Θα μπει κάποιος φυλακή για την Probank; Υπάρχει δικαιοσύνη;

Μια σωρεία διοικητικών λαθών και επιλογών έκανε τα εύκολα δύσκολα και οδήγησε τελικά τον διαχωρισμό  της Probank σε καλή και κακή τράπεζα...

Αυτό υποστηρίζουν πολλοί παράγοντες της αγοράς, σύμφωνα με τους οποίους «η διοίκηση της τράπεζας κατάφερε να πνιγεί σε μια κουταλιά νερό».

Η αλήθεια είναι πως η Probank θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η τελευταία ελληνική τράπεζα που θα έκλεινε, και μάλιστα για αρκετούς λόγους.

Για παράδειγμα, ήταν η μόνη με δείκτη χορηγήσεων προς καταθέσεις χαμηλότερο του 100%. Επίσης, ήταν νοικοκυρεμένη, με συντηρητική πολιτική χορηγήσεων, χωρίς «βαρύ» δίκτυο καταστημάτων, χωρίς υπεράριθμο προσωπικό με μεγάλες αποδοχές, χωρίς «ακριβοπληρωμένα στελέχη», χωρίς...

Παρ' όλα αυτά, σε όλα σχεδόν τα κρίσιμα διλήμματα, η διοίκηση της Probank φαίνεται να απαντούσε κάθε φορά με τον πλέον λανθασμένο τρόπο.

Πρώτον, η τράπεζα είχε τοποθετήσει σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ποσό που αντιστοιχούσε γύρω στο 150% των ιδίων κεφαλαίων της. Όσο και αν λίγοι περίμεναν το «κούρεμα» των ελληνικών κρατικών τίτλων, η τοποθέτηση αυτή εμπεριείχε σημαντικό ρίσκο που -εκ του αποτελέσματος- φαίνεται πως δεν είχε αξιολογηθεί δεόντως.

Δεύτερον, όταν τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν για το ελληνικό δημόσιο χρέος και τις προοπτικές της εγχώριας οικονομίας γενικότερα, η διοίκηση δεν προχώρησε σε (μερική ή ολική) ρευστοποίηση των παραπάνω ομολόγων, έτσι ώστε να περιορίσει το τελικό ύψος των απωλειών. Η Probank διέθετε ομόλογα αξίας χαμηλότερης των 500 εκατ. ευρώ και έτσι δεν ήταν αδύνατη μερική τουλάχιστον ρευστοποίησή τους, αν η διοίκησή της είχε πάρει την απόφαση να κλειδώσει τη ζημία.

Τρίτον, η τράπεζα καθυστέρησε δραματικά να εισέλθει στο Χρηματιστήριο της Αθήνας, γεγονός που θα έπρεπε να είχε γίνει το 2008 ή το 2009, έστω και αν η τιμή διάθεσης των νέων μετοχών θα ήταν χαμηλότερη από την (τότε) επιθυμητή. Με τον τρόπο αυτό, έχασε τη δυνατότητα να αντλήσει σημαντικό ύψος μετρητών, σε μια περίοδο όπου όλες οι άλλες εισηγμένες τράπεζες προχωρούσαν εκείνο το διάστημα σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου.

Τέταρτον, η Probank καθυστέρησε δραματικά να αλλάξει το καταστατικό της, που απαγόρευε σε κάποιον επενδυτή να αποκτήσει ποσοστό άνω του 5% του συνόλου των μετοχών της. Έτσι, ενώ ήταν σωστή η επιλογή της να ξεκινήσει πρώτη τον χορό της προσπάθειας ενίσχυσης των κεφαλαίων της, βρέθηκε προ αδιεξόδου και αυτό επειδή ζητούσε σε καιρό βαθιάς ύφεσης και αβεβαιότητας χρήματα μόνο από «μικρούς» επενδυτές!

Αντίθετα, ο συγκεκριμένος περιορισμός απέτρεπε όποιο επενδυτικό σχήμα ήθελε να λάβει τον ρόλο του μεγαλομετόχου και του ρυθμιστή των διοικητικών θεμάτων της.

Αναμενόμενη λοιπόν η αποτυχία, αφού άλλωστε καμιά άλλη αύξηση κεφαλαίου στο χρηματιστήριο δεν πέτυχε τα τελευταία χρόνια, βασισμένη αποκλειστικά και μόνο σε Έλληνες ιδιώτες επενδυτές μικρού ή έστω μεσαίου βαλαντίου.

Πέμπτον, η διοίκηση άσκησε πίεση στο προσωπικό ώστε να συμμετάσχει σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας. Μάλιστα, υπάρχουν και εργαζόμενοι που συμμετείχαν στην έκδοση μέσω δανεισμού από την ίδια την Probank και τώρα βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση!

Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις, υπάλληλοι της τράπεζας προσπάθησαν να «πουλήσουν» μετατρέψιμα ομόλογα της Probank σε πελάτες που είχαν επισκεφτεί το κατάστημα με σκοπό την προθεσμιακή κατάθεση.

Σε όποιες περιπτώσεις το κατάφεραν έκαψαν τους πελάτες, οι οποίοι έχασαν το σύνολο της συγκεκριμένης επένδυσής τους...