Γλώσσα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει

Αίσθηση έχει προκαλέσει το άρθρο του υφυπουργού Παιδείας Θεοδόση Πελεγρίνη στην Αυγή, ο οποίος μοιάζει να ασπάζεται τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν για τους Εβραίους.

Συγκεκριμένα, ο  πρύτανης στην ιστορία του ΕΚΠΑ αναφέρει:

Όσο κι αν το ολοκαύτωμα παραπέμπει, γενικώς, στον διωγμό και στη γενοκτονία που επιχειρεί κάποιο κράτος ή καθεστώς εναντίον εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών ή πολιτικών ομάδων, που δρουν στους κόλπους ενός λαού, οι Εβραίοι πέτυχαν να ταυτίσουν το ολοκαύτωμα προς την τραγική μοίρα του έθνους των, προκειμένου να αναδείξουν τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος εις βάρος των, με απώτερο στόχο να προκαλέσουν την οργή εναντίον εκείνων που εγκλημάτησαν κατά της εθνικής των υπόστασης και την συμπάθεια του πολιτισμένου κόσμου για όσα υπέστησαν. Με υπομονή και επιμονή εξασφάλισαν την οικειοποίηση του ολοκαυτώματος έτσι, ώστε να διεκδικήσουν την δικαίωσή τους.

Ύστερα από θύελλα αντιδράσεων από το ΚΙΣ  σήμερα  Δευτέρα ο κ. Πελεγρίνης προχώρησε σε διευκρινιστική ανακοίνωση, στην οποία κάνει λόγο για κακόβουλα δημοσιεύματα, στα οποία διαστρεβλώθηκε η η αναφορά του. Σημειώνει ακόμη πως υπήρξε εκ παραδρομής χρήση της λέξης «οικειοποίηση» αντί της λέξης «ανάδειξη». Έλα όμως που το δημοσίευμα αναφέρει: άλλα.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος κύριος προκαλεί με τις απόψεις του. Το 2013, με άρθρο του στη μακαρίτισσα Ελευθεροτυπία, είχε επιχειρήσει να θεωρητικοποιήσει το μίσος κατά των Γερμανών με τα παρακάτω επιχειρήματα:

(...)Αλλοι λαοί προσπάθησαν να ξεφορτωθούν το επιλήψιμο παρελθόν τους αξιοποιώντας την πανουργία της λογικής. Στη Γερμανία, που προκάλεσε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αναπτύχθηκε ο εθνικοσοσιαλισμός, ο ναζισμός. Οι Γερμανοί, «παίζοντας» με τις λέξεις «Γερμανία» και «ναζισμός», πέτυχαν να απαλλαγούν από το εγκληματικό παρελθόν τους. Η Γερμανία -και όχι ο ναζισμός- ήταν που έχασε τον πόλεμο.

(...)Ετσι, με το κόλπο της μετατόπισης της ευθύνης από τη Γερμανία στο ναζισμό, οι Γερμανοί κατάφεραν να ξεφορτωθούν το επιλήψιμο παρελθόν τους και στη θέση του απολογούμενου να βάλουν τους ναζί δίνοντας έτσι στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα να ρίξει κάπου το ανάθεμά της για όσα υπέστη στη διάρκεια του αιματηρού πολέμου. Στα θύματα του ναζισμού -και όχι της Γερμανίας- αποδίδεται ο φόρος τιμής και μνήμης από τους επισκέπτες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Νταχάου ή του Αουσβιτς. Υπέρ των θυμάτων του ναζισμού -και όχι της Γερμανίας- εορτάζεται η επέτειος της θηριωδίας σε βάρος των καλούμενων μαρτυρικών χωριών. Και πάει λέγοντας.

Εξόχως ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι στο ανάθεμα αυτό και στην μήνιν κατά του ναζισμού συμμετέχουν ισότιμα και... οι ίδιοι οι Γερμανοί - και μάλιστα όχι μόνο με λόγια ή την παρουσία τους στις τελετές μνήμης, αλλά και με χρήματα, ενισχύοντας οικονομικά χωριά και πόλεις που βύθισαν στο αίμα οι ναζί. Οχι, αυτό δεν είναι απλώς σχιζοφρένεια. Είναι και πολιτική: αήθης μεν, πλην όμως επιτυχής, αν σκεφτείς ότι εκείνοι που θα έπρεπε υπό το βάρος του παρελθόντος τους να είναι προσεκτικοί, συμπεριφέρονται με περισσή θρασύτητα και αλαζονεία κουνώντας μας το δάκτυλο - το οποίο, δυστυχώς, θα εξακολουθούν να μας κουνούν χλευάζοντάς μας, όσο εμείς, πιασμένοι στην παγίδα τους, θα συνεχίζομε να μιλάμε για θύματα και θηριωδίες του ναζισμού αποσιωπώντας τους πραγματικούς αυτουργούς, τους Γερμανούς.

Αυτό ουδόλως σημαίνει ότι θα πρέπει να παραβλέπομε τα κακουργήματα των οπαδών του ναζισμού και να μην αισθανόμεθα την απειλή των ιδίων. Πρόκειται, όμως, για μιαν άλλη ιστορία, που δεν είναι θεμιτό να την μπλέκομε με τη συμπεριφορά των Γερμανών.