Ελάχιστες ημέρες πριν την ανακοίνωση του Πρωθυπουργού ότι πάμε σε πρόωρες εκλογές, είχαν προηγηθεί δηλώσεις για τα ακριβώς αντίθετα. Ο γνωστός πρωθυπουργικός ξάδερφος, εκφράζοντας τον κοινό νου —δεν θα μπορούσε βέβαια ο Λιάπης να εκφράζει και κάτι άλλο—, απέκλεισε το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών με βάση την απλή λογική. Δεν είναι δυνατόν ένας Πρωθυπουργός με νωπή τη λαϊκή εντολή, με δεδομένη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με τα γκάλοπ να τον εμφανίζουν μακράν δεύτερο, να πάει σε εκλογές. Να πάει σε εκ των δεδομένων χαμένες εκλογές με δική του απόφαση. Δεν είναι δυνατόν να βγάλει μόνος του τα μάτια του. Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι το εξής απλό. Ο Καραμανλής δεν άντεχε να πάρει πάνω του το βάρος της ανακοίνωσης της οικονομικής κατάρρευσης. Δεν ήθελε να είναι αυτός, που, ως νέος Τρικούπης, θα ανακοίνωνε το …….
Εθνικές εκλογές του 2009.
Το τέλος της μεταπολίτευσης.
Ποιος "έσπρωξε" τον Καραμανλή σε εκλογές;
Τι στάση θα κρατήσει το ΕΑΜ.Β' ;
Ελάχιστες ημέρες πριν την ανακοίνωση του Πρωθυπουργού ότι πάμε σε πρόωρες εκλογές, είχαν προηγηθεί δηλώσεις για τα ακριβώς αντίθετα. Ο γνωστός πρωθυπουργικός ξάδερφος, εκφράζοντας τον κοινό νου —δεν θα μπορούσε βέβαια ο Λιάπης να εκφράζει και κάτι άλλο—, απέκλεισε το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών με βάση την απλή λογική. Δεν είναι δυνατόν ένας Πρωθυπουργός με νωπή τη λαϊκή εντολή, με δεδομένη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με τα γκάλοπ να τον εμφανίζουν μακράν δεύτερο, να πάει σε εκλογές. Να πάει σε εκ των δεδομένων χαμένες εκλογές με δική του απόφαση. Δεν είναι δυνατόν να βγάλει μόνος του τα μάτια του.
Αυτό όμως το οποίο λέει η λογική και είναι απόλυτα κατανοητό απ’ όλους, διαψεύστηκε μέσα σε ελάχιστες ημέρες. Ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να πάει σε εκλογές. Αποφάσισε την "αυτοχειρία" με βάση τη λογική. Είναι όμως πράξη αυτοκτονίας η απόφασή του ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως συμβαίνει κάτι πολύ διαφορετικό, το οποίο είναι αρκετό να ακυρώσει την κοινή λογική, όπως αυτή εκφράστηκε από τον Λιάπη;
Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι το εξής απλό. Ο Καραμανλής δεν άντεχε να πάρει πάνω του το βάρος της ανακοίνωσης της οικονομικής κατάρρευσης. Δεν ήθελε να είναι αυτός, που, ως νέος Τρικούπης, θα ανακοίνωνε το περίφημο …"Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν". Όμως, μαζί μ' αυτόν δεν άντεχε και δεν ήθελε να πάρει αυτό το βάρος ούτε το κόμμα του. Από τη στιγμή που υπεύθυνος γι' αυτήν την κατάρρευση είναι ο δικομματισμός στο σύνολό του, δεν μπορούσε ν' αναλάβει το ένα σκέλος του το βάρος της ευθύνης. Γι' αυτόν τον λόγο μπορούμε να πούμε ότι τον Καραμανλή τον "έσπρωξε" στις εκλογές μάλλον ο Τρικούπης και κατόπιν κάποιοι άλλοι.
Η μόνη ελπίδα του Καραμανλή, για ν' αποφύγει τις πρόωρες εκλογές, ήταν τα οικονομικά αποτελέσματα της τουριστικής περιόδου, η οποία πλέον βαδίζει προς το τέλος της. Σ' αυτά τα αποτελέσματα ήλπιζε, για ν' αποφύγει τις εκλογές, αλλά αυτά δεν τον βοήθησαν. Αυτά τα αποτελέσματα είναι που απειλούν όχι μόνον τον ίδιο, αλλά το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Αυτά τα αποτελέσματα είναι αυτά που θα τους αναγκάσουν ν' ανακοινώσουν αυτό το οποίο κανένας ηγέτης και καμία πολιτική ηγεσία δεν θέλει να βρεθεί στην τραγική θέση ν' ανακοινώσει. Την ανακοίνωση της αποτυχίας. Της απόλυτης αποτυχίας, η οποία οδηγεί στη χρεοκοπία και στην οικονομική κατάρρευση. Βαδίζουμε ολοταχώς προς το τέλος μιας εποχής και στη συγκεκριμένη περίπτωση προς το τέλος της μεταπολίτευσης. Της μεταπολίτευσης, που "κλείνει" τον κύκλο της με τον χειρότερο τρόπο. Με την οικονομική, αλλά και με το ακόμα χειρότερο …την ηθική της χρεοκοπία.
Γιατί είμαστε σίγουροι ότι βρισκόμαστε κοντά στο "μοιραίο"; Γιατί ένας λαός των δέκα εκατομμυρίων δεν είναι δυνατόν να μην χρεοκοπήσει —και μάλιστα εν μέσω μιας τρομερής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης—, όταν τα συνολικά του χρέη είναι πάνω από μισό τρισεκατομμύριο ευρώ. Ένας λαός γερασμένος, με ξεπουλημένο ή υποθηκευμένο το σύνολο του δημόσιου κεφαλαίου του, δεν μπορεί να ελπίζει σε επιβίωση των ασφαλιστικών του ταμείων. Ένας λαός χωρίς απασχόληση και φορτωμένος δάνεια, δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία του, χωρίς ν' αναγκαστεί να αναθεωρήσει τα δεδομένα της "πορείας" αυτής.
Η Ελλάδα στην πραγματικότητα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση ακόμα κι από αυτήν που βρίσκεται η ήδη χρεοκοπημένη Ισλανδία. Η τύχη της απλά αναμένεται να είναι διαφορετική μόνο και μόνο επειδή ανήκει στη ζώνη του Ευρώ. Σε διαφορετική περίπτωση θα είχε αφεθεί να χρεοκοπήσει με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται σ' αυτές τις περιπτώσεις. Η χρεοκοπία ενός εθνικού κράτους δεν είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο στη διεθνή οικονομία και υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισής της, χωρίς να διαταραχθεί το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Ειδικά μάλιστα, όταν αυτή η εθνική οικονομία είναι μικρού μεγέθους, όπως συμβαίνει με την περίπτωση της Ελλάδας.
Η Ελλάδα όμως δεν θα αφεθεί να χρεοκοπήσει με τον συμβατικό τρόπο. Δεν αφήνεται, γιατί απλούστατα επηρεάζει την τύχη της ευρωπαϊκής οικονομίας, ανήκοντας στη ζώνη του Ευρώ. Κανένας δεν θα ήθελε μια "τρύπα" στην οικονομική του άμυνα και οι Ευρωπαίοι είναι αυτοί οι οποίοι σήμερα αμύνονται γύρω από το Ευρώ και άρα αναγκαστικά θα προστατεύσουν την ελληνική οικονομία. Το γεγονός όμως ότι οι Ευρωπαίοι θα "προστατεύσουν" την οικονομία, δεν σημαίνει ότι αυτό θα είναι για την Ελλάδα μια ανώδυνη και χωρίς συνέπειες κατάσταση. Δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσει να λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί σήμερα. Σημαίνει όρους και προϋποθέσεις από αυτούς που θα τη "σώσουν". Σκληρούς όρους και αυστηρές προϋποθέσεις.
Με αυτά ως δεδομένα, η Ελλάδα θα "καταδικαστεί" σε μια ιδιόμορφη αναγκαστική πολιτική. Μια πολιτική, η οποία θα της επιβληθεί "άνωθεν", με απειλή τη χρηματοδότησή της. Λογικό είναι αυτό. Αυτός, ο οποίος σε χρηματοδοτεί για να επιβιώσεις, αναγκαστικά θα σε ελέγξει. Αυτός, ο οποίος χρηματοδοτεί μια χρεοκοπία, η οποία ήταν αποτέλεσμα σπατάλης, θα προσπαθήσει να περιορίσει τη σπατάλη. Δεν είναι δυνατόν να σε χρηματοδοτεί, για να συνεχίσεις με τα χρήματά του —και άρα εις βάρος του— τη σπατάλη σου.
Αμερικανοί και εκλογές.
Κάπου εδώ μπαίνουν και οι Αμερικανοί στο παιχνίδι. Βλέποντας ότι η αναγκαστική ευρωπαϊκή πολιτική —λόγω της ανάγκης της προστασίας του ευρώ— θα εφαρμοστεί, έτρεξαν να τη διευκολύνουν. Γιατί; Οι Αμερικανοί είναι οι τελευταίοι, που θα τους ενδιέφερε να προστατεύσουν το ευρώ. Το αντίθετο μάλιστα. Έχουν κάνει πολλές προσπάθειες, προκειμένου να του κάνουν ζημιά, γιατί απειλεί τον ιμπεριαλισμό τους. Στο πρόσφατο παρελθόν έχουν μάλιστα προσπαθήσει να εκμεταλλευτούν την προβληματικότητα της ελληνικής οικονομίας, προκειμένου να το υποσκάψουν. Τι άλλαξε τώρα και στην πιο ευνοϊκή γι' αυτούς συγκυρία κάνουν το ακριβώς αντίθετο;
Για να καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει σ' αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα. Για να καταλάβει κάποιος ποια είναι τα συμφέροντα των Αμερικανών στην Ελλάδα, θα πρέπει να έχει γνώσεις γεωπολιτικής. Για να καταλάβει όμως τι ακριβώς κάνουν —είτε σωστά είτε λάθος—, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα αυτά, θα πρέπει απλά να παρακολουθεί το Μητσοτακαίηκο και τον George Papandreou. Από το σχέδιο Ανάν, το πρόβλημα της Θράκης ή το "Μακεδονικό" Ζήτημα, η στάση τους είναι πάντα υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων και ποτέ υπέρ των ελληνικών. Φτάνεις στο σημείο ν' αναρωτιέσαι αν είναι απλά φιλοαμερικανοί ή αν ο φιλοαμερικανισμός τους είναι απλά ένα προκάλυμμα για τον απίστευτο ανθελληνισμό τους.
Στη στάση αυτών των παραγόντων αναζητούμε τα συμφέροντα των Αμερικανών. Ήταν η Ντόρα υπέρ των πρόωρων εκλογών; Άρα συνέφερε τους Αμερικανούς και αυτούς εξυπηρετούσε. Συνετέλεσε ο George στη δημιουργία συνθηκών για τη διενέργεια αυτών των εκλογών; Άρα συνέφερε τους Αμερικανούς και αυτούς εξυπηρετούσε. Γιατί είχαν συμφέρον οι Αμερικανοί από τις πρόωρες εκλογές; Γιατί γνώριζαν ότι τα αναγκαστικά μέτρα θα απειλούσαν με πλήρη καταστροφή το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Το πολιτικό σκηνικό, το οποίο οι ίδιοι το "έχτισαν", προκειμένου να ελέγχουν απόλυτα τη χώρα. Το πολιτικό σκηνικό των δικών τους δύο μεγάλων κομμάτων και κάποιων άλλων, που θα δούμε παρακάτω ποια είναι.
Το ευρώ μέχρι τώρα το απειλούσαν μέσω της ελληνικής οικονομίας. Το απειλούσαν όμως, όταν η οικονομία αυτή είχε κάποιες στοιχειώδεις δυνάμεις, για να συντηρήσει το πολιτικό της σύστημα. Από τη στιγμή που έχασε αυτήν τη δυνατότητα, άλλαξαν οι προτεραιότητές τους. Πρωταρχικός τους στόχος είναι να προστατεύσουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα και δευτερεύον στόχος είναι να απειλήσουν το ευρώ μέσω αυτού. Το ευρώ έχουν τη δυνατότητα να το πολεμούν από άλλες πλευρές, όπως κάνουν όλον αυτόν τον καιρό. Προτεραιότητά τους είναι να μην καταρρεύσει αυτό το σύστημα και χαθεί ο έλεγχος στην Ελλάδα.
Ο έλεγχος της Ελλάδας είναι που τους "καίει", γιατί η Ελλάδα είναι πολύτιμη στην εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων. Των ζωτικών συμφερόντων του ιμπεριαλισμού τους. Μέσω της Ελλάδας εξυπηρετούν σχεδόν το σύνολο των συμφερόντων τους στην ανατολική Μεσόγειο. Μέσω της Ελλάδας ελέγχουν και "ρυθμίζουν" την Τουρκία, η οποία σήμερα βρίσκεται στην κυριολεξία υπό διάλυση. Μέσω της Ελλάδας και της Κύπρου εξασφαλίζουν την ασφάλεια του Ισραήλ. Μέσω της Ελλάδας ελέγχουν όλο τον "δρόμο" του πετρελαίου, εφόσον επηρεάζουν τα χαρακτηριστικά όλων των πρωταγωνιστών, που συμμετέχουν σ' αυτόν.
Ειδικά τώρα, που η Νέα Τάξη δείχνει να κλονίζεται και πρέπει να πάρουν θέση γι' αυτό το οποίο θ' ακολουθήσει, την έχουν περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Πρέπει να προετοιμαστούν με τέτοιον τρόπο, ώστε η επόμενη "ημέρα" να τους βρει με πλεονεκτήματα. Πλεονεκτήματα, τα οποία, άσχετα με την τύχη της αφελούς Νέας Τάξης, θα τους κάνουν ισχυρούς σε βαθμό να διατηρήσουν τα προηγούμενα πλεονεκτήματά τους. Η "τράπουλα" της ευρύτερης περιοχής θα ξαναμοιραστεί και θέλουν αυτοί να είναι εκείνοι που θα κρατούν τους "άσσους" της νέας "παρτίδας".
Πρέπει να μπορούν να ελέγχουν το σύνολο της περιοχής και αυτό μπορούν να το κάνουν μόνον με τον έλεγχο της Ελλάδας. Ο έλεγχος της Ελλάδας θα τους δώσει την Κύπρο μέσω του σχεδίου Ανάν. Ο έλεγχος της Ελλάδας θα τους δώσει μια νέα βαλκανική προβληματικότητα, όπως αυτήν των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Το "Μακεδονικό" ή το "Θρακικό" Ζήτημα θα τους "βιδώσει" ως παράγοντες μέσα στα Βαλκάνια. Ακόμα και το θέμα ελέγχου της Κρήτης αυτόν τον σχεδιασμό εξυπηρετεί. Θέλουν να πάρουν τα πάντα, όχι μόνον εις βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων, αλλά και εις βάρος των συμφερόντων των ανταγωνιστών τους, είτε αυτοί είναι οι Ευρωπαίοι είτε οι Ρώσοι.
Όμως, για να τα καταφέρουν όλα αυτά, πρέπει να ελέγχουν απόλυτα την Ελλάδα. Αυτός ο έλεγχος επιτυγχάνεται από τη δυνατότητά τους να ελέγχουν την πολιτική εξουσία της χώρας. Ελέγχουν απόλυτα τα δύο μεγάλα κόμματα, που μονοπωλούν την εξουσία και όχι μόνον. Όπως θα δούμε παρακάτω ελέγχουν ακόμα και τους γνωστούς "αντιιμπεριαλιστές" του ΚΚΕ. Αυτό το πολιτικό σκηνικό κινδυνεύει σήμερα με κατάρρευση και αυτό απειλεί τα συμφέροντά τους. Απειλείται με κατάρρευση, γιατί θα πρέπει να "χρεωθεί" με μια αντιλαϊκή και απάνθρωπη οικονομική πολιτική.
Εδώ βέβαια βρίσκεται και η ειρωνεία. Οι προδοσίες και οι αθλιότητες αυτής της ηγεσίας δεν τους προβληματίζουν, γιατί μπορούν και εγκλωβίζουν τον λαό στις "στάνες" των προδοτών. Σήμερα έχουν πρόβλημα, γιατί η οικονομική κατάσταση απειλεί με ανατροπή τους λακέδες τους. Τους Έλληνες δεν τους φοβούνται, όταν τους "κατακρεουργούν" με τον πιο ωμό τρόπο, αλλά όταν αυτοί πεινάνε. Στοιχειωδώς καλά να πήγαινε η οικονομία και όλα τα θέματα θα τα επέλυαν υπέρ των συμφερόντων τους. Η οικονομία όμως είναι κατεστραμμένη και αυτό τους τρομάζει. Η φτώχεια απειλεί να διώξει τους λακέδες τους από την εξουσία.
Αυτό το πολιτικό σκηνικό, για να μην "βουλιάξει", θα έπρεπε να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή "επιφάνεια" και αυτό σημαίνει συγκυβέρνηση. Αυτός είναι ο στόχος των Αμερικανών. Να επιβάλουν μέσα από τις επόμενες εκλογικές διαδικασίες —όσες κι αν είναι αυτές— τη συγκυβέρνηση. Να βάλουν τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης να "φορτωθούν" από κοινού το κόστος, προκειμένου να μειωθεί η ένταση του "φορτίου". Ο ελληνικός λαός, ο οποίος είναι καθηλωμένος στο αδιέξοδο του δικομματισμού, να μείνει καθηλωμένος στο ίδιο αδιέξοδο ακόμη και μετά την κρίσιμη περίοδο των σκληρών αποφάσεων.
Τα δύο μεγάλα κόμματα από κοινού οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση και από κοινού έπρεπε να της το ανακοινώσουν. Στην αντίθετη περίπτωση αυτός, ο οποίος θα το έκανε, θα έπρεπε να το πάρει απόφαση ότι υπέγραφε το πολιτικό του τέλος. Άλλωστε δεν είχε και νόημα να πάρει κάποιος μόνος του αυτήν την απόφαση, εφόσον ο "θάνατος" του ενός μέλους του δικομματισμού θα σήμαινε και το τέλος του άλλου. Αυτό ήταν το ενδεχόμενο, που τρομοκρατούσε τους Αμερικανούς. Να βρεθεί η Νέα Δημοκρατία μόνη της να παίρνει τα αναγκαστικά μέτρα και να διαλύεται, παρασύροντας στη διάλυση και το ΠΑΣΟΚ.
Στόχος των Αμερικανών ήταν οι πρόωρες εκλογές και μάλιστα σε συγκεκριμένες προθεσμίες. Υπήρχαν συγκεκριμένες ημερομηνίες, οι οποίες τους τρόμαζαν. Βλέποντας ότι το "όχημα" της Νέας Δημοκρατίας —και άρα της μεταπολίτευσης— κινδύνευε να μείνει από "καύσιμα", θέλησαν να το σταματήσουν λίγο πριν αυτό συμβεί. Να το αφήσουν με κάποια ελάχιστα "καύσιμα", ώστε, όταν θα έρθει η "οδική βοήθεια", να φαίνεται ότι λειτουργεί, αλλά έχει κάποιο άλλο πρόβλημα, το οποίο δεν είναι και πολύ σημαντικό. Να το αφήσουν να πάει σε εκλογές, ώστε να του επιβάλλουν κατόπιν νέα σκληρά μέτρα μέσω "νέων" κυβερνητικών σχημάτων.
Γι' αυτόν τον λόγο μεθόδευσαν τις εκλογές, χρησιμοποιώντας τους δικούς τους ανθρώπους. Έβαλαν τον George να "τραβάει" τον Καραμανλή σε εκλογές και τη Ντόρα να τον "σπρώχνει". Το ότι ήταν "αναγκαστική" η επιλογή των εκλογών, αυτό είναι προφανές. Έβαλαν τον δειλό και άτολμο Γιωργάκη να "εκβιάσει" τις εκλογές μέσω της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Έβαλαν ένα δειλό ανθρωπάκι να "ακυρώσει" τη βούληση του λαού, "παίζοντας" με μια συνταγματική διάταξη, η οποία αφορά την εκλογή του Ανώτατου Πολιτειακού Άρχοντα και η οποία αφορά μόνον τα κόμματα της Βουλής.
Με αυτόν τον τρόπο περιόρισαν τον κυβερνητικό "ορίζοντα" της κυβέρνησης του Καραμανλή και όρισαν τα περιθώριά του. Γιατί; Για να δώσουν το άλλοθι-δικαιολογία στον Καραμανλή να πάει σε πρόωρες εκλογές. Να του δώσουν την επιχειρηματολογία να συγκρουστεί με τους βολεμένους του κόμματός του, οι οποίοι δεν ήθελαν εκλογές και βέβαια ήττα. Να του δώσουν τη δυνατότητα να δικαιολογηθεί στον λαό με οικονομικά επιχειρήματα, εφόσον μια οικονομία δεν μπορεί να λειτουργεί υπό προεκλογικό καθεστώς για μισό χρόνο και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης. Να του δώσουν τη δυνατότητα ν' αποφύγει να είναι πρωθυπουργός την πιο κρίσιμη ώρα της μεταπολίτευσης.
Αυτό τους ενδιέφερε. Να μην χάσουν την εξουσία τα δικά τους κόμματα και ταυτόχρονα να μην υπάρχει Πρωθυπουργός, που "έφτασε" τη χώρα στη συγκεκριμένη ημερομηνία. Εκείνη την ημέρα έπρεπε να υπάρχει "κενό" εξουσίας, το οποίο να παρέχει τη δικαιολογία της "σύγκλισης" των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να βρεθεί λύση σε ένα μείζον εθνικό πρόβλημα. Το ιδανικό γι' αυτούς είναι και αυτό το οποίο είναι το πιο πιθανό. Να βγει νικητής των εκλογών ο George Papandreou, αλλά όχι με αυτοδυναμία. Γιατί αυτό είναι ιδανικό; Γιατί θα υπάρχει μια κατάσταση επείγουσας εθνικής ανάγκης και αδυναμία των νικητών να συνθέσουν κυβερνητικό σχήμα. Μια κατάσταση, που θα τους επιτρέψει ν' αποφασίσουν μόνοι τους για το "καλό" μας.
Αυτή είναι μια τακτική γνωστή σ' αυτούς, εφόσον είναι όμοια μ' αυτήν που εφαρμόζουν στην περίπτωση των δημοσίων έργων. Στην περίπτωση, που με τη διαδικασία του επείγοντος και για το "καλό" μας παραδίδουν τα έργα με απευθείας ανάθεση στους εκλεκτούς τους. Εξαντλούν τις προθεσμίες για να μην υπάρχει πρόβλημα με τον νόμο, για να μπορούν να παίρνουν εν λευκώ το έργο ο Μπόμπολας και ο Λαμπράκης μαζί. Αυτό είναι ένα έργο, το οποίο έχει παιχθεί άπειρες φορές. Αυτό θέλουν να κάνουν και τώρα.
Όταν έρθει εκείνη η ώρα τα κόμματα θα στήσουν μια παράσταση εθνικής "ευαισθησίας". Τα κόμματα, τα οποία μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο, θα πάρουν μόνα τους "άφεση" αμαρτιών, για να μας "σώσουν". Για χάρη των εθνικών συμφερόντων και άρα για τη δική μας χάρη, θα ρίξουν "νερό" στο ιδεολογικό τους "κρασί" και θα συγκλίνουν, για να μας σώσουν. Να μας σώσουν από τα αποτελέσματα των πολιτικών κάποιων "άλλων" …πιθανώς εξωγήινων πολιτικών. Αν για την επίτευξη αυτής της σύγκλισης απαιτηθούν κάποιες αλλαγές στα πρόσωπα κυρίως της Νέας Δημοκρατίας —εφόσον αυτή θα είναι η χαμένη— πρόβλημα δεν υπάρχει. Πάντα υπάρχουν άδειες "καρέκλες" για τα μέλη των "αγίων" οικογενειών αυτού του τόπου.
Αναφερόμαστε φυσικά στην περίπτωση του Καραμανλή, εφόσον σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον νικητή George δεν μπορεί να συμμετάσχει ως "δεύτερος". Δεν είναι δυνατόν ο σημερινός Πρωθυπουργός να συμμετάσχει ως υπουργός του σημερινού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μπορεί όμως να μετακινηθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας με την ψήφο του ΠΑΣΟΚ και βέβαια της Νέας Δημοκρατίας. Μιας Νέας Δημοκρατίας, που με χαρά θ' αναλάβει η Ντόρα. Είναι βέβαιον δηλαδή ότι έχει προηγηθεί μυστική συνεννόηση πριν ο Καραμανλής ανακοινώσει τις πρόωρες εκλογές. Αφεντικά και δούλοι τα έχουν βρει μεταξύ τους και ο καθένας πήρε ό,τι "δικαιούνταν".
Αυτή είναι η κυβέρνηση που ευνοεί τις ΗΠΑ και γι' αυτόν τον λόγο μεθοδεύουν τα πράγματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Γι' αυτόν τον λόγο τα "παρακολουθούν" από κοντά. Από πολύ κοντά. Φανερή απόδειξη αυτών των οποίων λέμε είναι η επανάληψη των πάγιων συμπεριφορών των ΗΠΑ κάθε φορά που έχουμε "αλλαγές" σε θέματα που αφορούν τις πολιτικές των κομμάτων ή των προσώπων που πρωταγωνιστούν σ' αυτά. Οι Αμερικανοί —είτε για συμβολικούς λόγους είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης—, κάθε φορά που υπάρχει "θέμα" με τα δικά τους ιδιόκτητα κόμματα, φροντίζουν να κάνουν "ορατή" την παρουσία τους. Κάθε φορά, δηλαδή, που αυτά τα κόμματα πρέπει να συμμορφωθούν σε κάποια "υπόδειξή" τους ή κάθε φορά που τίθεται θέμα "νομής" ανάμεσα στους ιδιοκτήτες τους.
Την ημέρα που ο Καραμανλής —με φανερή δυσφορία— ανακοίνωνε τις πρόωρες εκλογές, είχαμε "υψηλή" αμερικανική παρουσία στην Αθήνα. Μεγαλοπαράγοντας του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών παρακολουθούσε τα δρώμενα μέσα από την αμερικανική πρεσβεία. Ήταν τυχαίο; Όσο τυχαίο ήταν που, την ώρα που ο Σημίτης —με φανερή δυσφορία— ανακοίνωνε τον διάδοχό του, ο George Papandreou βρισκόταν στην αμερικανική πρεσβεία. Όσο τυχαίο ήταν που, την ώρα που ο Καραμανλής —με φανερή δυσφορία— ανακοίνωνε την υπουργοποίηση της Ντόρας, αυτή καθόταν στον ίδιο καναπέ με τον Πρόεδρο του Ισραήλ. Πάντα υπάρχει δυσφορία, όταν εκτελούνται εντολές αφεντικών. Πάντα υπάρχει μια απειλητική "υψηλή" παρουσία των αφεντικών, όταν πρέπει ν' ανακοινωθούν αποφάσεις από τους δούλους τους.
Η αμερικανική Dream Team των ελληνικών κυβερνήσεων.
Το ζητούμενο του σημερινού σχεδιασμού είναι να υπάρξει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον George και εκ νέου υπουργό εξωτερικών το pet του Μπους. Τέτοια φιλοαμερικανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ούτε με τη χρήση δικών του υπαλλήλων. Οι διορισμένοι Αμερικανοί, είτε από ντροπή είτε από φόβο, θα έκαναν λιγότερα, για να εξυπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Οι "δικοί" μας δεν έχουν ούτε ντροπή ούτε φόβο. Έχουν "χρέη" να ξεπληρώσουν και θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να τα "ξεπληρώσουν" στους "ευεργέτες" τους. Στους υπερατλαντικούς "ευεργέτες" τους. Θα τους εξυπηρετήσουν, ακόμα κι αν αυτό γίνει εις βάρος των συμφερόντων της πατρίδας τους.
Αυτό το οποίο μένει να δούμε είναι η εικόνα της μελλοντικής κυβέρνησης.
Επειδή ο ελληνικός λαός έχει κοντή μνήμη, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε μερικά πράγματα για τους πρωταγωνιστές της.
Πρωθυπουργός: Ο Εβραίος Γιώργος Παπανδρέου ή George Papadreou ή Γκιόργκο, η ΓΑΠ, ή Τζέφρι.
Ο "Έλληνας" πολιτικός, ο οποίος δήλωσε δημοσίως ότι προτιμά να χάσει η χώρα ένα μέρος της επικράτειάς της, προκειμένου να έχει καλές σχέσεις με τους γείτονές της.
Ο "Έλληνας" πολιτικός, ο οποίος έχτισε τη "διεθνή" του καριέρα με τα χρήματα και τα μέσα του Εβραίου Σόρος, ο οποίος βρίσκεται πίσω απ' όλα τα εθνικά μας προβλήματα.
Ο "Έλληνας" υπουργός εξωτερικών, ο οποίος χρηματοδοτούσε με χρήματα του ελληνικού λαού όλες τις ΜΚΟ των πρακτόρων και των χαφιέδων, που αναζητούσαν "μειονότητες" στη Μακεδονία.
Ο "Έλληνας" υπουργός εξωτερικών, ο οποίος είναι φανατικός υποστηρικτής του παντελώς ανθελληνικού σχεδίου Ανάν.
Ο "Έλληνας" υπουργός εξωτερικών, ο οποίος παντελώς παράνομα και εξόχως αντεθνικά έδωσε "εθνικά" δικαιώματα στη μειονότητα της Θράκης, ανοίγοντας τον "δρόμο" για νέες τουρκικές διεκδικήσεις.
Ο "Έλληνας" κομματάρχης, ο οποίος υποστήριξε με όλα τα μέσα τους λαθρομετανάστες και αυτοί του ανταπέδωσαν την εξυπηρέτηση, δίνοντάς του την αρχηγία στο κόμμα του.
Ο "Έλληνας" οραματιστής πολιτικός, ο οποίος "δανείζεται" τα όνειρά του από τον Βαλιανάτο.
Ο "Έλληνας" εκλεκτός της αμερικανικής πρεσβείας, της εβραϊκής AIPAC, της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ και άλλων ευαγών ιδρυμάτων.
Ο "Έλληνας" αδερφός του —σύμφωνα με δική του δήλωση— Αμερικανού μεταμφιεσμένου σε Έλληνα, Νίκου.
Ο "Έλληνας", ο οποίος τίμησε τον ελληνικό πολιτισμό, προσπαθώντας σκληρά —έστω και ανεπιτυχώς— να μάθει τα ελληνικά.
Ο "Έλληνας" του μόχθου, ο οποίος σκούπισε όλα τα συνεδριακά κέντρα και όχι μόνον.
Ο "Οδυσσέας" της περιπέτειας και της περιπλάνησης, ο οποίος κατόρθωσε να χαθεί με το κανό του μέσα στον Σχοινιά.
Αυτόν θα πλαισιώσουν ως μέλη της κυβέρνησης οι αντιπρόσωποι όλων των λαϊκών στρωμάτων και των γνωστών "κοινωνικών" εταίρων.
Το μισό Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών με επικεφαλής τους θρυλικούς αγωνιστές του "σοσιαλισμού", τον Παπακωνσταντίνου και τον Γερουλάνο.
Η Λέσχη Μπίλντενμπεργκ με τον Πάγκαλο και τη Διαμαντοπούλου.
Η "φρεσκαδούρα" της πολιτικής σκηνής με τον Πετσάλνικο, τον Ρέππα και τη Βάσω Παπανδρέου.
Η "ηρωίδα" του Πολυτεχνείου διαβόητη Μαρία Δαμανάκη
…και βέβαια να μην ξεχνάμε και τον Βαγγέλη, που, ως μελλοντικός ηγέτης, θα τους συγχωρέσει όλους τους παραπάνω.
Συνέταιροι από πλευράς Νέας Δημοκρατίας θα είναι:
Υπουργός Εξωτερικών. Η γνωστή στο πανελλήνιο για τον πατριωτισμό της Θεοδώρα Μητσοτάκη ή Μπακογιάννη ή Κούβελου. Η παντρεμένη χήρα.
Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε πολλά πράγματα γι' αυτήν. Αρκεί να θυμάται κάποιος ότι είναι η κόρη του Μητσοτάκη.
Αυτήν θα την πλαισιώνουν τα γνωστά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.
Το άλλο μισό Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών με επικεφαλής τον αδερφό της Κυριάκο.
Όλοι οι "κληρονόμοι" του ελληνικού κράτους από την εποχή της Τουρκοκρατίας και εντεύθεν.
Αυτήν την κυβέρνηση σχεδιάζουν οι Αμερικανοί να επιβάλουν στην Ελλάδα. Με αυτήν την κυβέρνηση ο ελληνικός λαός θα πρέπει να ξεφύγει από την τρομερή οικονομική κρίση και η Ελλάδα να ξεπεράσει τα εθνικά της προβλήματα. Αυτοί θα μας σώσουν οικονομικά και θα "θεμελιώσουν" το σίγουρο εθνικό μας μέλλον.
Ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς θα κάνουν όλοι αυτοί, όταν θα έρθει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Μπορεί να καταλάβει πώς θα αντιδράσουν, όταν θα έρχονται τα "ραβασάκια" από την αμερικανική πρεσβεία.
Η κόλαση της αναγκαστικής οικονομικής πολιτικής.
Το αδιέξοδο, που θα ακυρώσει όλους τους σχεδιασμούς.
Όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί είναι καλοί στα "χαρτιά", αλλά η εφαρμογή τους είναι αυτή, η οποία τελικά κρίνει την αξία τους. Δεν αρκεί ένας σχεδιασμός να είναι ευφάνταστος. Πρέπει να λειτουργεί κιόλας. Για να λειτουργήσει ο σχεδιασμός αυτός, θα πρέπει να είναι σε θέση στοιχειωδώς να δώσει κάποιες λύσεις στο φλέγον θέμα της οικονομίας. Σε κάθε άλλη περίπτωση κινδυνεύει να μείνει ένας σχεδιασμός επί χάρτου, χωρίς καμία πρακτική αξία.
Ποιο είναι δηλαδή το ζητούμενο σ' αυτήν την περίπτωση; Η μελλοντική συγκυβέρνηση μεταξύ του George και της Ντόρας να έχει τη δυνατότητα όχι απλά να περάσει τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, αλλά να μπορούν αυτά τα μέτρα να οδηγήσουν σε μια νέα κατάσταση. Τα μέτρα αυτά εύκολα ή δύσκολα μπορούν να περάσουν, αλλά το ζητούμενο είναι να υπάρχει η διέξοδος της επόμενης ημέρας. Το όλο θέμα δηλαδή είναι να μην υπάρχει "εγκλωβισμός".
Η "πορεία", όσο σκληρή κι αν είναι για τον λαό, μπορεί να πραγματοποιηθεί. Αυτό το οποίο τους τρομοκρατεί είναι το ενδεχόμενο να "κολλήσουν" και να εγκλωβιστούν. Να εγκλωβιστούν σε αδιέξοδο και ο λαός να τους ανατρέψει εξ’ αιτίας της ανάγκης του για επιβίωση. Να τους ανατρέψει, όχι επειδή "ξύπνησε" ξαφνικά, αλλά επειδή δεν μπορεί να συνεχίσει να "κοιμάται". Όμως, για να καταλάβουμε αν υπάρχει αυτό ως ενδεχόμενο, θα πρέπει να γνωρίζουμε τον "δρόμο" που θ' ακολουθήσουν. Αυτός ο "δρόμος" έχει τη στοιχειώδη "βατότητα" ή μήπως οδηγεί σε έναν "λάκκο" με κινούμενη άμμο, όπου θα εγκλωβιστούν οι πάντες μέσα του σε μια παγίδα θανάτου;
Για να καταλάβουμε πού οδηγεί αυτός ο "δρόμος" —και αν οδηγεί κάπου—, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Αυτό, το οποίο αναγκαστικά θα πρέπει να βρούμε, είναι το ποιοι θα είναι τα άμεσα θύματα της αναγκαστικής αυτής πολιτικής. Μιας πολιτικής, η οποία θα περιοριστεί σε δύο απλούς στόχους. Άμεσους στόχους. Στόχους μακριά από "οράματα" και ανάπτυξη. Στόχους βασικούς και θεμελιώδεις, όπως είναι η αύξηση των εσόδων του κράτους και η μείωση των εξόδων του. Αναγκαστικά λοιπόν οι Έλληνες θα υποστούν αυτήν την πολιτική, είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο. Είτε εισφέροντας στα κρατικά έσοδα περισσότερα απ' ό,τι εισέφεραν μέχρι τώρα είτε μειώνοντας τις απαιτήσεις τους, εφόσον με τον οποιονδήποτε τρόπο συμμετέχουν οι ίδιοι στα κρατικά έξοδα.
Οι πρώτοι, δηλαδή, που θ' αναζητηθούν, είναι οι "έχοντες" της κοινωνίας, εφόσον θα τους ζητηθεί να "βοηθήσουν" την κατάσταση περισσότερο απ' όσο το έκαναν μέχρι τώρα. Οι ελπίδες όμως ν' αυξηθούν τα έσοδα από τη φορολογία είναι ελάχιστες. Γιατί; Γιατί δεν το επιτρέπει η σημερινή κατάσταση της οικονομίας. Η οικονομία δεν πάει καλά και ως εκ τούτου δεν μπορεί να πάνε καλά οι επιχειρηματίες. Οι περισσότεροι μάλιστα από αυτούς προσδοκούν βοήθεια από το κράτος για να σωθούν, παρά είναι σε θέση να το βοηθήσουν για να το σώσουν.
Οι λίγοι επιχειρηματίες, οι οποίοι θα μπορούσαν να το "βοηθήσουν", δεν θα το κάνουν, γιατί έχουν φροντίσει να μην "ανιχνεύονται" τα κέρδη τους. Τώρα, που το κράτος θ' αναζητά απελπισμένα έσοδα, θα καταλάβουν όλοι τις συνέπειες που είχαν για την εθνική οικονομία οι γνωστές πλέον σε όλους "οφσόρ" εταιρείες. Οι υπόλοιποι επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν ήταν "προνοητικοί" να κρύψουν τα κέρδη τους, θα γίνουν στόχοι της αναγκαστικά σκληρής φορολογικής πολιτικής. Στόχοι, αλλά όχι θύματά της. Γιατί; Γιατί είναι ήδη θύματα. Πολύ πριν κληθούν να πληρώσουν την νέα σκληρή πολιτική, έχουν πέσει θύματα της πολύ σκληρότερης οικονομικής κρίσης.
Από τον πιο ισχυρό βιομήχανο έως τον πιο ταπεινό αγρότη όλοι αυτοί θα υποστούν τις συνέπειες της προβληματικότητας της οικονομίας και όχι τις συνέπειες της αλλαγής της συμπεριφοράς του κράτους. Η αγορά τούς τα "πήρε" πρώτη και το κράτος έπεται σε μεγάλη απόσταση. Η αγορά είναι αυτή που τους "τιμωρεί" και όχι το κράτος. Έχουν τόσες πολλές και μεγάλες ζημιές, που δεν έχουν λόγο να θεωρούν ότι απειλούνται από το κράτος. Δεν στηρίζονται δηλαδή σε καμία κρατική πολιτική, η οποία, αν αλλάξει, λόγω των νέων αναγκαστικών μέτρων, θα τους στερήσει κέρδη.
Αν αυτά φαίνονται άσχημα, υπάρχουν και τα χειρότερα. Υπάρχουν χειρότερα; Βεβαίως. Πιο πάνω αναφερθήκαμε στους επιχειρηματίες και είπαμε ότι δεν θα τους επηρεάσει άμεσα η αναγκαστική πολιτική. Επιχειρηματίες, που, όπως είναι φυσικό, επηρεάζονται μόνον από τη λειτουργία της αγοράς και άρα της οικονομίας. Είναι όμως οι μοναδικοί επιχειρηματίες στην Ελλάδα; Η Ελλάδα είναι από τα κράτη, τα οποία έχουν την "ιδιορρυθμία" να διατηρούν ένα μέρος του επιχειρηματικού τους κόσμου υπό την κρατική "προστασία".
Υπάρχουν δηλαδή και επιχειρηματίες, τους οποίους δεν τους επηρεάζει καθοριστικά η οικονομική κατάσταση, αλλά θα επηρεαστούν απευθείας από τη συμπεριφορά του κράτους. Επιχειρηματίες ελέω κράτους. Επιχειρηματίες της κρατικής "γυάλας". Αυτοί σε μια τέτοια περίπτωση κινδυνεύουν να καταστραφούν ολοσχερώς. Μέσα στα πλαίσια των στόχων της αύξησης των εσόδων και του περιορισμού της σπατάλης ο δικομματισμός θ' αναγκαστεί να χάσει κι άλλους "πυλώνες" του. Θα χάσει βασικούς οπαδούς, χορηγούς και ψηφοφόρους του. Θα αναγκαστεί ν' ανοίξει τα λεγόμενα "κλειστά" επαγγέλματα.
Τι σχέση έχουν αυτά τα επαγγέλματα με τα έξοδα του δημοσίου; Μεγάλη. Το κομματικό κράτος όλα αυτά τα χρόνια δεν άγγιζε αυτούς τους "προνομιούχους", προκειμένου να έχει ευνοημένους και μόνιμους οπαδούς. Αναγκαστικά θα πρέπει να στραφεί εναντίον τους, προκειμένου ν' αυξήσει τα έσοδα του κράτους. Θα τους φορολογήσει με πραγματικά κριτήρια και μακριά από τη μέχρι σήμερα ισχύουσα λογική του …"δώστε ό,τι καταλαβαίνετε". Αυτό θα τους εξασθενίσει, αλλά δεν θα είναι το χειρότερο που θα τους συμβεί. Γιατί; Γιατί η ίδια η παρουσία τους συνδέεται όχι απλά με τη στέρηση εσόδων, αλλά με την αύξηση των εξόδων του κράτους.
Εξ’ αιτίας τους η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια πληρώνει πρόστιμα, προκειμένου να μην ευθυγραμμίζεται με την κοινοτική νομοθεσία. Δεκάδες εκατομμύρια ευρώ πληρώνει κάθε χρόνο, προκειμένου να διατηρεί παρανόμως τα κλειστά επαγγέλματα. Δημόσια χρήματα ξοδεύονται, προκειμένου ο δικομματισμός να εξασφαλίζει ψήφους φαρμακοποιών, αυτοκινητιστών ή συμβολαιογράφων. Δημόσια χρήματα ξοδεύονται, προκειμένου να μπορούν κάποιοι να μετατρέπουν άμεσα και εκ του ασφαλούς σε κερδοφόρα επιχείρηση ένα πτυχίο ή μια κρατική άδεια. Με χρήματα του κόσμου κάποιοι φαρμακοποιοί παριστάνουν τους επιχειρηματίες μέσα στις "τρύπες" τους. Με χρήματα του κόσμου κάποιοι μετατρέπουν τα αυτοκίνητά τους σε κίτρινες χρυσοφόρες "κότες". Με χρήματα του κόσμου κάποιοι εξασφαλίζουν τον γρήγορο και ασφαλή πλουτισμό.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ένα μεγάλο μέρος της πάγιας αστικής δραστηριότητας διατηρείται "κλειστό", προκειμένου τα αστικά κόμματα να έχουν εξασφαλισμένους και εύρωστους συμμάχους. Συμμάχους, οι οποίοι, με την προνομιακή μεταχείριση που απολαμβάνουν, δίνουν ως "αντιπαροχή" στα μεγάλα κόμματα τον εκβιασμό της κοινωνίας. Με χρήματα του δημοσίου εξασφαλίζονται αυτές οι συμμαχίες. Συμμαχίες, οι οποίες, λόγω της φύσης των δραστηριοτήτων των συμμετεχόντων, επηρεάζουν την κοινή γνώμη και εγκλωβίζουν την κοινωνία μέσα στα κομματικά "μαντριά". Ο φαρμακοποιός ή ο ταξιτζής είναι χρήσιμος στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης υπέρ των κομμάτων. Όταν λοιπόν η αναγκαστική πολιτική, η οποία θα επιβληθεί στην Ελλάδα, αρχίσει να εφαρμόζεται, όλα αυτά θα πρέπει ν' αλλάξουν.
Δεν είναι δυνατόν η Ευρώπη να σου επιβάλει οικονομικά μέτρα, προκειμένου να περιορίσεις τη σπατάλη και εσύ να πληρώνεις εκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να μην δυσαρεστήσεις την κομματική σου "πελατεία". Αν αλλάξουν όμως αυτοί, οι οποίοι σήμερα επωφελούνται, θα στραφούν εναντίον αυτών που άλλαξαν την ευνοϊκή γι' αυτούς κατάσταση. Όμως, αυτήν την εχθρικότητα δεν μπορεί να την αντέξει κανένα κόμμα …Κανένα κόμμα από αυτά, που μονοπώλησαν την εξουσία, μέσω της "εξαγοράς" ψήφων με δημόσια χρήματα …Κανένα κόμμα από αυτά, που έφτιαχναν μόνα τους με δημόσια χρήματα τους επιχειρηματίες χορηγούς τους.
Από τη στιγμή λοιπόν που ο επιχειρηματικός κόσμος δεν μπορεί να συμβάλει στην αύξηση εσόδων, αναγκαστικά η υποχρεωτική πολιτική θα στραφεί κυρίως στη μείωση των εξόδων. Αναγκαστικά το κόστος της θα φορτωθεί στα πιο εύκολα θύματα και αυτοί είναι οι εργαζόμενοι. Αυτοί, που παίρνουν λίγα και δύσκολα μπορούν να κρύψουν έσοδα. Θα αναζητηθούν δηλαδή αυτοί οι οποίοι γίνονται το αίτιο να σπαταλούνται κρατικά χρήματα και ως εκ τούτου θα αναγκαστούν να περιοριστούν.
Αναζητούμε ανάμεσα στους μισθωτούς αυτούς που θα υποστούν τις μεγαλύτερες συνέπειες από την αναγκαστική αυτή πολιτική. Εκ των δεδομένων δηλαδή την αναγκαστική πολιτική θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Ποιοι όμως θα είναι αυτοί; Οι εργάτες; Όχι βέβαια. Οι εργάτες στην Ελλάδα, εκτός του ότι πληρώνονται από ιδιωτικές τσέπες και άρα δεν συμβάλουν στην κρατική σπατάλη, αμείβονται με μισθούς, οι οποίοι είναι από τους χαμηλότερους στην ευρωζώνη. Ακόμα όμως κι αν θέλεις να τους εντάξεις στο κόστος της χρεοκοπίας, αυξάνοντας τη συμβολή τους στα έσοδα του κράτους, δεν μπορείς να το κάνεις. Δεν μπορείς να το κάνεις, ακόμα κι αν έρθεις σε συμφωνία με τους εργοδότες τους, προκειμένου ν' αυξήσεις τα κρατικά έσοδα με μειώσεις των μισθών των εργαζομένων και αντίστοιχη αύξηση της φορολογίας των εργοδοτών τους. Καμία χρεοκοπία δεν μπορεί να μειώσει αυτούς τους μισθούς, εφόσον βρίσκονται σχεδόν στα όρια της επιβίωσης.
Δεν συμμετέχουν λοιπόν οι κοινοί εργαζόμενοι στα κρατικά έξοδα, αλλά δεν μπορούν να συμμετάσχουν και στα κρατικά έσοδα. Η τύχη τους εξαρτάται από αυτήν των αφεντικών τους και αυτό δεν είναι το κράτος. Άρα, όποια κι αν είναι αυτή η αναγκαστική πολιτική, δεν μπορεί να τους αφορά άμεσα. Ποιοι άλλοι μπορεί να είναι; Οι συνταξιούχοι; Οι συνταξιούχοι είναι οι πρώην ασθενείς εργάτες και μάλιστα σε ασθενέστερη μορφή. Αυτοί οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα πληρώνονται από τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Έχουν μάλιστα χρυσοπληρώσει τις ταπεινές συντάξεις τους. Έχουν δώσει πάρα πολλά και εισπράττουν ελάχιστα.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι πληρώνουν αναλογικά από τα υψηλότερα ασφάλιστρα στην Ευρώπη και ως συνταξιούχοι λαμβάνουν τις χαμηλότερες συντάξεις. Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν το κράτος έχει θεωρητικά τη δυνατότητα και την εξουσία να επηρεάσει άμεσα τη συνταξιοδοτική πολιτική, δεν μπορεί να το επιχειρήσει, γιατί απλούστατα δεν θα επιβιώνουν οι συνταξιούχοι. Ακόμα δηλαδή κι αν έχει την εξουσία να περιορίσει το ύψος των συντάξεων, δεν μπορεί να το κάνει, γιατί απλούστατα η κατάσταση βρίσκεται στα όρια.
Ποιοι απομένουν; Οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι εργαζόμενοι, οι οποίοι έχουν "αφεντικό" αυτόν που χρεοκοπεί και άρα θα πρέπει να πάρει περιοριστικά μέτρα, προκειμένου να επιβιώσει. Οι "πραιτοριανοί" του δικομματισμού. Οι επαγγελματίες οπαδοί. Οι ευνοημένοι της μεταπολίτευσης. Ακριβώς, επειδή αυτοί είναι που θα πέσουν θύματα της αναγκαστικής πολιτικής, γι' αυτό πάμε αναγκαστικά σε εκλογές. Γιατί; Γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι κατ’ εξοχήν ευνοημένοι του φασιστικού δικομματισμού της μεταπολίτευσης.
Στους δημοσίους υπαλλήλους στηριζόταν το μονοπώλιο της εξουσίας των δύο μεγάλων κομμάτων. Από τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο, που επεδίωκε τον έλεγχο του κράτους μέσω του κομματισμού του δημοσίου, μέχρι τον "πλειοδότη" Ανδρέα Παπανδρέου, που άνοιξε στην κυριολεξία τους "ασκούς του Αιόλου" στη δημοσιονομική πολιτική, οι πάντες στηρίχτηκαν στους δημοσίους υπαλλήλους.
Τώρα όλοι αυτοί φοβούνται τη λήψη των υποχρεωτικών μέτρων εις βάρος τους. Φοβούνται μήπως χάσουν τον πυρήνα των κρατικοδίαιτων κομματικών τους οπαδών και απολέσουν για πάντα την επαφή με την εξουσία. Κόμματα, τα οποία εξασφαλίζουν την εξουσία με διορισμούς, δεν μπορούν ν' αντέξουν αναγκαστικές απολύσεις. Αυτό θα γίνει. Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο εμείς το φανταζόμαστε ως πρωτοποριακό μέσο. Έγινε πρόσφατα στη Ρουμανία. Στην υπό ένταξη Ρουμανία, η οποία αντιμετωπίζει τεράστια οικονομική κρίση.
Από τη Ρουμανία "ζήτησαν" οι Ευρωπαίοι να εφαρμόσει μια "αναγκαστική" πολιτική, προκειμένου να συνεχίσουν να τη χρηματοδοτούν. Μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής ο υπουργός οικονομικών της Ρουμανίας συμφώνησε να απολύσει 300.000 δημόσιους υπάλληλους μέχρι το 2015. Ποσοστό τεράστιο, αν αναλογιστεί ο αναγνώστης ότι μιλάμε για ένα σύνολο 1,2 εκατομμυρίων υπαλλήλων. Μιλάμε για το ένα τέταρτο αυτού του συνόλου. Ένας στους τέσσερις υπαλλήλους θ' απολυθεί μέχρι το 2015 και όσοι παραμείνουν στις θέσεις τους θα υποστούν "πάγωμα" μισθών. Γιατί; Για να μειώσει το κράτος το έλλειμμα του προϋπολογισμού και να το περιορίσει κάτω από ένα συγκεκριμένο ποσοστό, το οποίο έχουν αποφασίσει οι Ευρωπαίοι. Οι χρηματοδότες Ευρωπαίοι.
Σε μια τέτοια αναγκαστική πολιτική θ' αναγκαστεί και το ελληνικό κράτος …Θα αναγκαστούν τα κόμματα, που ασκούν μονοπωλιακά την εξουσία σ' αυτό το κράτος. Θα τους ζητήσουν οι Ευρωπαίοι ν' απαλλαγούν από τους "υπεράριθμους" υπαλλήλους και αυτό θα τους φέρει σε σύγκρουση με το σύνολο του δημόσιου τομέα. Θα χάσουν τον συνδικαλιστικό έλεγχο του δημοσίου και αυτό είναι κάτι το οποίο οι σημερινοί γίγαντες του δικομματισμού δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν.
Είναι δεδομένο ότι σε μια τέτοια περίπτωση αυτόν τον έλεγχο θα τον χάσουν. Το γεγονός ότι όλοι αυτοί —κόμματα και δημόσιοι υπάλληλοι— υπήρξαν συνένοχοι στο ίδιο έγκλημα, δεν αλλάζει τίποτε. Αν δεν μπορεί ο δημόσιος υπάλληλος να επιβιώσει με την ευρωπαϊκή "ταρίφα" που θα του επιβληθεί, ελάχιστα τον απασχολεί το κοινό παρελθόν. Αναγκάζεται και ψηφίζει Κωστάκηδες και Γιωργάκηδες εξαιτίας των παροχών και όχι επειδή δεν καταλαβαίνει την ποιότητά τους. Κανένας και ποτέ δεν είπε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κουτοί, που στηρίζουν ανίκανους. Πονηροί είναι και τους στηρίζουν. Απλά πράγματα …"Μου έδινες και σε ψήφιζα …Δεν μου δίνεις πλέον και δεν σε ψηφίζω".
Η πιο κρίσιμη ημερομηνία της μεταπολίτευσης.
Το μεγάλο "ντόμινο".
Ποια είναι η κρίσιμη ημερομηνία-όριο, που τους τρόμαζε όλους μαζί; Η ημερομηνία, η οποία πιθανότατα θα ανάγκαζε τον Καραμανλή να δηλώσει τη γνωστή τρικούπεια ρήση …"Δυστυχώς επτωχεύσαμεν". Η ημερομηνία αυτή είναι η 8η του Οκτώβρη. Γιατί είναι κρίσιμη; Γιατί τότε θα κάνει "ταμείο" ο τουρισμός. Γιατί τότε θα αποκαλυφθούν οι πραγματικές φετινές "εισπράξεις" της τουριστικής βιομηχανίας. Τότε θα φανούν οι πραγματικοί δείκτες της οικονομίας. Τότε θα φανεί αν η ελληνική οικονομία είναι στην "εντατική" της ύφεσης ή αν είναι στον πάτο του "τάφου" της.
Η 8η του Οκτώβρη είναι άκρως επικίνδυνη, γιατί εκείνη την ημέρα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να τιναχτεί στον "αέρα". Ο μέσος πολίτης αυτό δεν το γνωρίζει, αλλά το γνωρίζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι Αμερικανοί. Γιατί θα κινδυνεύσει το τραπεζικό σύστημα; Γιατί η "βιομηχανία" του τουρισμού, όπως συμβαίνει και με όλες τις υπόλοιπες βιομηχανίες, δεν "παράγει" τζάμπα. Πολύ πριν εισπράξει, έχει ξοδέψει. Πολύ πριν πουλήσει, έχει αγοράσει. Αν στο τέλος της σεζόν δεν έχει εισπράξει, δεν κινδυνεύει απλά να χάσει μόνον τα προσδοκώμενα κέρδη, αλλά αποκτά ζημιά. Κολοσσιαία ζημιά, αν αναλογιστεί κάποιος το μέγεθος, το οποίο αντιπροσωπεύει για την ελληνική οικονομία η "βιομηχανία" του τουρισμού της.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ο ελληνικός τουρισμός προετοιμάστηκε για να "εισπράξει", χωρίς να έχει τα χρήματα. Με ανύπαρκτα χρήματα προετοιμάστηκε. Με τις περίφημες μεταχρονολογημένες επιταγές πλήρωσε τους προμηθευτές του. Με τις επιταγές "μαϊμού", οι οποίες αποτελούν παγκόσμια ελληνική πατέντα. Εδώ συνδέονται οι εισπράξεις του τουρισμού με το τραπεζικό σύστημα. Τα προηγούμενα χρόνια της οικονομικής κρίσης εξουθένωσαν τον επιχειρηματικό κόσμο των εμπόρων και των προμηθευτών της τουριστικής βιομηχανίας. Μέχρι τώρα οι ζημιές του τουρισμού δεν άγγιζαν το τραπεζικό σύστημα, γιατί οι "κανονιές" των επιχειρηματιών του τουρισμού ζημίωναν τους ίδιους τους προμηθευτές ως πρόσωπα.
Η φετινή τουριστική περίοδος ήταν το τελευταίο τους "χαρτί". Αυτή ήταν η μεγάλη αλλαγή, λόγω της οικονομικής κρίσης. Μέχρι πέρσι —και επειδή δεν υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα— όλοι αυτοί κρατούσαν τις μεταχρονολογημένες επιταγές στα συρτάρια τους και περίμεναν την ημερομηνία της είσπραξης. Δεν ήθελαν και δεν τους συνέφερε να πάνε στις τράπεζες, για να τις "σπάσουν". Είχαν την οικονομική δυνατότητα να συντηρούν τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους και να περιμένουν να πληρωθούν από τις εισπράξεις των πελατών τους. Αυτήν τη δυνατότητα δεν την είχαν στη φετινή περίοδο. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν "σπάσει" τις επιταγές τους, προκειμένου να συνεχίσουν τη λειτουργία τους. Αυτό προκαλεί το ντόμινο και μεταφέρει την κρίση του τουρισμού στον τραπεζικό τομέα.
Η "κανονιά" του τουριστικού επιχειρηματία μεταφέρεται δια μέσω του προμηθευτή του στην τράπεζα. Η τράπεζα έχει πληρώσει χρήματα σε "μη έχοντες" πλέον, κρατώντας επιταγές "μη εχόντων". Όπου και να στραφεί, για να πάρει τα χρήματά της, δεν θα πάρει τίποτε, γιατί απλά δεν έχει κανένας να της δώσει τίποτε. Η τουριστική βιομηχανία δηλαδή φέτος "προετοιμάστηκε" για τη λειτουργία της με χρήματα των τραπεζών και δεν μπορεί να τα επιστρέψει. Μιλάμε για τεράστια ποσά. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες επιταγών εξάμηνης διάρκειας. Επιταγών, των οποίων ο κύριος όγκος έχει εκδοθεί στις αρχές της τουριστικής περιόδου και άρα τον Απρίλιο του 2009.
Αυτές οι επιταγές "λήγουν" στις 31 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου. Από εκεί και πέρα απομένουν οκτώ ημέρες, για να δούμε πόσες από αυτές είναι "καλυμμένες" και πόσες "ακάλυπτες". Ενώ δηλαδή για έξι μήνες αυτές οι επιταγές βρίσκονταν στα συρτάρια, είτε των προμηθευτών που τις πήραν είτε των τραπεζών που τις "έσπασαν" και θεωρούνταν χρήμα, μετά το τέλος του Σεπτεμβρίου ακολουθούν οκτώ κρίσιμες μέρες, στις οποίες θα διαπιστωθεί αν αυτές οι επιταγές είναι χρήμα ή απλά και άχρηστα κομμάτια χαρτιών.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τις συνθήκες που θα επικρατούν την επομένη της συγκεκριμένης ημερομηνίας. Με ένα τραπεζικό σύστημα διαλυμένο και σχεδόν χρεοκοπημένο, θα κλονιστούν τα πάντα. Η κρίση θα ξεκινήσει από τις τράπεζες και θα φτάσει γρήγορα στα ασφαλιστικά ταμεία. Το κράτος, ως ο μεγαλύτερος οφειλέτης των ασφαλιστικών ταμείων, δεν θα μπορεί να τα χρηματοδοτήσει, προκειμένου να δίνονται οι συντάξεις. Οι τράπεζες θα το παρασύρουν στη δική τους αδυναμία, εφόσον δεν θα μπορούν να το "διευκολύνουν" με τη ζωογόνα ρευστότητα.
Ταυτόχρονα μ' αυτήν την τραπεζική δυσλειτουργία δεν θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί καμία πολιτική, που να ευνοεί την οικονομία. Δεν θα χρηματοδοτείται ούτε η ανάπτυξη ούτε βεβαίως και η κατανάλωση, που έχει ανάγκη για την επιβίωσή της η άνεργη και φτωχή ελληνική κοινωνία.
Το ελληνικό real estate.
Το τέρμα του διαδρόμου και η αρχή του αδιεξόδου.
Αν σ' αυτήν την εκρηκτική κατάσταση βάλει κάποιος και την ανάγκη για τα έκτακτα αναγκαστικά μέτρα, μπορεί να καταλάβει τι θα συμβαίνει. Μπαίνει φωτιά σε μια αποθήκη γεμάτη βενζίνη και ΤΝΤ. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης —και όχι μόνον— αναγκαστικά θα μπουν στην παγίδα "θανάτου". Γιατί; Γιατί η αναγκαστική πολιτική, ακόμα κι αν συμφωνήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι να την υποστούν, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Οδηγεί στο αδιέξοδο και στον απόλυτο εγκλωβισμό των σημερινών κομμάτων. Αυτό ακριβώς που τρομοκρατεί τους σχεδιαστές της όλης κατάστασης.
Ο δρόμος παύει να είναι βατός και οδηγεί κατ’ ευθείαν στον "λάκκο". Γιατί; Γιατί η αναγκαστική πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ακόμα κι αν συμφωνήσουν οι ενδιαφερόμενοι μεταξύ τους. Η αναγκαστική πολιτική οδηγεί στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Εκεί κάπου θα παιχτεί όλο το παιχνίδι της μεταπολίτευσης. Το πρόβλημα με λίγα λόγια είναι στο τραπεζικό σύστημα. Επειδή το σύνολο των αθλιοτήτων ξεκίνησαν και μεθοδεύτηκαν από τις τράπεζες, κάνουν σήμερα τον "κύκλο" τους και καταλήγουν σ' αυτές. Οι τράπεζες μόνες τους δημιούργησαν το "μπούμερανγκ", το οποίο σήμερα τις απειλεί με πλήρη καταστροφή.
Οι λίγοι σήμερα από τους εργαζόμενους, οι οποίοι επιβιώνουν στοιχειωδώς αξιοπρεπώς και είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, θα "πέσουν" στην κατηγορία των φτωχών. Αυτό όμως είναι κάτι, που οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή. Γιατί; Γιατί και πάλι το πρόβλημα θα γυρίσει προς τις τράπεζες και θα επιβαρύνει ακόμα πιο πολύ τις εύθραυστες τράπεζες. Έγιναν λάθη χειρισμού στην ελληνική οικονομία και τώρα θα φανούν όλα.
Σε κανονικές συνθήκες θα μπορούσαν τα αναγκαστικά μέτρα να εφαρμοστούν, όσο επώδυνα κι αν ήταν. Συνέβη σε όλες σχεδόν τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και θα μπορούσε να συμβεί και στην Ελλάδα. Μπροστά στο ενδεχόμενο της πλήρους καταστροφής μπορεί κάποιος να ρίξει "νερό" στο "κρασί" των απαιτήσεών του. Θα μπορούσες να πείσεις κάποιον δημόσιο υπάλληλο ότι …"στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι". Σε έναν κόσμο ανεργίας και φτώχειας αυτός και πάλι ευνοημένος θα ήταν. Και πάλι θα πειθόταν ότι ο σταθερός και σίγουρος μισθός θα ήταν το απόλυτο πλεονέκτημα μέσα σε έναν κόσμο άνεργων, οι οποίοι πλέον απειλούνται με πραγματική λιμοκτονία.
Εφόσον αυτός θα ήταν ο ισχυρότερος των εργαζομένων καταναλωτών, αυτός θα γινόταν και πάλι το "μέτρο" της αγοράς. Η πτώση του μισθού του θα έκανε την κερδοσκοπία να υποχωρήσει και θα μπορούσε να ανακτήσει το χαμένο "έδαφος" στην ποιότητα ζωής. Η πτώση του μισθού συμπαρασύρει και την τιμή του μαϊντανού και αυτό είναι το θετικό, εφόσον η αγορά αυτορυθμίζεται. Αυτά δηλαδή τα οποία ένας δημόσιος υπάλληλος απολαμβάνει σήμερα με 1200 ευρώ μισθό σε μια κερδοσκοπική και ανεξέλεγκτη οικονομία, θα μπορούσε να τα απολαύσει και με 600 ευρώ σε μια λιγότερο ληστρική και πιο ελεγχόμενη οικονομία.
Όμως, το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι συνδέονται πολλά πράγματα μεταξύ τους και δημιουργούν συνθήκες ντόμινο, οι οποίες απειλούν τα πάντα με κατάρρευση. Το πρόβλημα είναι ότι πάνω στον σημερινό μισθό του δημοσίου υπαλλήλου στηρίζονται "αξίες" της ελληνικής οικονομίας, οι οποίες δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν στην "πτώση" του και απειλούν τα πάντα με κατάρρευση.
Στην εποχή της ηλιθιότητας και της λεηλασίας ένα από τα πράγματα που ξέφυγαν από κάθε έλεγχο ήταν και οι τιμές των ακινήτων. Τα ακίνητα απέκτησαν αξίες πέρα από κάθε λογική και μέτρο της ελληνικής οικονομίας. Οι τράπεζες, για να εμφανίσουν τεράστια κέρδη και για ν' αποκομίσουν μπόνους τα στελέχη τους, χρηματοδότησαν αυτήν την παράλογη και κερδοσκοπική "έκρηξη". Οι τράπεζες έδιναν στεγαστικά δάνεια με τον τόνο, αδιαφορώντας για την πραγματική αξία των ακινήτων που αγόραζαν οι πελάτες τους. Παρακολουθούσαν την "έκρηξη" των τιμών και όχι μόνον δεν την σταματούσαν, απειλώντας τους κερδοσκόπους με "πάγωμα" των δανειοδοτήσεων, αλλά τους ενθάρρυναν στην αθλιότητά τους.
Ο κύριος όγκος των μεγάλων στεγαστικών δανείων δόθηκε στους δημοσίους υπαλλήλους. Δόθηκε από τις τράπεζες στους "σίγουρους" μισθούς και άρα στις σίγουρες δόσεις. Νόμιζαν ότι ήταν απόλυτα διασφαλισμένα τα χρήματά τους, γιατί —εκτός των άλλων— είχαν εξασφαλίσει το παράνομο δικαίωμα να παρακρατούν τις δόσεις από τους μισθούς των υπαλλήλων, ακόμα κι όταν οι ίδιοι ως άτομα ήταν ασυνεπείς δανειολήπτες. Τι σχέση έχουν αυτά τα οποία λέμε με το θέμα μας; Μεγάλη. Γιατί; Γιατί η αναγκαστική πολιτική και πάλι θα γυρίσει προς τις τράπεζες. Πάλι θα έχουμε το φαινόμενο "ντόμινο" και το "μπαλάκι" θα πάει στις τράπεζες.
Η αναγκαστική πολιτική στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ακόμα κι αν συμφωνήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί ομαλώς, όπως έχει εφαρμοστεί σε χώρες όπως η Σερβία μετά τον πόλεμο ή η Ρουμανία προσφάτως. Γιατί; Γιατί εκεί δεν είχαν οι υπάλληλοι βαριές "ανειλημμένες υποχρεώσεις". Αποφάσιζες να τους δώσεις 500 ευρώ μισθό και γνώριζες ότι θα μπορούσαν με αυτά να επιβιώσουν. Δεν είχαν φορτία υποχρεώσεων, τα οποία έθεταν "πήχη" διαφορετικό από αυτόν του "μέτρου" της οικονομίας. Στην Ελλάδα υπάρχει "πήχης", ο οποίος δεν έχει σχέση με τα μέτρα της τοπικής οικονομίας.
Όταν ένας δημόσιος υπάλληλος, που σήμερα παίρνει μισθό 1500 ευρώ, έχει μηνιαία δόση στεγαστικού και αυτοκινήτου 800 ευρώ, δεν μπορείς εσύ να του δώσεις —εξαιτίας της αναγκαστικής πολιτικής— 700 ευρώ μισθό. Ακόμα και να το θέλει, δεν μπορεί να σε εξυπηρετήσει. Δεν μπορεί να επιβιώσει με αυτά τα χρήματα. Δεν του φτάνουν, για να καλύψει τις πάγιες υποχρεώσεις του. Ακυρώνεται η έννοια της εργασίας. Πώς θα λειτουργήσουν οι τράπεζες, όταν οι πιο καλοί και σίγουροι πελάτες τους θα αδυνατούν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Τι ακριβώς θα καταγράφουν στους ισολογισμούς τους; Μιλάμε για δεκάδες αν όχι για εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Στην πραγματικότητα μιλάμε για το μεγαλύτερο μέρος των ενεργητικών τους.
Αν δηλαδή θέλαμε να περιγράψουμε με απόλυτη ακρίβεια την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, θα μας ήταν πολύ πιο εύκολο να το κάνουμε με ιατρικούς όρους. Η ελληνική οικονομία, εξαιτίας του συνδυασμού των προβλημάτων της, μοιάζει με έναν ασθενή που έχει ζάχαρο, εξαιρετικά αδύναμο καρδιαγγειακό σύστημα, που υπέστη έμφραγμα και ταυτόχρονα αιμορραγεί από πολλά σημεία.
"Ζάχαρο" η ελληνική οικονομία έχει, εξαιτίας της μόνιμα κακής και προνομιακής μισθολογικής πολιτικής του δημοσίου. Το "καρδιοαγγειακό σύστημα" της ελληνικής οικονομίας είναι το τραπεζικό σύστημα, που θα υποστεί "έμφραγμα" και η συνεχής και ακατάσχετη "αιμορραγία" έχει σχέση με τα ανεξέλεγκτα έξοδα του κρατικού μηχανισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση κανένας γιατρός δεν πιάνει αυτόν τον ασθενή, για να του κάνει επέμβαση. Τον διασωληνώνει και αφού τον σκεπάσει με μια κουβέρτα, προσεύχεται στον Θεό να κάνει ένα θαύμα.
Τώρα κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο George είναι αυτός ο οποίος μπορεί και πρέπει ν' αναλάβει τη σωτήρια "επέμβαση". Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί ο George είχε αυτά τα μούτρα, όταν ο Πρωθυπουργός ανήγγειλε τις εκλογές; Στο μνημόσυνο του πατέρα του πιο χαρούμενος ήταν. Αυτό, το οποίο έκρυβαν τα λόγια του, το αποκάλυπτε η φάτσα του. Η φάτσα του "φώναζε" ότι δυστυχώς έγινε αυτό που ήθελε και άρα πάμε για εκλογές. "Φώναζε" ότι δυστυχώς προηγείται και είναι σχεδόν βέβαιος Πρωθυπουργός. Η φάτσα του έλεγε ελεύθερα αυτά τα οποία έκρυβε το στόμα του. "Φώναζε" την αλήθεια.
Η θέση του Πρωθυπουργού σήμερα είναι μια ηλεκτρική "καρέκλα", που κανένας δεν τη θέλει. Αναγκαστικά θα καθίσει σ' αυτήν όποιος νικήσει στις εκλογές και ο George είναι βέβαιον ότι δεν θέλει. Τον βόλευε να "ψάχνει" τα χρήματα του ελληνικού λαού και να κάνει διακοπές σε όλα τα νησιά μαυρίζοντας και συσκεπτόμενος. Τον βόλευε να κάνει ταξίδια στον κόσμο ως πρόεδρος της διεθνούς παπαριάς. Τον βόλευε να παίρνει το ποδήλατο και να κάνει τις αμέριμνες βόλτες του κληρονόμου. Γι' αυτόν τον λόγο τον είδαμε στην καλύτερη στιγμή της πολιτικής του καριέρας να είναι και να δείχνει απελπισμένος. Μόνον που δεν έκλαιγε, όταν ήρθε η δική του μεγάλη "στιγμή". Μόνον που δεν φώναξε "βοήθεια" μπροστά στο ενδεχόμενο ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός.
Το ΚΚΕ θα είναι ανάμεσα στα θύματα
της αναγκαστικής πολιτικής
...και αυτό θα μπει στον "λάκκο".
Οι συγκεκριμένες εκλογές θα είναι πολύ ιδιόμορφες, γιατί θα παρασύρουν σε αναγκαστικές συμπεριφορές και το ΚΚΕ. Σε διαφορετική περίπτωση η αναγκαστική αυτή πολιτική θα ήταν "βούτυρο" στο ψωμί του ΚΚΕ. Του ΚΚΕ, που, παραβιάζοντας κάθε έννοια λογικής στην οικονομία, δημαγωγεί ασύστολα. Του ΚΚΕ, που "υπόσχεται" στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα 1600 ευρώ τον μήνα, θα έκανε πραγματική "ανάσταση" με τις μειώσεις των πραγματικά προνομιούχων υπαλλήλων του δημοσίου τομέα. Θα έβγαινε στους δρόμους, για να συμπαρασταθεί στους εργαζομένους του δημοσίου τομέα, πολλοί εκ των οποίων είναι δικά του στελέχη. Θα "κατήγγειλε" την αποτυχία του καπιταλισμού και την ανάλγητη συμπεριφορά του.
Τώρα όμως δεν θα αφεθεί να κάνει τίποτε από όλα αυτά. Θα αναγκαστεί να μην συμπαρασταθεί στους θιγμένους αυτής της πολιτικής και αυτό είναι επικίνδυνο για το ίδιο. Θα αναγκαστεί, γιατί από τη μία πλευρά δεν είναι δυνατόν να αφεθεί να λεηλατήσει τα δύο μεγάλα κόμματα και από την άλλη είναι απαραίτητη η αναγκαστική πολιτική. Οι δημόσιοι υπάλληλοι γνωρίζουν το "στημένο" παιχνίδι με το ΚΚΕ και θα μπορούσαν να εκβιάσουν με ομαδική μετακίνησή τους στις τάξεις του. Γνωρίζουν δηλαδή ότι η δημοκρατία μας δεν απειλείται από τον παντελώς χρεοκοπημένο κομμουνισμό και θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το ΚΚΕ ως μοχλό πίεσης. Αυτό όμως είναι αδύνατον να το επιτρέψουν τα κοινά αφεντικά του δικομματισμού και του ΚΚΕ.
Πού βρίσκεται ο κίνδυνος από αυτήν την περιοριστική πολιτική, την οποία θα εξαναγκαστεί το ΚΚΕ ν' ακολουθήσει; Να αποδειχθεί ότι το ΚΚΕ είναι ένας ακόμα υπάλληλος του ιμπεριαλισμού. Ένας χρηματοδοτούμενος χαφιές των Αμερικανών. Ένας υπάλληλος των Αμερικανών και του μεγάλου κεφαλαίου. Αναγκαστικά θα υπάρχει κίνδυνος αποκαλύψεων, εφόσον κοινά αφεντικά επιβάλουν κοινές συμπεριφορές στους υπαλλήλους τους. Αυτό όμως είναι κάτι πολύ επικίνδυνο για το σύνολο του πολιτικού συστήματος.
Το ΚΚΕ είναι το μυστικό θεμέλιο του δικομματισμού και ο κύριος μοχλός πίεσης των ψηφοφόρων, για να περιορίζονται μέσα στις δύο γνωστές "στάνες". Το ΚΚΕ παίζει τον ρόλο του κακού "λύκου", που δήθεν απειλεί τη δημοκρατία, την οποία προστατεύουν τα δύο μεγάλα κόμματα; Τι θα γίνει και πώς μπορεί να επιβιώσει αυτός ο σχεδιασμός, αν αποδειχθεί ότι "τσομπάνηδες" και "λύκοι" υπακούνε στα ίδια αφεντικά;
Ο μεγάλος κίνδυνος όμως για το ΚΚΕ θα έρθει σ' αυτό το οποίο θεωρεί προνομιακό του πεδίο και είναι η λαϊκή διαμαρτυρία. Είναι βέβαιο ότι οι Αμερικανοί και ο δικομματισμός έχουν ανάγκη τη βοήθεια του ΚΚΕ, για να ξεπεραστεί όσο το δυνατόν πιο εύκολα η κρίση. Θα προσπαθήσουν να το χρησιμοποιήσουν, όπως το χρησιμοποιούσαν μέχρι τώρα, προκειμένου να αποφύγουν τη λαϊκή αντίδραση. Σ' αυτήν την αποστολή του θα κινδυνεύσει. Πώς το χρησιμοποιούν; Ως προσωπικό ασφαλείας της αμερικανικής πρεσβείας και των κυβερνητικών μεγάρων. Το προσωπικό, το οποίο βρίσκεται εκτός των περιφράξεων και αναλαμβάνει την έξωθεν άμυνα.
Αυτό, για να γίνει αντιληπτό, θα πρέπει ο αναγνώστης να σκεφτεί το εξής απλό. Σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, όπου τα αντιαμερικανικά αισθήματα είναι ιδιαίτερα έντονα και υπερβαίνουν κατά πολύ το 60% του ελληνικού λαού, έχει αναρωτηθεί κανένας γιατί ποτέ δεν έγινε μια τεράστια διαδήλωση έξω από την αμερικανική πρεσβεία την περίοδο των εγκλημάτων κατά της Σερβίας ή του Ιράκ; Μια διαδήλωση, που να απειλεί να τους "πάρει και να τους σηκώσει"; Κάτι συμβαίνει και η αντίδραση "πνίγεται" πριν καν εκδηλωθεί.
Τα ανάλογα συμβαίνουν και σε θέματα που αφορούν τη κοινή λαϊκή δυσαρέσκεια σε θέματα κυβερνητικής πολιτικής. Σε μια κοινωνία, που δοκιμάζεται μέσα σε μια τεράστια οικονομική κρίση, ο κάθε καραγκιόζης υπουργός κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να φοβάται τη λαϊκή αντίδραση. Οι κλέφτες κλέβουν, χωρίς να φοβούνται την τιμωρία και οι εργαζόμενοι απειλούνται με λιμοκτονία. Μισθοί περικόπτονται, επιδόματα κόβονται, κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις ακυρώνονται …έτσι, χωρίς φόβο για αντίδραση. Ό,τι θέλει κάνει ο καθένας. Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανένας γιατί όλοι αυτοί δεν φοβούνται μια αυθεντική λαϊκή εξέγερση, που να τους απειλεί με λιντσάρισμα;
Όλο το μυστικό είναι το ΚΚΕ. Αυτή είναι η αποστολή του. Γι' αυτόν τον λόγο προστατεύεται νομικά ένα σταλινικό κόμμα και του επιτρέπεται να συμμετέχει στις δημοκρατικές λειτουργίες. Γι' αυτόν τον λόγο το χρηματοδοτούν αδρά οι πάντες. Από την Πολιτεία μέχρι τους Αμερικανούς και τον Σόρος. Γι' αυτόν τον λόγο το "επιδοτούν", προκειμένου να κατακτά θέσεις και πόστα σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα. Ελέγχουν τις κοινωνικές αντιδράσεις μέσω αυτού. Είναι ο επαγγελματίας προβοκάτορας των δρόμων και των πεζοδρομίων. Ο χαφιές των Αμερικανών και του παρακράτους, που σταματά τη λαϊκή αντίδραση.
