Αν υποθέσουμε ότι το «όχι» είναι μία απερισκεψία. Εσύ με το «ναι» μπορείς να ζήσεις;

Ο φτωχός δεν ξέρει από λεπτομέρειες. Ξέρει μόνον ότι για να επιβιώσει ένα πράγμα θα πρέπει να κάνει: Να δουλέψει. Ξέρει ο φτωχός πως εάν κλέψει ή εάν εκβιάσει, θα πάει φυλακή.
Κι αν δεν πάει είναι σίγουρο ότι θα χάσει το «καλύβι» του. Εάν το αφεντικό του τον ταπεινώσει ή θα παραιτηθεί για να ψάξει για άλλη δουλειά ή θα πηγαίνει στο σπίτι του δυστυχισμένος. Το ίδιο θα νιώθει κι αν χρειαστεί να δανειστεί για να βγάλει μία μέρα ή να πληρώσει έναν λογαριασμό. Ενοχή θα νιώθει στην επιστροφή στο σπίτι.
Και ντροπή.
Για να πάει μπροστά ο φτωχός, ένα πράγμα ξέρει να κάνει: να δουλέψει. Εάν κλέψει ή εάν εκβιάσει, θα πάει φυλακή. Εάν το αφεντικό του τον ταπεινώνει ή θα παραιτηθεί και θα ψάξει για άλλη δουλειά - διότι δεν αντέχει το ταπείνωμα- ή θα παραμείνει στην ίδια δουλειά παράγοντας λιγότερα. Εάν αυτός ο ίδιος άνθρωπος χρειαστεί δε και να δανειστεί για να βγάλει μία μέρα ή να πληρώσει έναν λογαριασμό. Θα ζει επ’ αόριστον με ενοχή.
Τι δεν καταλαβαίνεις λοιπόν;
Ο τοκογλύφος, ο δανειστής, ο «φίλος για τα δύσκολα» που σε... πουλάει στη συνέχεια, την ίδια στρατηγική έχουν: την εκμετάλλευση και στη συνέχεια τον εκβιασμό.
Τι πάει να πει «ναι» σε όποια συμφωνία και ας είναι κακή; Πόσοι άραγε εργαζόμενοι το έπραξαν ήδη αυτό στην καθημερινότητά τους –για να μη χάσουν τη δουλειά τους- ή πόσοι συνταξιούχοι κατάπιαν τις άθλιες περικοπές υπό τον φόβο να πάνε στην τράπεζα και να μην υπάρχει τίποτα; Το «όχι» αυτό, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία, δεν πρέπει να συνιστά συστατικό «εμφυλίου», αλλά κραυγή μιας απεγνωσμένης πραγματικότητας για εκατομμύρια συνταξιούχους και ανέργους. Για χιλιάδες ανθρώπους που έφυγαν ξημερώματα μαζί με τα παιδιά τους για να ζήσουν-επιβιώσουν σε μια ξένη χώρα.
Αν υποθέσουμε ότι το «όχι» συνιστά μια «ηρωική» ψευδαίσθηση, το «ναι» τι συνιστά; Ναι στη ρύθμιση των χρεών μας για το ηλεκτρικό ρεύμα, τα κοινόχρηστα, τον ΟΤΕ, το φυσικό αέριο, το ενοίκιο.
Ναι για διακοπές λίγων ημερών με λιγότερα χρήματα γιατί ο ιδιοκτήτης του ακινήτου δέχθηκε να μη μας κόψει απόδειξη.
Ναι σε ένα δημόσιο σχολείο που παρέχει κουρασμένη γνώση.
Ναι στο μπακάλικο στο νησί που πουλάει πανάκριβα τα προϊόντα και επικαλείται την οικονομική κρίση.
Ναι στον φαρμακοποιό για να δεχθεί να πληρώνουμε με δόσεις τα φάρμακα που χρειαζόμαστε; Ναι στον ασφαλιστικό μας φορέα που ενώ τον πληρώνουμε για χρόνια κόβει θεραπείες σε σοβαρά πάσχοντες; Το θέμα του «ναι» ή του «όχι» δεν είναι «δραχμή» ή «ευρώ».
Το δίλημμα «ναι» ή «όχι» είναι απλά πολύ πιο ουσιώδες. Ιστορικά ουσιώδες.
Ουδείς θέλει να χρεοκοπήσει η χώρα.
Ουδείς, όμως, θέλει να χάνει χρήματα και να είναι συνεχώς χρεωμένος. Δίχως ελπίδα.
Ούτε πλούσιος, ούτε φτωχός.
Αλλά ο φτωχός, επειδή ξέρει πως μόνον αν δουλέψει, θα βγει η μέρα ή ο μήνας. Εχει έναν λόγο παραπάνω...

Γεωργία Λινάρδου