Σιγά ρε μην σκίσεις το καλσόν σου.

Αφού στο τέλος ότι θέλει η …δασκάλα θα κάνεις, γιατί θα σε αποβάλει απο …την τάξη.  

Σε τοίχο (φαίνεται προς το παρόν ότι)  προσέκρουσαν οι προσπάθειες του ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι να στηρίξει τις ιταλικές τράπεζες αν και μάλλον θα προσπαθήσει να ελιχθεί στα όρια των ευρωπαϊκών κανονισμών.

Η κυβέρνηση Ρέντσι αναζητεί τρόπους για να ενισχύσει τις ιταλικές τράπεζες μέχρι και με 40 δισ. ευρώ, για να αντισταθμίσει τις απώλειες από το Brexit, σύμφωνα με πηγή που επικαλείται το Bloomberg. Το ιταλικό σχέδιο προβλέπει πιθανώς παροχή κεφαλαίων ή εγγυήσεων.

Ο διοικητής της ιταλικής κεντρικής τράπεζας δήλωσε σε συνέντευξή του ότι «θα χρησιμοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εργαλεία για τη στήριξη του ιταλικού τραπεζικού συστήματος».

 Η γερμανίδα καγκελάριος όταν ρωτήθηκε είπε: Δεν θα λέμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, αυτό δεν μπορεί να γίνει. Οι ευρωπαϊκοί κανόνες για την αναδιάρθρωση και την εξυγίανση των τραπεζών προσφέρουν επαρκές περιθώριο δράσης για τις ειδικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι χώρες – μέλη της Ένωσης»

Τι απάντησε ο Ρέντσι: «Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για τις τράπεζές μας και θα το κάνουμε, γνωρίζοντας ότι αυτό υπηρετεί τη χώρα και σέβεται τους ευρωπαϊκούς κανόνες.  Δεν είμαστε εδώ για να μας κάνει μάθημα η δασκάλα» πρόσθεσε δηκτικά ο Ρέντσι  όταν του τέθηκαν υπόψη τα σχόλια της Μέρκελ.

Έχει διαστρεβλωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό η παγκόσμια οικονομία, λόγω των ανθρωπίνων παρεμβάσεων σε πάρα πολλούς τομείς, περιοχές και χώρες, που το μόνο σίγουρο είναι το ότι, αυτή τη φορά δεν αναμένεται ένας μαύρος κύκνος, αλλά ένα ολόκληρο σμήνος – το οποίο θα αλλάξει εντελώς τα δεδομένα στον πλανήτη.

Ίσως η αρχή να έγινε από τη Μ. Βρετανία, από τυχόν έξοδο της οποίας δεν απειλείται ασφαλώς μόνο η ΕΕ αλλά, κυρίως, η Ευρωζώνη – η Αχίλλειος πτέρνα της οποίας όμως είναι ο ευρωπαϊκός νότος και ιδιαίτερα η Ιταλία.

Ειδικότερα η Ιταλία, εκτός από τον τραπεζικό της τομέα που βρίσκεται σε άθλια κατάσταση (άρθρο), υποφέρει σε μεγάλο βαθμό από τη βιομηχανική της παραγωγή – η οποία έχει μειωθεί κατά 25% από την αρχή της κρίσης, ενώ δεν προβλέπεται η ανάκαμψη της εντός του ευρώ. Η αιτία είναι η πολύ χαμηλή παραγωγικότητα της από τα μέσα του 1995 – με βάση πολλές έρευνες.

Σύμφωνα τώρα με νεότερες μελέτες, τα προβλήματα παραγωγικότητας έχουν αυξηθεί κυρίως στα βορειοδυτικά της Ιταλίας όπως, για παράδειγμα, στη Fiat στο Τορίνο – στο βιομηχανικό κέντρο της χώρας. Αυτό σημαίνει πως δεν ισχύει πλέον ότι, το πρόβλημα της Ιταλίας αφορά μόνο το Νότο – αφού έχει διευρυνθεί παντού.

Περαιτέρω το σκληρό νόμισμα, σε συνδυασμό με τη μειωμένη παραγωγικότητα, θεωρείται ως η απόλυτη συνταγή θανάτου για μία οικονομία – ενώ το αποτέλεσμα βασίζεται στη μέτρηση της κατανομής των πόρων. Αναλυτικότερα, ερευνάει κανείς πόσο επιβραδύνονται οι εισροές κεφαλαίων και εργατικού δυναμικού στις παραγωγικότερες επιχειρήσεις – ανακαλύπτοντας πως, στο βορειοδυτικό μέρος της χώρας, η επιβράδυνση αυτή είναι πολύ μεγάλη .

Ως εκ τούτου εύλογα συμπεραίνει κανείς πως η ασθένεια είναι πολύ προχωρημένη, εάν όχι ανίατη – εκτός εάν η Ιταλία αποχωρήσει από το ευρώ, έτσι ώστε να προσπαθήσει να θεραπευθεί μέσω της υποτίμησης του νομίσματος της, σε συνδυασμό με έναν διακανονισμό των τεραστίων ήδη δημοσίων χρεών της (ελεγχόμενη χρεοκοπία).

Ολοκληρώνοντας πολλοί ήλπιζαν ότι, με την εισαγωγή του ευρώ θα ασκούνταν οι απαραίτητες πιέσεις, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η παραγωγικότητα της Ιταλίας – επειδή η πολιτική δεν θα καθυστερούσε πλέον να επιλύσει τα δομικά προβλήματα, επιλέγοντας πάντοτε την υποτίμηση του νομίσματος για να μη θέσει σε κίνδυνο την εξουσία της.

Η ελπίδα όμως αυτή δεν επαληθεύτηκε, ενώ η Ιταλία δεν έχει πλέον το δικό της νόμισμα για να μπορεί να το υποτιμήσει ανακτώντας την ανταγωνιστικότητα της – με αποτέλεσμα να έχει παγιδευτεί στον τοξικό συνδυασμό του σκληρού νομίσματος και της χαμηλής παραγωγικότητας, από τον οποίο κινδυνεύει πια τόσο η πολιτική, όσο και η οικονομία της.

Δύσκολα λοιπόν θα παραμείνει στη θέση του ο σημερινός πρωθυπουργός – αφού δεν έχει καμία λύση για το θανατηφόρο πρόβλημα της χώρας του. Επίσης δύσκολα θα παραμείνει εντός της νομισματικής ένωσης η Ιταλία, εάν δεν θέλει να αυτοκτονήσει – γεγονός που καθιστά το ευρώ ως το πλέον επικίνδυνο νόμισμα του πλανήτη.