Μετά την επιδότηση για φυγή στο εξωτερικό των επιχειρήσεων, έχουμε και για …φυγή εργατικού δυναμικού . Όσοι παραμείνουν να παίρνουν… τρεις και εξήντα.

Αυτοί οι λεχρίτες είναι σύμβουλοι της δήθεν κυβέρνησης.
Στην χώρα με το πανευρωπαϊκό ρεκόρ ανεργίας και μετανάστευσης των νέων, στην χώρα που τα στοιχειώδη όνειρα θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως κακουργήματα, σε αυτή την χώρα έρχεται το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) και συμβουλεύει την κυβέρνηση να καταργήσει τον κατώτατο μισθό στους νέους και να πληρώνονται ότι «αγαπά» ο εργοδότης τους και αντ' αυτού να επιδοτηθούν προγράμματα για την μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό! Το ΚΕΠΕ, ως συμβουλευτικό όργανο της κυβέρνησης, εισηγείται μεταξύ άλλων, σχετικά με την ανεργία, τη στόχευση των προγραμμάτων επιδότησης σε θυγατρικές των ελληνικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό, με δεδομένο ότι εντός Ελλάδας δεν μπορούν να απορροφήσουν άνεργους, την «πριμοδότηση» επιλεκτικής μετανάστευσης σε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή τη διευκόλυνση της μετανάστευσης.

Συγκεκριμένα, στο παρθενικό τεύχος των μηνιαίων οικονομικών εξελίξεων, σε ειδικό κεφάλαιο για την ανεργία, ο ερευνητής Ιωάννης Χολέζας προτείνει μεταξύ άλλων:

1. «Για νέους ανέργους 15-24 ετών (15-29 ετών ο διευρυμένος ορισμός) κατάργηση του κατώτατου μισθού έως ένα έτος από την πρόσληψή τους, ώστε να δίνεται ισχυρό κίνητρο στην επιχείρηση να τον/την προσλάβει και να κρίνει την καταλληλότητά του/της (βασικές και μη γνώσεις και δεξιότητες). Παράλληλη ενίσχυση της δράσης του ΣΕΠΕ με τη θέσπιση κινήτρων αποδοτικότητας, προς αποφυγή παραβάσεων της εργατικής νομοθεσίας (ωράριο, συνθήκες απασχόλησης, κτλ).

2. Δεδομένης της αδυναμίας των ελληνικών επιχειρήσεων να απορροφήσουν άνεργους, τα προγράμματα επιδότησης του μισθολογικού κόστους απασχόλησης ίσως να ήταν σκόπιμο να απευθυνθούν σε επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων στο εξωτερικό, σε χώρες εντός και εκτός ΕΕ.

3. Διακρατικές συμφωνίες (με χώρες εκτός ΕΕ, π.χ. ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Νορβηγία) για την απορρόφηση ανέργων στη βάση μιας προσεκτικά σχεδιασμένης μεταναστευτικής πολιτικής και για δεδομένο χρονικό διάστημα, αντί της άτακτης μετανάστευσης που παρατηρείται. Με άλλα λόγια, προτείνεται η επιλεκτική μετανάστευση βάσει προσφοράς (χώρα προέλευσης) και ζήτησης (χώρα προορισμού) εργαζομένων.