Τι ..Χίτλερ…
τι Στάλιν. Μια από τα ίδια.
Σε μια χώρα που έχει εμπεδώσει τις θεμελιώδεις αρχές μιας δημοκρατίας, όπως πχ. να μην διώκεται κανείς για τις πεποιθήσειςτου παρά μόνο για τις πράξεις του, μια λογική στην οποία άλλωστε στηρίζεται και το πρόσφατο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που πρόκειται να έρθει ως ψήφιση, οι δηλώσεις Παπαδημούλη με αφορμή τη δολοφονία των Σγουρού και Κομμάτη, μόνο αλγεινή εντύπωση προκαλούν.
Γράφει χαρακτηριστικά στον τοίχο του στο Facebook το προβεβλημένο στέλεχος και βουλευτής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης:
«Οι ένοχοι της δολοφονίας των δύο ναζί στη Μάνη, πρέπει να τιμωρηθούν αυστηρά. Καμία ανοχή στη μαφία και τη δολοφονική βία».
1. Ακόμη και αν δεχτούμε ως δεδομένο -λόγω των ευρημάτων (τατουάζ κλπ)- πως οι δύο δολοφονηθέντες ήταν ακροδεξιών αντιλήψεων, ο χαρακτηρισμός “ναζί” δείχνει ως κοινή κατασυκοφάντηση, καθώς ουδέποτε οι συγκεκριμένοι άνδρες είχαν καταδικαστεί για οποιαδήποτε πράξη που να συνδεόταν με αυτές τις “αντιλήψεις”.
Ναζιστής δεν είναι αυτός που φέρεται να ασπάζεται τον ναζισμό αλλά αυτός του οποίου συγκεκριμένες πράξεις έχουν “αναγνωριστεί” από τη Δικαιοσύνη πως είχαν τέτοιες αφετηρίες και φυσικά έχει ακολουθήσει και ο κολασμός τους. Κατ’ αναλογίαν, αριστερός δεν είναι όποιος αριστερός δηλώνει, διαθέτοντας μάλιστα την ίδια στιγμή μια σημαντική ακίνητη περιουσία αλλά και τεράστια ποσά καταθέσεων στις Τράπεζες, αλλά εκείνος του οποίου η καθημερινότητα συνάδει με αυτά που φέρεται να φρονεί. Και είναι τοις πάσι γνωστό, πως ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι ένας από αυτούς.
Όσο λοιπόν “Αριστερός” είναι ο Δημήτρης Παπαδημούλης, άλλο τόσο “ναζί” ήταν και οι δυο δολοφονηθέντες.
2. Στην φούρια του για πολιτική εξαργύρωση του φρικτού διπλού εγκλήματος, ο Δημήτρης Παπαδημούλης δεν ενδιαφέρεται αν η αντιφασιστική του ανέξοδη κορώνα, στερείται κάθε ουσιαστικού περιεχομένου και φυσικά, για μια ακόμη φορά επαληθεύει όσους (ΣΣ. συντρόφους του) τον κατηγορούν για πολιτικαντισμό και μάλιστα… “παλαιάς κοπής” .
Tι εννοεί στ’ αλήθεια ο ΔΠ με τη φράση “πρέπει να τιμωρηθούν αυστηρά” ; Ποιος τον έχρισε υπεράνω της Δικαιοσύνης ώστε να της δίνει και τις κατάλληλες οδηγίες; Ποιος τον ανέβασε σε κάποια εισαγγελική έδρα; Ποιος τον όρισε ως υπεύθυνο για την επιμέτρηση της ποινής; Και μάλιστα μιας δίκης η οποία… δεν έχει καν αρχίσει αφού, και το πιο… τραγικό, τη στιγμή που έκανε τις δηλώσεις αυτές, δεν είχε καν συλληφθεί οιοσδήποτε έστω ως ύποπτος;
Kαι τι είδους υπηρεσίες προσφέρει στην Αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ μια τέτοια πρωτοφανής παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης, όταν η ανεξαρτησία της, εκτός από δομικό συστατικό της Δημοκρατίας αποτελεί και πάγιο αίτημα ενός λαού τον οποίο, κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να υπηρετήσει το κόμμα του ως κυβέρνηση;
Σε τέτοιας ποιότητας ανεξαρτησία Δικαιοσύνης πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτή θα υιοθετήσει “αύριο” ως κυβέρνηση;
3. Kαι επειδή όπως φαίνεται, ο Δημήτρης Παπαδημούλης εκτός όλων των άλλων έχει και το… κληρονομικό χάρισμα της μαντείας, συνεχίζει κάνοντας λόγο για “μαφία”, χωρίς κανένα μέχρι στιγμής τουλάχιστον στοιχείο, να τεκμηριώνει πως η αποτρόπαια πράξη της δολοφονίας των δυο ανδρών ήταν μια υπόθεση που έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που περιγράφουν μια “μαφιόζικη” υπόθεση.
