Όταν η πατρίδα σε ταΐζει αμίαντο, για να γίνεις …σκληρός πολέμαρχος.

Ήταν 1973 όταν μαζί με άλλους Έλληνες ναυτικούς βρέθηκε στο Σαν Ντιέγκο των ΗΠΑ για την παράδοση του αντιτορπιλικού «Κουντουριώτης». Το πλοίο με την προηγούμενη ονομασία του «USS Rupertus (DD-851)» είχε λάβει μέρος στους πολέμους της Κορέας και του Βιετνάμ και πλέον περνούσε σε ελληνικά χέρια, όπως συνέβη και με άλλα αντίστοιχα αντιτορπιλικά την περίοδο ’50-’70 στο πλαίσιο της αμερικανικής βοήθειας. Προτού παραληφθεί χρειαζόταν εκτεταμένες επισκευές. Βασικό υλικό σε εξαρτήματά του όμως ήταν ο αμίαντος, γνωστός πλέον για τις βλαβερές συνέπειές του.

«Άθλιες συνθήκες»

«Υπήρχε στο μηχανοστάσιο, αλλά και στις σωληνώσεις που διέτρεχαν τους χώρους όπου κοιμόμασταν. Οι συνθήκες ήταν άθλιες, σα να γκρεμίζουν το διαμέρισμά σου και να μένεις μέσα», λέει ο απόστρατος που διεκδικεί αποζημίωση από το ελληνικό Δημόσιο.

Και άλλες παρόμοιες υποθέσεις εκκρεμούν δικαστικά. Την τελευταία δεκαετία δεκάδες Έλληνες απόστρατοι ναυτικοί έχουν λάβει αποζημιώσεις στις ΗΠΑ, ενώ στα τέλη του 2015 για πρώτη φορά ελληνικό δικαστήριο δικαίωσε απόστρατο αξιωματικό που νόσησε με μεσοθηλίωμα (βαριά μορφή μη ιάσιμου καρκίνου), επιδικάζοντας εις βάρος του Δημοσίου αποζημίωση 250.000 ευρώ.

Μιλώντας με παθόντες και γιατρούς που τους εξέτασαν, αλλά και με δικηγόρους που τους εκπροσώπησαν σε Ελλάδα και ΗΠΑ η «Κ» παρουσιάζει άγνωστες πτυχές της περιπέτειας απόστρατων αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού που υπηρέτησαν σε παλιά αντιτορπιλικά αμερικανικής κατασκευής. Κανείς δεν τους υποχρέωσε τότε να λάβουν μέτρα προστασίας και κανείς δεν τους είχε ενημερώσει επίσημα για τους κινδύνους στους οποίους μπορεί να εκτέθηκαν.

Το 2004 διαγνώσθηκε με καρκίνο στον οισοφάγο και το 2009 με καρκίνο στον πνεύμονα. «Οι γιατροί μού είπαν ότι σε μεγάλο ποσοστό οφειλόταν στα τοξικά χρώματα και στον αμίαντο, από τις εισπνοές», λέει στην «Κ» ο 63χρονος σήμερα απόστρατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού.

Ζητεί να μη δημοσιευθεί το όνομά του γιατί δεν θέλει να μάθουν όλοι όσοι τον γνωρίζουν για την ασθένειά του. Η προσδοκία του είναι να παραμείνει ο καρκίνος σταθερός. Παρακολουθεί την πορεία του κάθε έξι μήνες, υποφέρει καθημερινά από δύσπνοια, καθώς έχει αφαιρέσει τον δεξί του πνεύμονα.

Από το 1994 ο γιατρός Κωνσταντίνος Βέργος, που διετέλεσε διευθυντής της πνευμονολογικής κλινικής του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών, έβλεπε, όπως λέει, πιο συχνά ύποπτα περιστατικά σε συνταξιούχους του Πολεμικού Ναυτικού.

«Είχα ασθενείς με παχυπλευρίτιδες, μεσοθηλιώματα και πολλούς καρκίνους του πνεύμονα», αναφέρει στην «Κ».

Οι περισσότεροι ήταν μηχανικοί και ηλεκτρολόγοι που έρχονταν σε επαφή με τον αμίαντο. Τα ινίδια που παράγονται από την τριβή αμιάντου καταλήγουν με την εισπνοή στον υπεζωκότα (λεπτό υμένα που καλύπτει τους πνεύμονες). «Είναι επώδυνο. Ο υπεζωκότας έχει αισθητικές απολήξεις του πόνου που δεν έχει ο υπόλοιπος πνεύμονας», λέει ο κ. Βέργος που αποστρατεύθηκε το 2009 ως υποναύαρχος.

Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