Εάν δεν υποστηρίξεις τους εργολάβους πως θα ξαναβγείς ρε χαραμοφάη; πάντως από ότι δείχνεις δεν έχεις καταλάβει ένα πράγμα. Ουδείς δαρμένος έκανε μετά μεγάλη πολιτική καριέρα. Η φώτο του δαρμένου ξευτίλα θα σε κυνηγά μια ..ζωή. Όσο και να προσπαθείς να ευτελίσεις τον…εφιάλτη των εργολάβων, δεν θα σου βγει το..έργο.
Από το προσωπικό σαιτ του δαρμένου ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ
Δε θα γράψω σ’ αυτό το σημείωμα τίποτα για το επεισόδιο εις βάρος μου. Μίλησα, άλλωστε, γι’ αυτό χθες στη Βουλή. Παρατηρώντας την επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες, διαπίστωσα ότι αναπτύσσεται το λεγόμενο «κίνημα του τζάμπα». Με αφορμή την επιβάρυνση μέσω διοδίων για να γίνουν καινούριοι δρόμοι, ή έστω με αφορμή συγκεκριμένες και πραγματικές αδικίες εις βάρος κατοίκων ορισμένων περιοχών της Ελλάδας, λόγω αυτού του συστήματος, εμφανίζεται μια λογική αυτοδικίας. Οι μπάρες σπάνε και ο καθένας εφαρμόζει το δικό του νόμο επικροτούμενος από σημαντικό τμήμα των αναλυτών και της κοινωνίας. Με μια παρόμοια λογική, υπό το πρόσχημα της ελευθεροτυπίας, έχουν καταληφθεί κατά καιρούς διάφορες δημόσιες συχνότητες ραδιοτηλεοπτικών μέσων, χωρίς το δημόσιο να μπορέσει να πείσει ότι η αρχή της ελευθεροτυπίας υπόκειται στο Σύνταγμα και τους νόμους τους κράτους. Δεν είναι διαφορετική η αντίληψη των 50 ή 100 ατόμων που κλείνουν συχνά πυκνά το κέντρο της Αθήνας, διότι θεωρούν ότι το δικαίωμα του δικού τους συνέρχεσθαι ασκείται χωρίς περιορισμούς και εις βάρος των δικαιωμάτων όλων των άλλων πολιτών.
Δεν υποστηρίζω, φυσικά, με όλα αυτά ότι η πολιτική του κράτους για τα διόδια, τις συχνότητες των μέσων ενημέρωσης, τη διαχείριση των διαδηλώσεων είναι αλάνθαστη. Κάθε άλλο. Ωστόσο, θεωρητικώς τουλάχιστον, ζούμε σε ένα κράτος δικαίου. Οι νόμοι ψηφίζονται από μια εκλεγμένη από τους πολίτες Βουλή. Τροποποιούνται από τη Βουλή εφόσον υπάρχει η απαιτούμενη πλειοψηφία. Και πάντως, σίγουρα, ψηφίζονται για να εφαρμόζονται. Όχι για να αγνοούνται και να ποδοπατούνται.
Όλα αυτά δεν διεκδικούν βραβείο πρωτοτυπίας φυσικά. Είναι μέρος των όσων διδάσκονται οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο πλαίσιο της αγωγής του πολίτη. Δε βλάπτει, όμως, όσα διδασκόμαστε και όσα επισήμως, αν μη τι άλλο παραδεχόμαστε, να τα εννοούμε και στην καθημερινή μας πρακτική. Έτσι λειτουργούν τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη. Αν δε μας αρέσουν αυτοί οι κανόνες, που μόνοι μας θεσμοθετήσαμε, κανείς δε μας εμποδίζει να προχωρήσουμε προς μια νέα ελληνική δημοκρατία με δικούς της ιδιότυπους κανόνες. Κανόνες που θα επιβραβεύουν την αυτοδικία και το δίκαιο του ισχυροτέρου. Μόνο που τότε θα γίνουμε πολιτική και κοινωνική ζούγκλα. Και σε αυτή την περίπτωση ο Θεός βοηθός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου