αντιθέτως, η κυβέρνηση είχε δώσει εντολή στην αστυνομία ν’ ανοίξει το λιμάνι και δεν είχε καταβάλει λύτρα, (πιστεύω ότι) ίσως να είχαμε αποφύγει την τωρινή κρίση δανεισμού.
Το «μείγμα» μέτρων τώρα: Το δημοσιονομικό πρόβλημα έχει δημιουργηθεί εν μέρει από κλεψιές και σπατάλες ανθρώπων και συστημάτων (π.χ. νοσοκομεία), εν μέρει απ’ τη φοροδιαφυγή και εν μέρει (το μεγαλύτερο) απ’ το ότι η Ελλάς έχει 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους ενώ χρειάζεται μόνο 300.000. Συνεπώς προς τα εκεί έπρεπε να πέσει το βάρος - και όχι στην υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, η οποία μόνο αποτέλεσμα ήδη έχει (και αύριο περισσότερο) την κατάρρευση της οικοδομής, κοινωνική αδικία, αλλά και την οικονομική εξόντωση μεγίστου τμήματος της μεσαίας τάξεως (2/3 των ελληνικών νοικοκυριών).
Συγκεκριμένα είναι άδικο και εξοντωτικό να υπάρχουν και αυξάνουν φόροι κληρονομίας ακινήτων, φόροι κατοχής ακινήτων, αλλά και τεκμήρια διαβιώσεως βάσει κατοχής ακινήτων ΟΤΑΝ ειδικά στην Ελλάδα η κατοχή ακίνητης περιουσίας ΔΕΝ συνδέεται κατ’ ανάγκην με αντίστοιχη εισοδηματική ή φοροδοτική ικανότητα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ήδη κληρονομούν και περισσότεροι θα κληρονομήσουν ακίνητα απ’ τους γονείς των, αποκτημένα με κόπο και ιδρώτα (τα περισσότερα). Είναι αυτά τα ακίνητα, που αποτελούν αποκούμπι για την πλειοψηφία του πληθυσμού, ώστε να μην υποβιβασθούν κοινωνικά, να μη γίνουν νεόπτωχοι.
Πολλοί απ’ τους τωρινούς κατόχους (και περισσότεροι αύριο) είναι άνεργοι ή κερδίζουν 700 με 1.200 ευρώ - με 2 και 3 ακίνητα όμως ο καθένας (πολλά 40 και 60 ετών) και όχι κατ’ ανάγκην ενοικιασμένα. Γιατί να υποχρεωθούν να εκποιήσουν 1 ή 2 από αυτά προκειμένου να πληρωθούν αυθαίρετοι φόροι - και μάλιστα σε περίοδο κρίσεως και πτώσεως των τιμών των ακινήτων; Γιατί να τους τα κατάσχει η εφορία;
Γιατί να υποχρεωθούν καν να ενοικιάσουν κάποιο; Θα βρουν άλλωστε ενοικιαστή; Πού η προστασία της ιδιοκτησίας, η σιγουριά ότι το ή τα σπίτια ενός είναι η «άγκυρά» του, η ιστορική συνέχεια της οικογενείας του, η βεβαίωση ότι η διαχρονική αποταμίευση πιάνει τόπο και ότι τα παιδιά του θάχουν μία καλύτερη ζωή και εξασφάλιση, ακόμη και αν πέσουν σε χαλεπούς καιρούς; Πουθενά πλέον! Η ιδιοκτησία τελεί υπό αίρεση.
Ασφαλώς και πρέπει να παταχθεί η φοροδιαφυγή. Ας αξιοποιήσει λοιπόν η κυβέρνηση τον μηχανισμό του «πόθεν έσχες» για ακίνητα - έστω και αναδρομικά, για βάθος, π.χ., 5, 10 ή 20 ετών. Ας βάλει φόρο υπεραξίας επί αγοραπωλησιών ακινήτων - αφού τότε θα υπάρχει ρευστό για να πληρωθεί ο φόρος. Ας βάλει έξτρα φόρο σε μεγάλα εισοδήματα από ενοίκια. Ας χρησιμοποιήσει ακόμη πραγματικές δαπάνες (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, τηλεφωνία) ως τεκμήρια διαβιώσεως, όπως ήδη κάνει με τα δίδακτρα. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι πατάξεως της φοροδιαφυγής (π.χ. έλεγχος κινήσεων καταθέσεων και αξιόγραφων εφεξής - όχι αναδρομικά, ώστε να μη φύγουν οι καταθέσεις έξω), αλλ’ η διεφθαρμένη πολιτική μας τάξη είναι απρόθυμη και ανίκανη να τους υιοθετήσει, για ευνόητους λόγους.
Όμως να μη τσακίσει η κυβέρνηση ανθρώπους του μόχθου ή του ρίσκου, την ευρεία μεσαία τάξη, γενικότερα δε τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Είναι σαφές γιατί το κάνει: Ένα προπαγανδιστικό τρικ για να ικανοποιήσει «ιδεοληπτικά» τους δημοσίους υπαλλήλους, των οποίων κόβονται κάποια επιδόματα μετά πιέσεις των Βρυξελλών.
Αλλ’ είναι οι υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, που συναλλάχθηκαν με πολιτικούς και κόμματα προκειμένου να διορισθούν και μετά, οι περισσότεροι, να κάθονται. Άρα ποιος πταιει για την κρίση; Οι ιδιοκτήτες ακινήτων, των οποίων οι επενδύσεις διαχρονικά ανέπτυξαν την ελληνική οικονομία, ή οι διορισθέντες (και οι πολιτικοί των πάτρωνες), που με τον κρατικό δανεισμό (για να πληρώνονται οι αχρείαστοι μισθοί) και το τεράστιο πλην αντιπαραγωγικό Δημόσιο την καταβαράθρωσαν; Ποιος είναι λοιπόν ορθό και δίκαιο να πληρώσει;
Καθηγητής Οικονομικών στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος (Deree College)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου