Λοιπόν, συλλυπητήρια! Συλλυπητήρια κατ’ αρχήν στους Ελλαδίτες «ενημερωτές της κοινής γνώμης», παρουσιαστές και παρουσιάστριες της TV, ανταποκριτές, αρθρογράφους, σχολιαστές και αναλυτές του συνόλου των ΜΜΕ, που ποντάρισαν και τα ρέστα τους (σε μόρφωση, κρίση, επαγγελματική δεοντολογία και εθνική αξιοπρέπεια), λειτουργώντας ως εκλογικοί ατζέντηδες της Χίλλαρυ Κλίντον, και περιλούζοντας με χλευασμό τον αντίπαλό της. Και αυτό σ’ όλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα, χωρίς ενδοιασμούς και επιφύλαξη, με ακατανόητο προσωπικό πάθος και προφανώς ανυποψίαστοι για την γελοιότητα να πιθηκίζουν -στη λάθος χώρα- την αυτοκαταστροφική εξωνημένη δημοσιογραφία, και τον άσεμνο προπαγανδιστικό λόγο και γραφή των Αμερικανών σύντεχνών τους.
Μα κανέναν δεν ξένισε το φαινόμενο πανστρατιάς των γνωστών αμερικανικών εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών δικτύων, διακομιστών ΄Ιντερνετ και δημοσκοπικών οργανισμών, για την εξόντωση των αντιπάλων της Κλίντον, πρώτα του «αριστερού» δημοκρατικού αναμορφωτή Μπέρνι Σάντερς και στη συνέχεια του «ξενοφοβικού και μισογύνη φασίστα» Ντόναλντ Τραμπ; Καμιά σκιά δυσπιστίας και καμιά έφεση προς δημοσιογραφική διερεύνηση και αναζήτηση απαντήσεων στον πλούτο των αμερικανικών μέσων αδέσμευτης ενημέρωσης και στον θησαυρό πληροφοριών που άνοιξε η WikiLeaks με τα 55.000 e-mail της Χίλλαρυ και επιτελών της, που ξεσκέπαζαν άβυσσο εγκλημάτων και πλημμελημάτων.
Όλοι τους, οπλισμένοι με «μαρκούτσι» και κάμερα, λειτούργησαν ως διώκτες του Τραμπ και προπαγανδιστές της Χίλλαρυ Κλίντον. Ξέχασαν, ή δεν είχαν διαβάσει πουθενά πως ως προεδρική σύζυγος υποκίνησε στον βομβαρδισμό των Σέρβων διανοουμένων, σε γέφυρα του Βελιγραδίου, όπου συγκεντρώνονταν κάθε μέρα για να την σώσουν από τους βομβαρδισμούς, πως ως αντιπολιτευόμενη γερουσιαστής στήριξε τον πόλεμο του Μπους στο Ιράκ, και ως υπουργός Εξωτερικών επιμελήθηκε της εκστρατείας ισοπέδωσης της Λιβύης και της φρικώδους δολοφονίας του Καντάφι. Στο «σούβλισμα» του Καντάφι με ξιφολόγχη, η Χίλλαρυ κινηματογραφήθηκε να πανηγυρίζει στη Τρίπολη με συντροφιά γυναικών, θριαμβολογώντας με την κραυγή του Σκιπίωνα στην Καρχηδόνα, στη διεστραμμένη παραλλαγή «We Came, We Saw, He Died», συνοδευόμενη από τρελό χάχανο. Στο μητρώο της έχει καταγραφεί συνενοχή και στον πόλεμο της Συρίας, όπου –ως έχει παραδεχτεί- «εμείς εξοπλίσαμε τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους» (εναντίον της κυβέρνησης Ασαντ).
Και τυφλός, λοιπόν, (ή αδαής;) ο δημοσιογραφικός έρωτας για την Κλίντον στην Ελλάδα, στο βυθιζόμενο αυτό σωσίβιο φυγάδων από επτά αμερικανικούς πολέμους σε Μέση Ανατολή και Αφρική, και χώρα που θα κινδύνευε από τις συνέπειες, την επέκταση ή και την εμπλοκή της σε πολεμική σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας, που κινδύνευαν να πυροδοτήσουν οι αναπόδεικτες κατηγορίες, απειλές και ύβρεις της Χίλλαρυ κατά της πυρηνικής αυτής δύναμης και του ηγέτη της.
Το οικτρό αυτό φαινόμενο ανεύθυνης και ανεγκέφαλης δημοσιογραφίας απεικονίζει τον σκοτεινό πάτο αναξιότητας όπου κατέρρευσε σ’ αυτή τη χώρα και η λεγόμενη «Τέταρτη Εξουσία». Και εξηγεί πώς ο -κάποτε σεβαστός και περίβλεπτος- δημοσιογραφικός κόσμος κατάντησε επαίτης και κλοτσοσκούφι κάθε κυβέρνησης κλητήρων του ξένου κατακτητή.
Συλλυπητήρια, λοιπόν, κύριοι αλλά ο γράφων αδυνατεί να συμμεριστεί την συντριβή των ατυχησάντων και των αφεντικών τους, που έχασαν και τα ρέστα τους με την σαρωτική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συλλυπητήρια όμως επίσης και στην ελλαδική πολιτική τάξη, το «κοινοβουλευτικό» κατεστημένο των οικογενειακών ονομάτων, των κληρονομημένων εδρών, των δεξιοτεχνών της «αρπαχτής» (ψήφου) και των πάσης προέλευσης και «ιδεολογίας» παιδιών του κομματικού σωλήνα, προθύμων-υπηρετών κάθε ξένου «προστάτη» και ιθαγενούς διαπλεκομένου. Εδώ ο χορός των θρηνούντων για την πανωλεθρία της Κλίντον ενώνει, με τους ιερούς και ακατάλυτους δεσμούς του κοινού προσωπικού συμφέροντος, τον Αλέξη με τον Κυριάκο, την Φώφη με τον Μπένυ, τον Σταύρο με το ΓΑΠ και όσους στοιχίζονται πίσω τους στα έδρανα της Βουλής. Όλοι τους με τρόμο αναλογίζονται σήμερα τις καραμπόλες επιπτώσεων που θα έχει, για τους υπερατλαντικούς και Ευρωπαίους «προστάτες» τους, η κεραμίδα των αμερικανικών εκλογών, των ίσως πιο δραματικών στην ιστορία της χώρας. Στη διάρκειά τους ταρακουνήθηκε βίαια το Αμερικανικό Σύστημα Εξουσίας και κατέρρευσε το θεατρικό σκηνικό και αφήγημα της Δημοκρατίας του «Αμερικανικού Ονείρου» και του « Ασύγκριτου έθνους». Και πίσω ξεπρόβαλε γυμνή η επιβεβαίωση πρόσφατης ετυμηγορίας του πρώην προέδρου Τζίμη Κάρτερ, ότι οι ΗΠΑ έπαψαν να είναι Δημοκρατία, είναι πλέον Ολιγαρχία, με δημοκρατική πρόσοψη…
Το σκηνικό αυτό έχει αντιγραφεί πιστά και σε τούτη τη χώρα, εδώ και δεκαετίες, φραντίδαις των υπερατλαντικών «ιδρυμάτων» και των εδώ «αντιπροσώπων» τους. Και υπό τη φιλόστοργη στέγη του μελετήθηκε και μεθοδεύτηκε η «αναπροσαρμοσμένη» σύνθεση του πληθυσμού της χώρας, η «νεωτερική» εκπαίδευση των κατοίκων της, οι «ορθολογικές» σχέσεις κράτους και εκκλησίας, οι «λύσεις» εθνικών προβλημάτων (Κυπριακού, Υφαλοκρηπίδας, ΑΟΖ , χωρικών υδάτων και εναέριου χώρου, του μειονοτικού και άλλων ίσως «ελληνο-τουρκικών διαφορών», όπως και προβλήματα οικονομικής εξειδίκευσης αλλά και η επισήμανση νέων ταλέντων, άξιων προώθησης σε θέσεις κοινωνικής και πολιτικής επιρροής, στην στελέχωση και ηγεσία κομμάτων.
Και τα αντίστοιχα σχέδια εφαρμόζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση υπηρεσίας, με την καθοδήγηση ξένων επιτρόπων και τη σύμπραξη των εγκατεστημένων Μ.Κ.Ο. ή «δεξαμενών σκέψης» τύπου ΕΛΙΑΜΕΠ, ξένης πάντοτε σύλληψης, εισαγωγής και χρηματοδότησης. Με την προσθήκη της εξ ίσου εξαρτημένης, με αθέατους χαλινούς, κρατικοδίαιτης οικονομικής ολιγαρχίας, που ελέγχει με τη σειρά της τα Μέσα Μαζικού Εξανδραποδισμού, έχουμε το πλήρες αποικιακό αντίγραφο του αμερικανικού συστήματος (υπηρετικής εδώ) εξουσίας. Αυτό το ελλαδικό κακέκτυπο ειδώλου Δημοκρατίας ήταν χθες πανικόβλητο για την ανατροπή υπολογισμών και προπαγανδιστικών «ελπίδων» αλλά και για τις ειδικότερες συνέπειες της ανατροπής. Επειδή αυτή η μοιραία εξέλιξη απειλεί να διαγράψει τις ΗΠΑ ακόμη και ως καταφύγιο των μελλοντικών καταζητούμενων στην Ελλάδα για εγκλήματα κατά του έθνους…
Συλλυπητήρια (ασυγκράτητου σαρκασμού) και στις επάλξεις (Βερολίνο, Βρυξέλλες, Παρίσι, Χάγη) της Ευρωπαϊκής Ενότητας, της Δημοκρατίας, της Ισότητας και της Αδελφότητας και των λοιπών «αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού». κατά την προσφιλή καραμέλα του κ. Παυλόπουλου. Και πιο συγκεκριμένα συλλυπητήρια στον -οδυρόμενο από χθες για την ανατροπή στην Ουάσιγκτον- γνωστό μας θεματοφύλακα της Δημοκρατίας στην Ευρώπη, εξοχότατο Σούλτς, πρόεδρο του χρυσοφόρου κουκλοθέατρου της Ευρωβουλής, στην –επί ώρες αθέατη και σιωπηλή στη συντριβή της- Φράου Μέρκελ, στον εξαγριωμένο και εισηγούμενο έκτακτη ευρωδιάσκεψη συναγερμού, υπουργό εξωτερικών Στάϊνμάγιερ, στον Γάλλο πρόεδρο Ολάντ, που με διάγγελμα επεσήμαινε την κρισιμότητα της «νέας κατάστασης» και ζητούσε την σύγκληση ευρωπαϊκής διάσκεψης και σε άλλους σημαίνοντες, στην κορυφή της ετοιμόρροπης πυραμίδας.
Οι άνθρωποι, δηλαδή αυτοί οι πραίτορες της «ενωμένης» Ευρώπης, φάνηκαν χτες να «τα έχουν χαμένα», να τους «έχει έρθει ταμπλάς», και να «έχουν χάσει τον μπούσουλα».. Η αμερικανική επανάληψη του «Brexit», σε νέα μάλιστα έκδοση επιδεινωμένης και επαυξημένης μάλιστα απειλής, τους έκανε νάχουν χάσει και την ισορροπία τους και το όποιο φλέγμα διέθεταν: ήταν ολοφάνερα έντρομοι. έντρομοι ενώπιον πολυπρόσωπου εφιάλτη. Τι φοβούνται; Ότι το συναρπαστικό θέαμα της κατάρρευσης των σχεδίων, στρατηγημάτων και μεθοδεύσεων του αμερικανικού Υπερκράτους, υπό την συντριπτική πίεση της συσσωρευμένης λαϊκής οργής, θα λειτουργήσει ως καταλύτης για σειρά παρόμοιων δονήσεων σε χώρες-μέλη της ΕΕ, με την ίδια συσσώρευση εκρηκτικής ψυχικής γόμωσης, στις μεγάλες πλειοψηφίες των πληθυσμών τους.
Βραχυπρόθεσμα ο εφιάλτης έχει τα χαρακτηριστικά πολιτικών ανατροπών κατά τις προσεχείς εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία, γεγονός που εξηγεί την ιδιαίτερη ταραχή στις ηγεσίες αυτών των δύο χωρών. Μεσοπρόθεσμα όμως, μια αλληλουχία τέτοιων εκρήξεων, θα οδηγούσε όχι απλώς στην αλλαγή κυβερνητικής φρουράς σε δοκιμαζόμενες χώρες, αλλά και στην κατεδάφιση του όλου σαθρού και φαύλου ευρωσυστήματος των Βρυξελλών. Αυτό για τις ανθηρές χώρες του βορρά, θα αποτελούσε βαρύτατο πλήγμα, στερώντας της από πολύτιμο ζωτικό χώρο και δύναμη επιρροής. Ειδικά για την Γερμανία θα αποτελούσε καταστροφή η περικοπή ή και στέρηση της προνομιακής θέσης της στην ευρωπαϊκή αγορά και η απώλεια των εργαλείων για την αποικιακή λεηλασία της Ελλάδος και άλλων υποτελών της στο ευρωπαϊκό στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ότι οι προεκλογικές θέσεις του Τραμπ προανήγγειλαν την ανατροπή αρχών, κανόνων και κριτηρίων στις σχέσεις Αμερικής και ευρωπαϊκών χωρών και τοποθέτησή τους σε νέα βάση ισότητας δούναι και λαβείν, στην νέα πολιτική αμερικανικής εσωστρέφειας.
Ο Τραμπ ξεκαθάρισε ότι για την αμυντική προστασία τους, οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει του λοιπού να πληρώνουν το μερίδιο που τους αναλογεί στις δαπάνες του ΝΑΤΟ. Είχε μάλιστα φθάσει να πει ότι θεωρεί την χρησιμότητα του ΝΑΤΟ ξεπερασμένη και ότι για την ασφάλεια των συμφερόντων των ΗΠΑ νομίζει ότι μπορεί «να τα βρει» σε μια, πρόσωπο με πρόσωπο, εξήγηση με τον Πούτιν. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, του έστειλε και το θερμότερο συγχαρητήριο μήνυμα.
Πολύ κακά αυτά τα μαντάτα για τους Γερμανούς, Βρετανούς, Γάλλους και άλλους πιστούς και ανιδιοτελείς συμμάχους της Αμερικής. Υπό το προκάλυμμα των πολέμων της οποίας μπορούσαν να αυξάνουν τις εξαγωγές τους σε οπλικά συστήματα στις εμπλεκόμενες χώρες και με τη στρατιωτική συμμετοχή τους σε «ειρηνευτικές εκστρατείες» να προωθούν την νέο-αποικιακή πολιτική τους στην Μέση Ανατολή και κυρίως στην Αφρική. Από γερμανικής καθαρά πλευράς, η επέκταση του ΝΑΤΟ ως τα σύνορα της Ρωσίας εξασφάλισε στους Γερμανούς το προκάλυμμα της αθόρυβης επιστροφής στον παραδοσιακό εθνικό τους προσανατολισμό: της επέκτασης στην Ανατολή, προς τα εύφορα και πλούσια σε πολύτιμα ορυκτά εδάφη της Ουκρανίας και των χωρών της τέως ΕΣΣΔ -το περιβόητο Drang nach Osten.
Με τον απροσδόκητο μετεωρίτη που έσκασε χτες το πρωί στον Ατλαντικό, πολλά όνειρα, σχέδια και βεβαιότητες απειλούνται από το τσουνάμι των αντικτύπων.
του Μιχαήλ Στυλιανού*
ΑΡΘΡΟ – ΣΟΚ ΑΠΟ ΤΟΥΣ FINANCIAL TIMES! Πως αποκαλούν τον Τραμπ
Ένα από τα γελοία προεκλογικά επιχειρήματα της Κλίντον, χάρη στο οποίο και γέλασα και φασκέλωσα, ήταν το "σκεφτείτε σε ποιον θα εμπιστευτείτε το κουμπί για τα πυρηνικά". Σαν να λέμε, η πρώην κυρία πλανητάρχου προσπάθησε να περάσει στους πολιτειακούς ψηφοφόρους μια άποψη τύπου "τι Τραμπ, τι Κιμ"! Δεν ξέρω πόσο σοβαρά την πήραν οι ψηφοφόροι αλλά εμείς δεν ξεχνάμε ότι επί προέδρων προερχόμενων από το Δημοκρατικό Κόμμα εξολοθρεύθηκαν οι Black Hawk και άλλες φυλές ερυθροδέρμων της ανατολικής ακτής (Τζάκσον), αποσπάστηκαν με την βία εδάφη τού Μεξικού (Πολκ), ξεπαστρεύτηκαν οι Απάτσι τού θρυλικού Τζερόνυμο (Κλήβελαντ), έπεσαν οι δυο μοναδικές στην ιστορία ατομικές βόμβες (Τρούμαν), έγινε η επέμβαση στην Κορέα (Τρούμαν), κηρύχθηκε ο ψυχρός πόλεμος κατά της ΕΣΣΔ (Τρούμαν), φούντωσε ο πόλεμος στο Βιετνάμ (Κέννεντυ - Τζόνσον) και στήθηκε η διάλυση της Σερβίας με πρόσχημα την Βοσνία (Κλίντον). Συνεπώς, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να θεωρούμε ένα ρεπουμπλικανό πρόεδρο πιο επικίνδυνο για την ειρήνη από έναν δημοκρατικό.
Για να τονίσουμε αυτό το τελευταίο περί ειρήνης, ας σημειώσουμε ότι κατά την πρόσφατη θητεία της Κλίντον ως υπουργού εξωτερικών, οι ΗΠΑ διπλασίασαν τις εξαγωγές όπλων ενώ πραγματοποιήθηκε και η μεγαλύτερη στην ιστορία αγοραπωλησία όπλων: αυτή των ΗΠΑ με την Σαουδική Αραβία, ύψους 80 δισ. δολαρίων . Ίσως να μη μάθουμε ποτέ πώς θα ήταν η Χίλλαρυ ως πρόεδρος αλλά ως ντήλερ των οπλικών βιομηχανιών ήταν όντως άψογη. Αξίζει τον κόπο να παρατηρήσουμε ότι μεταξύ των πλέον γαλαντόμων δωρητών τού Ιδρύματος Κλίντον (Clinton Foundation) βρίσκονται κυρίως εταιρείες σαουδαραβικών συμφερόντων.
Από τη στιγμή που κυβερνούν οι πολυεθνικές, οι πετρελαϊκές εταιρείες, τα λόμπι, οι CEOs της Silicon Valley, οι Τράπεζες, οι έμποροι όπλων, και γενικότερα αυτό που αποκαλούμε "σύστημα", γιατί να φοβόμαστε τον Trump; Ο Obama το 2008 βγήκε με γερές δωρεές -που στην πραγματικότητα ήταν "επενδύσεις"- της Goldman Sachs, της JPMorgan Chase, της Citigroup, της IBM, της Morgan Stanley και της General Electric. Είναι αστείο να πιστεύεις ότι κουμάντο κάνουν κάποιοι εκλεγμένοι τύποι στον Λευκό Οίκο και όχι η Apple, η Google ή η Goldman Sachs. Το 2015, μόλις δύο μέρες μετά την δολοφονία 9 ανθρώπων σε εκκλησία μαύρων στην Νότια Καρολίνα, ο Obama δήλωσε ότι δύσκολα θα γίνονταν αλλαγές στην νομοθεσία για τα όπλα. "Δυστυχώς, ο έλεγχος που ασκεί η Εθνική Ένωση Όπλων στο Κογκρέσο είναι εξαιρετικά ισχυρός", είχε δηλώσει, δείχνοντας ξεκάθαρα πως η NRA, το "λόμπι των όπλων", είναι πιο δυνατή απ’ αυτόν. Πολυεθνικές και επενδυτικές Τράπεζες που διαχειρίζονται δισεκατομμύρια δεν περιμένουν τον λαό να αποφασίσει, αν θα χουν εξουσία την επόμενη μέρα. Το αποφασίζουν οι ίδιες από πριν. Η Goldman Sachs το 2008 έδωσε χρήματα και στους δύο υποψήφιους Προέδρους, για να είναι σίγουρη ότι θα έχει την εύνοια όποιου κι αν καθόταν στο οβάλ γραφείο.
Σε ιστορικό υψηλό ο Dow Jones μια μόλις ημέρα μετά την νίκη του Ντ. Τραμπ στις Προεδρικές εκλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου