Ο «περίπατος» του Κούλη.

Παρότι η προσοχή όλων είναι στραμμένη στην μονομαχία, έστω και με άνισους όρους, ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα σημαντικό ερώτημα είναι τα εκλογικά αποτελέσματα που θα έχουν τα μικρότερα κόμματα.

Ας μην ξεχνάμε ότι το ποσοστό που θα λάβουν δεν είναι σημαντικό μόνο για το πώς θα διαμορφωθούν οι συνολικοί συσχετισμοί αλλά και με τα ιδιαίτερα μαθηματικά του εκλογικού νόμου. Το ποια κόμματα θα καταφέρουν να περάσουν το κρίσιμο κατώφλι 3% και ποια όχι και κυρίως το άθροισμα των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής καθορίζει και το που θα κινηθεί το αναγκαίο ποσοστό που θα πρέπει να έχει το πρώτο κόμμα για να έχει αυτοδυναμία στη Βουλή.

Θυμίζουμε ότι εάν υποθέσουμε ότι στις εκλογές όλα τα κόμματα που συμμετέχουν μπαίνουν στη Βουλή τότε χρειάζεται 40,4% για να είναι ένα κόμμα αυτοδύναμο. Από εκεί και πέρα κάθε 1% που πηγαίνει σε κόμματα εκτός κοινοβουλίου, σημαίνει ότι μειώνεται κατά 0,4% το ποσοστό που απαιτείται για την αυτοδυναμία.

Ανακατατάξεις στην άκρα δεξιά

Στον ευρύτερο χώρο της άκρας δεξιάς, η πιο ενδιαφέρουσα τάση είναι η διαφαινόμενη υποχώρηση της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή είχε σημαντική υποχώρηση στις ευρωεκλογές όπου πήρε 4,87%. Οι δημοσκοπήσεις μπροστά στις βουλευτικές εκλογές τη δίνουν ακόμη πιο χαμηλά και έχουν υπάρξει και προβλέψεις ότι θα μπορούσε να υποχωρήσει ακόμη και κάτω από το όριο του 3%.

Παρότι το φαινόμενο να υποεκπροσωπείται σε δημοσκοπήσεις έχει καταγραφεί στο παρελθόν, το σίγουρο είναι υπάρχει μια κάμψη διότι στηριζόταν στην ψήφο διαμαρτυρίας.

Από την άλλη, η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, παρότι αποτέλεσε με έναν τρόπο την έκπληξη των ευρωεκλογών αφού κατάφερε να εκλέξει ευρωβουλευτή μαζεύοντας ψήφους από τον δεξιό περίγυρο, τώρα τα πράγματα δείχνουν αρκετά πιο δύσκολα και αρκετές δημοσκοπήσεις θεωρούν δεδομένο ότι δεν θα μπορέσει να περάσει το όριο του 3%. Αυτό οφείλεται σε μια σειρά από λόγους. Οι ευρωεκλογές προσφέρονται περισσότερο για πρακτικές «ψήφου διαμαρτυρίας» σε αντίθεση με τις εθνικές εκλογές όπου οι ψηφοφόροι σταθμίζουν περισσότερο το τι επιλέγουν. Αυτό ενισχύεται και από το ότι ο Βελόπουλος έχει πολύ μεγαλύτερη «ορατότητα» και το μείγμα συνωμοσιολογίας και εθνικισμού που πρεσβεύει μπορεί να μην είναι το ίδιο θελκτικό, αλλά και γιατί  οι διάφοροι μικρότεροι σχηματισμοί του ευρύτερου δεξιού χώρου επέλεξαν να μην κατέβουν καν στις εκλογές, όπως για παράδειγμα η Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη στηρίζοντας άμεσα η έμμεσα την Νέα Δημοκρατία..

Στον ευρύτερο χώρο της Κεντροδεξιάς θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς θα κινηθεί εκλογικά η Ένωση Κεντρώων. Το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη φαίνεται ότι εξακολουθεί να παλεύει για την είσοδό του στη Βουλή παρά τα σχετικά απογοητευτικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Πάντως οι περισσότεροι δημοσκόποι εκτιμούν ότι δεν θα τα καταφέρει.

Η Λαϊκή Ενότητα είχε ένα κακό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές, είχε την παραίτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη και την ανάληψη ευθύνης για το κακό αποτέλεσμα και τώρα επιλέγει τη συμμετοχή περισσότερο με όρους συνέπειας σε αρχές και καταγραφής παρά εκλογικής δυναμικής.

Η Πλεύση Ελευθερίας επίσης δεν δείχνει να μπορεί να ξεπεράσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και βλέπει παράλληλα τα όρια μιας ιδιαίτερα προσωποπαγούς προεκλογικής εκστρατείας.

Με τη σειρά της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν δείχνει να ξεφεύγει επίσης τα όριά της.

Ο μόνος χώρος που δείχνει να έχει μια σημαντική δυναμική είναι το ΜέΡΑ25, ο σχηματισμός που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Γιάνη Βαρουφάκη. Φαίνεται ότι κατορθώνει να είναι ο βασικός χώρος υποδοχής μιας αριστερόστροφης διαμαρτυρίας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και να έχει μια απήχηση στο χώρο της νεολαίας.

 Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ο μόνος που δείχνει να πιστεύει ότι μπορεί να επαναληφθεί το αρχικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η ανυπακοή στο χρέος και τη λιτότητα εντός Ευρωζώνης.  

Στο μικροσκόπιο τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων