Τους ζητεί εγγράφως να το παίξουν …θεοί.

Η «κυριακάτικη δημοκρατία» αποκαλύπτει ένα απίστευτο έγγραφο της Διευθύντριας Ιατρικής Υπηρεσίας του Αττικόν ενός εκ των μεγαλύτερων νοσοκομείων του Λεκανοπεδίου και της Ελλάδας με το οποίο ζητά από τους διευθυντές όλων των κλινικών και τους γιατρούς να μην προβαίνουν στην μηχανική υποστήριξη -με «διασωλήνωση τραχείας»- των ασθενών «με επικείμενο θάνατο»!!!!

Το έγγραφο είναι πρόσφατο καθώς έχει ημερομηνία 3 Δεκεμβρίου 2013 και παραμένει σε εφαρμογή μέχρι σήμερα, χωρίς πάντως να είναι γνωστό σε ποιο βαθμό οι γιατροί, που έχουν δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη και δεσμεύονται από τη συνείδησή τους, το υλοποιούν.

Η υπογραφή στο έγγραφο είναι της κ. Γεωργίας Γερολουκά – Κωστοπαναγιώτου η οποία μάλιστα είναι καθηγήτρια της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και το θέμα του τιτλοφορείται ως εξής: «Διασωλήνωση τραχείας σε ασθενείς ορόφου με επικείμενο θάνατο».

Όπως αναφέρει συγκεκριμένα προς τους συναδέλφους της γιατρούς «συχνά συμβαίνει να καλείται σε νοσηλευτικούς θαλάμους ορόφων η Ομάδα Καρδιοπνευμονικής Αναζωογόνησης (BLUE LINE) για διασωλήνωση τραχείας σε ασθενείς χωρίς κανένα προσδόκιμο επιβίωσης ευρισκόμενους στο φυσικό τέλος της ζωής των».

Στη συνέχεια, αποφαίνεται ότι «η διασωλήνωση τραχείας και ο μηχανικός αερισμός έχουν νόημα σε ασθενείς οι οποίοι προβλέπεται ότι θα ζήσουν και όχι εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται στο φυσικό τέλος της ζωής τους π.χ. λόγω ανίατου νοσήματος μη επιδεχόμενου θεραπείας κλπ».

Και ακολουθεί η εντολή:

«Παρακαλούνται οι υπεύθυνοι ειδικευμένοι θεράποντες των ασθενών κατά την τακτική επίσκεψη στους νοσηλευτικούς θαλάμους:

α) να διευκρινίζουν στους ειδικευόμενους και τους εφημερεύοντες ποιοι από τους ασθενείς τους δεν έχουν να ωφεληθούν από τον μηχανικό αερισμό ως ευρισκόμενοι πλησίον στον φυσικό τέλος της ζωής τους και

β) να ενημερώνουν σχετικά τους συγγενείς των ασθενών».

Για να δικαιολογήσει όλα τα παραπάνω η κ. Κωστοπαναγιώτου, καταλήγει:

«Αυτό που οφείλουμε να προσφέρουμε στη φάση αυτή είναι οπωσδήποτε η επαρκής ηρεμία, η αποτελεσματική αναλγησία (εφόσον υπάρχει πόνος) και ο,τι συνάδει με την ιατρική δεοντολογία της παρηγορητικής ιατρικής (palliative care).

Η αναιτιολόγητη εφαρμογή ενδοτραχειακής διασωλήνωσης και μηχανικού αερισμού μόνον ταλαιπωρία προσφέρει στον ασθενή που βρίσκεται πλησίον του αναμενόμενου φυσικού τέλους της ζωής του».

Ακόμη και όσοι δεν έχουν ιατρικές γνώσεις, αντιλαμβάνονται ότι μόνο όποιος διαθέτει θεϊκές ή υπεφυσικές ικανότητες μπορεί να προβλέψει πότε «επίκειται» ο θάνατος ενός ανθρώπου, έστω και βαριά ασθενούς. Υπάρχουν μάλιστα και διεθνώς πολλές περιπτώσεις ασθενών οι οποίοι ενώ «δεν προβλεπόταν ότι θα ζήσουν» -κατά την έκφραση του ακατανόητου αυτού εγγράφου- τελικώς κέρδισαν τη μάχη και ύστερα από μακρύ χρόνο θεραπείας και μηχανικής υποστήριξης ανένηψαν.

Ιατρικοί παράγοντες εξέφραζαν επίσης την έκπληξή τους διότι δεν είναι γνωστό να έχει υπάρξει άλλοτε τέτοια εντολή από γιατρό -και δη πανεπιστημιακού επιπέδου- με την οποία να καλεί συναδέλφους του να υποδυθούν τον Θεό και να αποφασίσουν εκείνοι πότε θα κοπεί το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου. Άλλωστε και στις περιπτώσεις με ανίατα νοσήματα οι συγγενείς των ασθενών είναι εκείνοι που παίρνουν συχνά τις βαριές αποφάσεις και κανείς άλλος.

Καθώς από επιστημονικής και δεοντολογικής πλευράς το ζήτημα που εγείρεται είναι μείζον, η σκοπιμότητα μιας τέτοιας εντολής όπως εκτιμάται συνδέεται περισσότερο με τις περικοπές που επιχειρούνται σε αυτές τις εποχές μνημονιακής τρέλας και στο χώρο της Υγείας. Προφανώς για κάποιους, που θεωρούν την οικονομία των αριθμών σημαντικότερη από τη ζωή των ανθρώπων, αν αυτό στέλνει ταχύτερα στον θάνατο και ασθενείς «οι οποίοι δεν προβλέπεται ότι θα ζήσουν» είναι λεπτομέρεια...