H Νουδούλα γυρίζει τριάντα πέντε χρόνια πίσω. Καραμανλικοί εναντίον Μητσοτακικών.

Οι νεώτεροι δεν θυμούνται τις ομηρικές μάχες και τις σχεσεις αγαπης - μίσους μεταξύ του νεοφιλελεύθερου - κεντρώου Μητσοτάκη, και του δεξιού Καραμανλή  που έχουν μείνει στη ιστορία.

Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή θριαμβεύει στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές. Ο πολιτικά απομονωμένος Μητσοτάκης προσπαθεί ανεπιτυχώς να ορθοποδήσει ιδρύοντας το Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων .Το 1977 μπαίνει στη Βουλή αφού ο δημιουργηθέν από τον άστεγο Μητσοτάκη  κόμμα των Νεοφιλελεύθερων συγκέντρωσε στις εκλογές του 1977 ποσοστό 1,08% εκλέγοντας βουλευτές τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Παύλο Βαρδινογιάννη. Προτού να περάσει εξάμηνο, το κόμμα των Νεοφιλελεύθερων διαλύθηκε και οι βουλευτές του, Κ. Μητσοτάκης και Π. Βαρδινογιάννης, προσχώρησαν στη ΝΔ (10 Μαΐου 1978). Έτσι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξασφάλισε δύο ψήφους για την εκλογή του στην προεδρία το 1980. Εις αντάλλαγμα έδωσε στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το υπουργείο Οικονομικών, τότε υπουργείο Συντονισμού. «Είχα μείνει μόνος», σημειώνει σήμερα, «αλλά επιβίωσα πολιτικά μόνο γιατί οι φίλοι μου, οι οπαδοί μου με στήριξαν αυτή τη δύσκολη ώρα. Και δεν υπάρχει ανάλογο με το δικό μου».

Ξεχνά όμως ότι ο υπαίτιος του comeback Καραμανλής έκανε μία πράξη ακόμη πληρώνει η παράταξη…. δια ιδίων όφελος αφού  την άνοιξη του 1978, εν όψει των προεδρικών εκλογών του 1980, για να συμπληρώσει τις αναγκαίους ψήφους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κηρύττει αισίως την περίφημη «διεύρυνση» προς το Κέντρο και οι πύλες της ΝΔ ανοίγουν κάπως ανόρεχτα για να περάσει ο «Ψηλός». Είναι η τρανή επιβεβαίωση όσων διασαλπίζουν ότι «αποστάτες» του Κέντρου είναι οι αιμοδότες της Δεξιάς. Σούσουρο στη Ρηγίλλης, ιδιαίτερα μεταξύ των ακραιφνών καραμανλικών για τον «ξενόφερτο» που καπαρώνει μάλιστα το υπουργείο Συντονισμού, το οποίο αποσπάται βάναυσα από τον Γεώργιο Ράλλη.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην ομιλία του στο Προσυνέδριο της Χαλκιδικής είχε πει ότι… «Τα κόμματα για να εκπληρώσουν την αποστολή τους πρέπει: Πρώτον, να έχουν σαφή ιδεολογία και σταθερό προσανατολισμό. Δεύτερον, να κατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης. Τρίτον, να είναι δημοκρατικά οργανωμένα, αλλά ξεχασε να πει και…. ότι θέλει ο αρχηγός.

Τον Οκτώβριο του 1981 η Νέα Δημοκρατία υφίσταται το σοκ της συντριβής από το ΠαΣοΚ. Δύο μήνες αργότερα ο δεξιός Ευάγγελος Αβέρωφ εκλέγεται επιτέλους πρόεδρος του κόμματος (μετά το φιάσκο του 1980, όταν ο κεντροδεξιός Γεώργιος Ράλλης τον κέρδισε με μία ψήφο διαφορά!). Όταν το καλοκαίρι του 1984 ο προχωρημένης ηλικίας και εύθραυστης υγείας Αβέρωφ επιστρέφει από διακοπές στην Κέρκυρα επί της υποδοχής στο αεροδρόμιο θα είναι, χαριέστατος, ο «Ψηλός». Σε λίγο θα πάρει το δαχτυλίδι της διαδοχής. Κατά πολλούς, ο Αβέρωφ γνωρίζει ότι η επιλογή αυτή θα κάνει Τούρκο τον Καραμανλή. Είναι η δική του ρεβάνς για την αχαριστία που πιστεύει ότι του επέδειξε ο «εθνάρχης» ευνοώντας τον Ράλλη.
Την 1η Σεπτεμβρίου 1984, στη μυστική ψηφοφορία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ο Μητσοτάκης συντρίβει τον Κωστή Στεφανόπουλο (με 70 ψήφους έναντι 41). Από τα πλέον πολιτικά ανορθόδοξα της νεότερης ελληνικής Ιστορίας, ότι το πάλαι ποτέ πρωτοπαλίκαρο του Γεωργίου Παπανδρέου, «ο δεξιοφάγος», ο ενορχηστρωτής του Ανένδοτου που ανέτρεψε την ΕΡΕ, στέφεται μετά φανών και λαμπάδων αρχηγός της ΝΔ. «Άνθρωποι οι οποίοι είχαν αποδοκιμαστεί όπως ο Μητσοτάκης, θα εξαφανίζονταν από προσώπου Γης, θα κατέφευγαν σε μοναστήρι» λέει σήμερα πρώην υπουργός του ΠαΣοΚ. «Αυτός, μολονότι λοιδορούμενος από τους πάντες, όχι απλά εξακολούθησε να υπάρχει, αλλά έγινε αρχηγός της αντίπαλης παράταξης. Αυτό καταδεικνύει πρωτίστως αντοχή. Όχι, βέβαια, ότι αυτοί που τον εξέλεξαν τον εκτιμούσαν. Απλά τον θεωρούσαν τον πιο ενδεδειγμένο να χτυπήσει αποτελεσματικά τον Ανδρέα». Διότι, όπως έλεγαν, ήταν «εξίσου αδίστακτος με εκείνον».
Με την ίδια λογική θέλουν τώρα τον υιό Μητσοτακη, για να εξαφανίσει τον Τσίπρα.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν σπεύδει να ανοίξει μπουκάλι αφρώδους οίνου με την εκλογή Μητσοτάκη. Θα εκφράσει, μάλιστα, τις ανησυχίες του για την ενότητα του κόμματος, ανησυχίες που έχουν βάση, καθώς σε λίγο ο Στεφανόπουλος «φεύγει από το μαντρί» και δημιουργεί τη ΔΗΑΝΑ (για να τον φάνε συντόμως, κατά τη γνωστή αβερωφική ρήση, οι λύκοι). Εδώ και καιρό, άλλωστε, το κόμμα έχει παραδοθεί στις δύο πτέρυγες που δεν θα πάψουν (μέχρι και σήμερα) να αλληλοτρώγουν τις σάρκες τους: τους καραμανλικούς και τους μητσοτακικούς. Επικεφαλής τότε των πρώτων ο πληθωρικός Μιλτιάδης Εβερτ (διάδοχος του Μητσοτάκη στην αρχηγία του κόμματος), ο οποίος επιμένει να ξύνει ανεπούλωτες πηγές, γενόμενος ενίοτε πιο ανελέητος και από το πιο «βαθύ» ΠαΣοΚ
Ο νέος αρχηγός έκανε έξω φρενών τον Αβέρωφ, αφήνοντάς τον να περιμένει μία ολόκληρη ώρα στον προθάλαμο του γραφείο του και πολύ αργότερα, σχολίασε με διχαλωτή πολιτική γλώσσα τις επιτυχίες του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου: «Η επιτυχία είναι σχετική. Στην Ελλάδα είσαι επιτυχημένος όταν δεν κάνεις τίποτε».
Στην πρωθυπουργική του θητεία (την ταραχώδη τριετία 1990-1993) τα πυρά εκ των ένδον θα επιταχύνουν τη σχεδόν προδιαγεγραμμένη πτώση. Ο ίδιος δηλώνει απαυδισμένος ότι δεν μπορεί να δίνει τη μάχη με στιλέτα στην πλάτη του. «Το βασικό πρόβλημα του Μητσοτάκη ήταν ότι πάντα έπαιζε σε ξένο γήπεδο» λέει ο δημοσιογράφος Γεώργιος Κύρτσος, μυστικοσύμβουλός του επί 18 μήνες στο υπόγειο του Μαξίμου. «Στη ΝΔ οι μισοί τον αγαπούσαν και οι άλλοι μισοί, ίσως και περισσότεροι, τον μισούσαν. Το Σκοπιανό θα είναι το κερασάκι σε μια ήδη ταγγισμένη εσωκομματική τούρτα. «Αυτό που δεν ξέρει ο κόσμος είναι ότι είχε μια σχεδόν παθολογική συμπάθεια για τον Αντώνη Σαμαρά» σημειώνει ο κ. Κύρτσος. «Τον θεωρούσε για ένα μεγάλο διάστημα τον πιθανότερο διάδοχό του. Μόνο με ψυχολογικούς όρους μπορούσα να το εξηγήσω και όχι με πολιτικούς (άλλωστε, δεν “συναντιόντουσαν”, ο ένας ήταν κεντρώος και ο άλλος λαϊκή, συντηρητική Δεξιά). Ίσως γι’ αυτό η κόντρα τους είχε και στοιχεία προδομένης αγάπης». Πολλοί θα πουν χαιρέκακα ότι ο Αποστάτης βίωσε αισίως στο πετσί του την Αποστασία.
 «Το αδύναμο σημείο του Μητσοτάκη ήταν οι “φίλοι” του» λέει στο ΒΗmagazino ο κ. Στέφανος Μάνος  «Για τους “φίλους” του θα έκανε τα πάντα. Δεν πρόκειται για “ρουσφέτια” με την κλασική έννοια του όρου, είναι “οι δικοί μου άνθρωποι που πρέπει να στηρίξω”. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι αυτή η μεγαλοθυμία προς τους «φίλους» του αγγίζει ενίοτε τα όρια της αφέλειας.
 «O Κώστας Μητσοτάκης είναι ένας άνθρωπος απόλυτα αυτοελεγχόμενος και πειθαρχημένος» λέει ο στενός του συνεργάτης, βουλευτής Χανίων κ. Στέλιος Νικηφοράκης. Οσον αφορά τη δημοφιλία του, ο Μητσοτάκης πρεσβεύει πάντα ότι «σε αυτόν τον τόπο όσο πιο ανώδυνος είσαι, τόσο πιο δημοφιλής είσαι». Οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν θα δυσκολευτούν να φιλοτεχνήσουν με απαράμιλλη μαεστρία το προφίλ του «Δράκουλα της πολιτικής». Όχι, βέβαια, ότι δεν έχει συνεισφέρει και ίδιος τα μάλα σε αυτό (πρωτίστως με τον κυνισμό του και τις δυσοίωνες προβλέψεις του για την οικονομική πορεία της χώρας, όπως εκείνο το προφητικό «Δεν είναι μακριά η στιγμή που η Ελλάδα θα καταφύγει ικέτης στο ΔΝΤ» στη Βουλή, το 1994).
Το 1988 ο ίματζ μέικερ Ζαν Κοέν επωμίζεται το πολιτικό «αμπαλάρισμα» του «Ψηλού». Θα εστιάσει στο προφίλ του εθνικού πάτερ φαμίλια που δεν λείπει ποτέ από το μεσημεριανό τραπέζι, το αντίδοτο της ΝΔ στον «έκλυτο» βίο του «λαοπλάνου» Ανδρέα Παπανδρέου.
 Από τα πρώτα χρόνια της κοινοβουλευτικής ζωής του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα κατηγορηθεί εμμέσως πλην σαφώς για φιλοχρηματία, ομιχλώδεις συναλλαγές με συμφέροντα και πλουτισμό μέσω της πολιτικής. Ενδεικτική η απόρρητη επιστολή της 1ης Μαΐου 1979 του βρετανού πρέσβη Σάδερλαντ προς τα κεντρικά γραφεία του Foreign Office στο Λονδίνο: «Το σημαντικότερο πρόβλημα του Μητσοτάκη είναι ότι σε μια χώρα όπου οι προσωπικότητες και η προσωπική φήμη παίζουν πρωταγωνιστικό πολιτικό ρόλο, το όνομά του ακούγεται συχνά σε ιστορίες δωροληψίας και διαφθοράς.
«Υπάρχει ένα κενό γύρω από τον Μητσοτάκη, το οποίο ο ίδιος δεν το έχει αναπληρώσει» λέει ο κ. Σωμερίτης. «Είναι, για να το πω με τα λόγια της εποχής, το “πόθεν έσχες”.
Ο επίτιμος παραδέχεται σήμερα ότι ανέκαθεν γεννούσε πάθη στην πολιτική: «Διότι έπαιρνα θέσεις πολιτικές. Δεν έκανα πολιτική-σαχλαμάρα, έκανα πολιτική-ουσία». Παρά τα βαριά πολιτικά σφάλματά του (ως πιο σοβαρό θεωρεί την παραίτησή του από την αρχηγία της ΝΔ, μετά την ήττα στις πρόωρες εκλογές του 1993) αισθάνεται δικαιωμένος, διότι: «Δεν χρειάστηκε ποτέ μου να συμβιβαστώ ιδεολογικά ή πολιτικά για οποιοδήποτε αντάλλαγμα, διότι δεν άλλαξα ιδεολογία. Εγώ ξεκίνησα φιλελεύθερος και πεθαίνω φιλελεύθερος».
Για τους απανταχού εχθρούς είναι ο άνθρωπος του παρασκηνίου και των backroom deals, της μικροπολιτικής, της διαπλοκής (αυτής που ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι έριξε την κυβέρνησή του το 1993), των ζοφερών διαπραγματεύσεων, των συνωμοσιών, του νεποτισμού, της δολοπλοκίας και της διαρκούς εσωκομματικής υπονόμευσης, του unfair και του Ειδικού Δικαστηρίου (το 2003 είχε παραδεχθεί σε μια τηλεοπτική συνέντευξή του ότι «ίσως ήταν λάθος» του η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, για το σκάνδαλο Κοσκωτά). Αλαζόνας, με ένα «σύμπλεγμα υπεροχής» έναντι όλων, με το σύνδρομο του αήττητου, ένας Αλ Καπόνε της Κρήτης που συνδιαλέγεται με τα συμφέροντα την ίδια στιγμή που τα καταγγέλλει.
Σήμερα η πολιτική του «μοναξιά» είναι έκδηλη. Όποιο και αν είναι το στίγμα που θα αφήσει στην ελληνική Ιστορία, όπως και αν τον θυμούνται (ο σατανικός υποβολέας της Αποστασίας, ο πρωτοπόρος ηγέτης που έβλεπε 20 χρόνια μπροστά κ.ο.κ.).
Οι πιο πολλές πολιτικές καριέρες τελειώνουν με δάκρυα, έλεγε ο Μπίσμαρκ. Αυτή μάλλον θα τελειώσει με ένα ελαφρύ σήκωμα των ώμων.