Έχετε την γνώμη ότι άλλαξε κάτι; Λάθος.

Συνεχίζετε η ασυλία τους. Ότι τα σκατά και η κουτάλα.  
Διακόσιοι δεκαέξι βουλευτές ψήφισαν στη Βουλή να μην αρθεί η ασυλία του Άδωνη Γεωργιάδη. Μαζί και βουλευτές του Σύριζα. Το επιχείρημα ήταν πως οι καταγγελίες με βάση τις οποίες ζητήθηκε από την Εισαγγελία η άρση ασυλίας δεν ευσταθούσαν.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα για να δούμε πώς πρέπει να είναι και πώς κατέληξαν να είναι. Η Βουλή οφείλει να προστατεύει τους βουλευτές της και να μην τους αφήνει έκθετους σε μηνύσεις λόγω  της βουλευτικής τους δραστηριότητας. Αυτή και μόνο είναι η έννοια και η προστασία της ασυλίας. Ασυλία δεν σημαίνει πως κάποιος βουλευτής πατάει άνθρωπο με το αυτοκίνητο μεθυσμένος και δεν ψηφίζεται η άρση του. Το έχουμε δει και αυτό. Την μετατροπή δηλαδή ενός θεσμού προστασίας της ελεύθερης λειτουργίας του βουλευτή σε ακαταδίωκτο.
Το αίτημα άρσης ασυλίας για τον Άδωνη Γεωργιάδη, έγινε μετά από καταγγελίες πολίτη για φοροδιαφυγή ή κάτι σχετικό. Το γεγονός πως η Εισαγγελία διαβίβασε τη δικογραφία με αίτημα άρσης του βουλευτή σημαίνει πως διέκρινε αποχρώσες ενδείξεις για πιθανή τέλεση αδικήματος. Διαφορετικά θα είχε βάλει τη μήνυση στο αρχείο.
Τι κάνει λοιπόν η Βουλή όταν το αίτημα αυτό πάει στην ολομέλεια; Αξιολογεί αυτόν που έκανε τη μήνυση και απορρίπτει το αίτημα; Ή μήπως αντιλαμβάνεται την πιθανή διάπραξη του αδικήματος ως μέρος της βουλευτικής δραστηριότητας όπως έκανε στην περίπτωση Μιχελάκη, στον οποίο θεώρησε πως ο χρηματισμός είναι στα πλαίσια της λειτουργίας του βουλευτή;
Δεν μπαίνω στην ουσία της υπόθεσης Γεωργιάδη και θεωρώ πως υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να έχει δίκιο στο ότι δεν  υπάρχει ενδεχομένως αδίκημα. Το θέμα είναι η Βουλή, η οποία όφειλε να κάνει για τον Γεωργιάδη ό,τι θα συνέβαινε για κάθε Έλληνα πολίτη. Να τον αφήσει να δικαστεί. Ο ίδιος ο βουλευτής έχει ηθική και πολιτική υποχρέωση να ζητά την άρση της ασυλίας του για να μην υπάρχουν σκιές και υπόνοιες συγκάλυψης.
Όποιος οδηγείται σε δίκη δεν είναι ένοχος κατ’ ανάγκη. Το ίδιο ισχύει για τους βουλευτές, αλλά αυτοί δεν οδηγούνται ποτέ σε δίκη.
Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί οι βουλευτές δεν ψήφισαν την άρση του; Μήπως ο καθένας απ’ αυτούς οικοδομεί μια σταθερή και προκαταβολική ατιμωρησία για τον εαυτό του;