Αν πάλι, ο εκλεκτός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει κάτι, τότε θα έπρεπε να έχει σπεύσει ήδη στον Εισαγγελέα και να καταθέσει ό,τι τυχόν γνωρίζει γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα. Εξ όσων όμως γνωρίζουμε, κάτι τέτοιο δεν το έχει πράξει, άρα συμπεραίνουμε πως και ο χαρακτηρισμός “μαφία” φέρει την ίδια σοβαρότητα με τη συνολική “δήλωση”. (…)
Ακόμη όμως και αν ξεπερνούσαμε όλα τα παραπάνω, και αποδίδαμε τη δήλωση του κυρίου Παπαδημούλη σε μια εν θερμώ αντίδραση, θα λέγαμε πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει ανεκτό από έναν οποιοδήποτε πολίτη, όχι όμως και από έναν θεσμικό παράγοντα, δηλαδή έναν βουλευτή όπως ο ίδιος, που ως τέτοιος, οφείλει να προσέχει με εξαιρετική σχολαστικότητα κάθε του λέξη, καθώς, δεν βλάπτει μόνο το κόμμα του, (γι’ αυτό ας ελεγχθεί από τα αρμόδια κομματικά όργανα), αλλά κυρίως την ίδια την κοινωνία “διδάσκοντάς” της πως η Δικαιοσύνη είναι μια υπόθεση που μπορεί ο καθένας να “πάρει στα χέρια του”, είτε έργω είτε λόγω.
Δηλαδή ο κύριος Παπαδημούλης στην ουσία “διδάσκει” αυτό που ακριβώς φέρεται να… αποστρέφεται και να καταγγέλλει δηλαδή τον ναζισμό, που ως “αντίληψη” είναι γνωστό πως η σχέση του με τον διαχωρισμό των εξουσιών, δεν είναι και η… καλύτερη. Μήπως δηλαδή τελικά ο κύριος Παπαδημούλης από απηνής διώκτης του ναζισμού φτάνει να γίνεται ο καλύτερος κήρυκάς του;
Αν κάτι ωστόσο, όσον αφορά τον συγκεκριμένο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να είναι το χειρότερο όλων, δεν είναι ούτε οι απαράδεκτες -μη πολιτικές στην ουσία- δηλώσεις του ούτε και η ευτελής προσπάθεια εκμετάλλευσης ενός ούτως ή άλλως τραγικού γεγονότος, αλλά η αδυναμία του να δει σε βάθος την υπόθεση και να επικεντρώσει τον λόγο του στο πραγματικό πρόβλημα, όπως εν προκειμένω αναδεικνύεται, δηλαδή εκείνο της χρήσης αναβολικών στην Ελλάδα.
Ένας πολιτικός δηλαδή ο οποίος μάλιστα είναι εξαιρετικά πιθανόν σε σύντομο χρονικό διάστημα να καταλάβει κάποιον κυβερνητικό θώκο, δεν διαθέτει την απαιτούμενη εκείνη διεισδυτικότητα και πολιτική οξύνοια ώστε να διακρίνει το μείζον από το έλασσον.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι όποιες πολιτικές “πεποιθήσεις” των θυμάτων, όσο αποτρόπαιες και αν είναι αυτές, σίγουρα είναι το έλασσον. Αφού διακίνηση αναβολικών χαπιών δεν γίνεται μόνο από “ακροδεξιούς” και “φιλοναζί” ή άλλα περιθωριακά άτομα αλλά και από μεγάλα ονόματα του ιατρικού, αθλητικού, πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου. Και αν όλοι αυτοί ήταν προσκείμενοι στη …Χρυσή Αυγή, τότε αυτή θα ήταν κυβέρνηση…
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης σήμερα υπέπεσε σε ένα βαρύτατο ατόπημα, το οποίο μάλιστα από τους συγγενείς των χαμένων ανθρώπων μόνο ως ένας δεύτερος φόνος τους θα μπορούσε να θεωρηθεί, προσθέτοντας στο προσωπικό τους δράμα ένα ακόμη και ίσως βαρύτερο, εκείνο της προσβολής της μνήμης τους.
Ο γράφων θα ήταν ο τελευταίος που θα ισχυριζόταν πως οι Σγουρός και Κομμάτης ήταν “τα καλύτερα και τα πιο… φρόνιμα παιδιά”. Πιθανόν και να μην ήταν. Τον πολίτη ωστόσο, δεν τον απασχολεί το “ποιος είναι” ο κάθε Σγουρός και ο κάθε Κομμάτης καθώς δεν είχαν κανένα θεσμικό ρόλο αλλά ο κάθε Παπαδημούλης, ο οποίος σήμερα για μια ακόμη φορά απέδειξε ότι είναι ολίγιστος, και ως Αριστερός και ως Βουλευτής.
Και μια δημόσια συγνώμη του, ακόμη και αν δεν τον έκανε ούτε καλύτερο Αριστερό ούτε πιο υπεύθυνο βουλευτή, ίσως τον έκανε περισσότερο άνθρωπο. Και ίσως εδώ που φτάσαμε, αυτό να είναι και το πλέον ζητούμενο…
Π.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου