Tι φοβάται το ..πτώμα; Μην το… σκοτώσουν;

Ο Μάκης Προβατάς επισκέπτεται το σπίτι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη της οδού Αραβαντινού και περιγράφει τα άτομα που γνώρισε και τα αντικείμενα που είδε.

Το ραντεβού μας με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για να μου δώσει συνέντευξη για το περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΑ κανονίστηκε να γίνει την Τετάρτη 1η Απριλίου στην Αραβαντινού 1, στο γνωστό σπίτι της οικογένειας απέναντι από το Καλλιμάρμαρο.

Την ώρα που περπατούσα προς τα εκεί άρχισα επί τούτου να φαντάζομαι τι θα συναντήσω: Πώς θα είναι οι άνθρωποι της Ασφάλειας του; πως θα μοιάζουν οι άνθρωποι εκεί μέσα; πως θα είναι ο χώρος; Τι βιβλία θα καταλάβω ότι διαβάζει; Και κυρίως πως θα είναι ο ίδιος;

Μόλις έφτασα στην είσοδο πετάχτηκαν τέσσερις  μαυροπουκαμισάδες, οι τρεις είχαν μουστάκια ο τέταρτος ήταν αμούστακος. Όταν τους είπα ότι είχα ραντεβού με τον πρόεδρο κάλεσαν με ενδοσυνεννόηση δυο άλλους μαυροπουκαμισάδες, οι οποίοι βγήκαν στην είσοδο και με παρέλαβαν. Ανέβηκα τις σκάλες έχοντας  τον έναν να προηγείται και τον άλλον να με ακολουθεί. Μόλις φτάσαμε στην επάνω πόρτα, που ήταν φανερά η κυρία είσοδος, ο ένας πάτησε έναν 16ψήφιο κωδικό και μπήκαμε μέσα. Με οδήγησαν σε έναν χώρο που μάλλον ήταν βιβλιοθήκη και ευγενικά με κρητική προφορά μου είπαν να καθίσω στη μοναδική καρέκλα που βρισκόταν στη μέση του δωματίου. Περίμενα περίπου δέκα λεπτά, και καθώς ο ένας από τους δυο στεκόταν όρθιος στη πόρτα, μπόρεσα να δω μόνο τους τίτλους των βιβλίων και τους συγγραφείς: Μακιαβέλι ‘Ο Ηγεμών’. ‘Η Αποστασία σε κίνδυνο’ . Live and Let Die (Ian Fleming). Μετά από λίγα λεπτά αναμονής μπήκε στο δωμάτιο ο δεύτερος μαυροπουκαμισάς που με είχε ανεβάσει στο σπίτι, και μου είπε κάπως κοφτά ομολογώ «ακολούθησε με». Αρχίσαμε να περπατάμε σε κάτι διαδρόμους και να περνάμε από συρόμενες πόρτες, όπου καταλάβαινα πέρα από κάθε αμφιβολία ότι πλησιάζαμε το γραφείο του προέδρου αφού αυξανόταν πολύ ο αριθμός των μαυροπουκαμισάδων που στέκονταν όρθιοι δεξιά και αριστερά. «Τι τραβάω αριστερός άνθρωπος;» σκεφτόμουν. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σε ένα ζεστό κόκκινο χρώμα και το ταβάνι είχε κρεμασμένους πολύ μεγάλους πολυελαίους. Κάποια στιγμή κοντοσταθήκαμε έξω από μια τεράστια συρόμενη πόρτα και ο ‘οδηγός’ μου την χτύπησε μάλλον συνθηματικά (δεν παίρνω όρκο).

Μπήκαμε μέσα και ένας που έμοιαζε πιο φρουρός από όλους τους προηγούμενους με ρώτησε πολύ ευγενικά «κύριε Προβατά, τι έχετε στην τσάντα σας; Έτσι τυπικά ρωτάω». Του είπα για τα δυο κασετοφωνάκια, το στυλό και ένα δώρο για τον πρόεδρο. «Δώστε μου το δώρο. Θα του το δώσω εγώ». Φυσικά του το έδωσα και μετά έκανε νόημα σε δυο γλυκύτατους δυομισάμετρους τύπους οι οποίοι με οδήγησαν μπροστά στον πρόεδρο… εκείνη ακριβώς τη στιγμή έφτανα αληθινά μπροστά στην είσοδο της Αραβαντινού 1. Ένας νεαρός της ασφάλειας με άσπρο πουκάμισο βγήκε από το τύπου κουβούκλιο της εισόδου «Παρακαλώ». «Προβατάς λέγομαι. Έχω ραντεβού με τον Πρόεδρο για μια συνέντευξη». Καθώς η εξώπορτα ήταν ανοιχτή μου έδειξε με το χέρι την εσωτερική σκάλα «Ανεβείτε τη σκάλα και χτυπήστε το κουδούνι της πόρτας. Θα ανοίξουν». Την πόρτα την άνοιξε ένας ευγενέστατος κύριος ο οποίος μόλις του είπα ποιος είμαι μου είπε «μπορείτε να περιμένετε για λίγο;». Με οδήγησε σε ένα δωμάτιο που μάλλον ήταν ή βιβλιοθήκη, και με ελαφριά κρητική προφορά μου είπε να καθίσω. Αυτό το δωμάτιο βλέπει προς το Καλλιμάρμαρο και κοίταξα για λίγο έξω από το παράθυρο, αφού απέξω προς το παράθυρο έχω κοιτάξει όπως και πολλοί αθηναίοι φαντάζομαι δεκάδες φορές. Τα δέκα λεπτά που χρειάστηκε να περιμένω πέρασαν τρεις διαφορετικοί άνθρωποι οι οποίοι βλέποντας με μέσα στο δωμάτιο με ρώτησαν αν θέλω νερό, χυμό ή ρακί. Για φαγητό δεν με ρώτησε κανένας. Από περιέργεια είδα όλους  τους τίτλους των βιβλίων και τους συγγραφείς. 

Κάποια στιγμή αποφάσισα να περιεργαστώ και το υπόλοιπο σπίτι. Έκανα ανενόχλητα μια γρήγορη βόλτα στους διαδρόμους  και είδα δω δυο τρία γραφεία στα οποία δούλευαν κάποιοι. Ξαναγύρισα στη βιβλιοθήκη και πήρα τηλέφωνο τον Αντώνη: «είμαι στο σπίτι του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δεις τα βιβλία του». ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα, ‘ΕΝΑ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ Τ' ΑΦΗΝΟΥΝ Ν' ΑΝΘΙΣΕΙ’  του Τάσου Δήμου. ‘Το Μέλλον της Δημοκρατίας’του Norberto Bobbio,  ‘Kapitalismustheorie in der DDR’ τηςMargaret Wirth… Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε στην ανοιχτή πόρτα ο κύριος που με είχε υποδεχτεί πριν. «Πάμε; Ο πρόεδρος σας περιμένει». Μου έδειξε στο βάθος μια συρόμενη πόρτα η οποία ήταν ανοιχτή γιατί μόλις είχε βγει και έφευγε ο γνωστός όλα αυτά τα χρόνια σωματοφύλακας του Μητσοτάκη. Ο διάδρομος κάτω από τη μοκέτα μάλλον είναι ξύλινος και στους τοίχους υπάρχουν αρκετά καδράκια τα περισσότερα από τοπία της Κρήτης απ’ όσο πρόλαβα να δω. Μπαίνοντας στο γραφείο του Μητσοτάκη ο δικός μου που πήγαινε μπροστά μου έδειξε δεξιά στο βάθος «Περάστε πρώτος», μου είπε. Στα 5 μέτρα είδα τον Μητσοτάκη να κάθεται στο γραφείο του και να χαμογελάει. Δεν υπήρχε κανένας άλλος στον χώρο. Παρ’ όλη την ηλικία του κάνει και σφιχτή χειραψία… «Μπορείτε να με ρωτήσετε ελεύθερα ότι θέλετε». Η συνέντευξη είχε αρχίσει.

Ποιος πληρώνει όλους αυτούς τους μπράβους μαυροπουκαμισάδες; O “φτωχός” Μητσοτάκης;