Πώς λειτουργεί αυτό; Τι φοβούνται όλοι αυτοί; Φοβούνται μήπως βγει ο κόσμος στους δρόμους και αντιδράσει. Αντιδράσει με βιαιότητα και τους στείλει όλους μαζί στο διάολο. Άρα τι δεν θέλουν; Να δουν τον εξοργισμένο κόσμο έξω από τις πρεσβείες τους και τα κυβερνητικά κτίρια. Τι κάνουν; Τον αποτρέπουν από το να βγει. Σ' αυτό το σημείο είναι χρήσιμο το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ εμποδίζει τον κόσμο ν' αντιδράσει. Για να καταλάβει κάποιος το πώς λειτουργεί αυτό, ας σκεφτεί το εξής παράδειγμα. Αν οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια της διαμαρτυρίας είναι μια "πισίνα", όπου δεν θέλεις να μπουν μέσα οι άνθρωποι, τι κάνεις; Πιάνεις έναν γνωστό "αρρωστιάρη" και τον πετάς πρώτο μέσα. Ποιος θα τολμήσει να μπει μέσα στην "πισίνα" μετά από αυτόν; Ποιος θα τολμήσει να μπει και να ρισκάρει να "κολλήσει" τις "αρρώστιες" του. Θα βράζει στο "ζουμί" του, αλλά μέσα δεν θα μπαίνει.
Αυτός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ. Προηγείται του κόσμου και μπαίνει πρώτο στην "πισίνα" της αντίδρασης. Όταν επίκειται αντιαμερικανική αντίδραση, βγαίνει πρώτο το ΚΚΕ και αναγκαστικά όλοι οι υπόλοιποι μένουν στα σπίτια τους. Πάνε οι δήθεν αντιαμερικανικοί "ουραγκοτάγκοι" από τον Περισσό και κρέμονται έξω από την περίφραξή της. Στην πραγματικότητα αυτοί είναι που προστατεύουν την περίφραξή της από όλους τους υπόλοιπους. Το ίδιο γίνεται και με τα υπόλοιπα προβλήματα. Όταν επίκειται αντικυβερνητική αντίδραση, βγαίνει και πάλι πρώτο το ΚΚΕ. Ξανά το ίδιο κόλπο με το "προσωπικό" ασφαλείας του Περισσού. Κανένας δεν αντιδρά, γιατί κανένας δεν θέλει ν' αντιδράσει υπό τα λάβαρα του "αρρωστιάρη" της δημοκρατίας μας. Υπό τα λάβαρα των φασιστών του σταλινισμού.
Αυτά όλα θα τα δούμε να συμβαίνουν σήμερα. Το ΚΚΕ θα "κατεβάσει" τους καταγγελτικούς τόνους του σ' ό,τι αφορά τα αναγκαστικά μέτρα, αλλά θα κατέβει και πάλι πρώτο στους δρόμους της πληρωμένης "διαμαρτυρίας". Θα κατέβει και πάλι κατ’ εντολήν των αφεντικών του, προκειμένου να "κόψει" το "φούσκωμα" της λαϊκής αντίδρασης. Αυτή τη φορά όμως δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα, γιατί τα πνεύματα θα είναι οξυμμένα και τα προβλήματα ανυπέρβλητα. Η λαϊκή αντίδραση θα "φουσκώσει" και αλίμονο σ' αυτόν που θα προσπαθήσει να την "κόψει".
Αλίμονο στους σταλινικούς, που θα προσπαθήσουν να σταματήσουν τους δημοκράτες. Αλίμονο στους σταλινικούς, που θα προσπαθήσουν να παραστήσουν το έμμισθο προσωπικό ασφαλείας των Αμερικανών και του παρακράτους. Αλίμονό τους, αν προσπαθήσουν να μιμηθούν τους εαυτούς τους στα Δεκεμβριανά. Τότε που σε συνεννόηση με τους Άγγλους έβαλαν τον ελληνικό λαό μπροστά στα πυροβόλα τους, για να τον κατακρεουργήσουν.
Το μεγάλο ρίσκο και ο κίνδυνος.
Η συγκυβέρνηση είναι μια επιλογή υψηλού ρίσκου για τον δικομματισμό, γιατί αποκαλύπτεται με τον πιο απόλυτο τρόπο αυτό το οποίο όλοι γνωρίζουν στην Ελλάδα, αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν. Αποδεικνύεται ότι τα δύο μεγάλα κόμματα είναι "συνέταιροι" μεταξύ τους και ακολουθούν μια κοινή πολιτική. Μια "έξωθεν" επιβεβλημένη πολιτική, την οποία εφαρμόζουν με τον πιο πιστό τρόπο πολιτικοί, οι οποίοι θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν δοσίλογοι και προδότες.
Μέσα σε ένα περιβάλλον τεχνητής αντιπαλότητας τρεις οικογένειες μονοπωλούν την εξουσία. Οικογένειες, οι οποίες είναι οι ιδιοκτήτες των κομμάτων που μονοπωλούν την εξουσία, μετατρέποντας το ίδιο το κράτος σε ιδιωτική τους περιουσία. Το ρίσκο στην περίπτωση αυτήν είναι να "εγκλωβιστούν" όλοι αυτοί σε μια κοινή πλατφόρμα και μέσα σ' αυτήν να παρασύρουν και το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό. Αυτό είναι επικίνδυνο, γιατί τους καθιστά ευάλωτους σε εξωτερικές επιθέσεις. Χάνουν τη δυνατότητα άμυνας, εφόσον δεν μπορεί να λειτουργήσει η συνηθισμένη τακτική τους.
Αυτή η τακτική πάντα απέδιδε καρπούς, γιατί τους επέτρεπε να "συνθλίβουν" τον οποιονδήποτε τολμούσε να εισέρθει στο πολιτικό προσκήνιο. Ακροβολίζονταν στο σύνολο του πολιτικού φάσματος και στη συνέχεια, ως γνήσια συμμορία, εκμεταλλεύονταν τον "όγκο" και το "βάρος" τους και συνέθλιβαν τον οποιονδήποτε εχθρό τους. Η συγκυβέρνηση γι' αυτόν τον λόγο είναι επικίνδυνη. Τους περιορίζει όλους μαζί σε ένα κοινό σημείο και άρα τους κάνει εύκολους στόχους.
Όμως, θηρία εγκλωβισμένα και πληγωμένα είναι επικίνδυνα. Πιο επικίνδυνα ακόμα κι απ' όταν βρίσκονται σε πλήρη ισχύ. Αυτό είναι το επικίνδυνο για τον ελληνικό λαό. Όλοι αυτοί θ' αγωνιστούν να σωθούν με όλα τα μέσα. Όλα τα μέσα σ' αυτήν την περίπτωση σημαίνει ότι, προκειμένου να σωθούν, δεν θα διστάσουν ακόμα και να ματώσουν τον ελληνικό λαό. Το επικίνδυνο για τον λαό είναι ότι υπάρχει πιθανότητα ο "εγκλωβισμένος" δικομματισμός να επιχειρήσει να τον παγιδεύσει μέσω της βίας και της προβοκάτσιας.
Από τη στιγμή που πρέπει να "πείσουν" τον λαό ν' αποδεχθεί τα νέα σκληρά μέτρα, είναι υποχρεωμένοι να τον τρομοκρατήσουν. Δεν υπάρχει άλλη μέθοδος, προκειμένου να εμφανιστούν σαν η μοναδική επιλογή τους. Στόχος είναι να "πείσουν" τον λαό ότι ισχύει το γνωστό …ή εμείς ή το χάος. Αυτό είναι κάτι που μας ανησυχεί. Φοβόμαστε μήπως, πάνω στην αγωνία τους να σωθούν, μας "μπλέξουν" σε περιπέτειες με την επίσης προβληματική Τουρκία. Φοβόμαστε μήπως, εξαιτίας της ίδιας αγωνίας τους, μεθοδεύσουν εκ νέου νέα Δεκεμβριανά.
Εδώ βέβαια αποκαλύπτεται και μια ειρωνεία της τύχης. Αποδεικνύεται ότι η ιστορία έχει "χιούμορ". Στα αυθεντικά Δεκεμβριανά και τον εμφύλιο που ακολούθησε, μας οδήγησε ο λακές των Αγγλοαμερικανών Γιώργος Παπανδρέου. Εκμεταλλευόμενοι την άθλια οικονομική κατάσταση, που ακολούθησε της απελευθέρωσης και επικαλούμενοι εθνικές ανάγκες, έπνιξαν τον ελληνισμό στον αίμα του. Σήμερα απειλούμαστε από μια ίδια κατάσταση από τον εγγονό και συνονόματό του.
Σήμερα όμως υπάρχει μια διαφορά. Μια μεγάλη διαφορά. Ο ελληνικός λαός είναι πολύ πιο ισχυρός και πιο μορφωμένος. Όποιος ανοίξει την πόρτα του "τρελοκομείου", να είναι σίγουρος ότι πρώτος αυτός θα μπει μέσα σ' αυτό.
Η τακτική του ΕΑΜ.Β’
Τώρα, που η κατάσταση έχει φτάσει στα όριά της και δεν υπάρχει πλέον νόημα να βαστά κάποιος κρυφά "χαρτιά", θα πούμε μερικά βασικά πράγματα για την τακτική που ακολουθεί όλον αυτόν τον καιρό το ΕΑΜ.Β’. Έχουμε μπει σε μια κατάσταση, στην οποία φαίνονται τα πραγματικά δεδομένα της και μπορεί να γίνουν κατανοητές ακόμα και οι πιο περίεργες στρατηγικές. Στρατηγικές, όπως αυτές που ακολουθεί το ΕΑΜ.Β’. Στρατηγικές, οι οποίες μέχρι τώρα δεν γινόταν κατανοητές και πολλές φορές αμφισβητήθηκαν ακόμα και από τους ίδιους τους φίλους του κόμματος.
Φαινομενικά το ΕΑΜ.Β’, από τότε που ιδρύθηκε, ακολουθεί μια περίεργη συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά παράλογη για ένα κόμμα, το οποίο θεωρητικά —και βεβαίως εκ του νόμου— ως τέτοιο έχει φιλοδοξίες εξουσίας. Ενώ δηλώνει το παρών σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις —μέσω της δημοσιοποίησης των απόψεών του και της δραστηριοποίησης των μελών του—, εντούτοις δεν συμμετέχει στις εκλογικές διαδικασίες. Ενώ δηλώνει συμβατικό κόμμα, προτείνει "αποχή", η οποία στην πραγματικότητα "πληγώνει" τον κοινοβουλευτισμό, που βασίζεται στη συμμετοχή των πολιτών.
Όλα αυτά τα φαινομενικά παράδοξα γίνονταν για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Πέραν της αντικειμενικής αδυναμίας ν' ανταγωνιστεί ως νέο κόμμα τους μεγάλους της πολιτικής σκηνής, υπήρχε και ένας άλλος στόχος αυτής της στρατηγικής. Ο στόχος ήταν ένας. Να επιβιώσει την κρίσιμη εποχή και στην πρώτη ευκαιρία να ισχυροποιηθεί. Να επιβιώσει χωρίς καθόλου μέσα, προκειμένου να μην εμπλακεί σε οικονομικά και άλλα συμφέροντα. Τι σημαίνει επιβίωση χωρίς καθόλου δεσμεύσεις και άρα στα απώτατα όρια; Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τον σχεδιασμό του πολιτικού μας συστήματος.
Ο κόσμος των κομμάτων, που συμμετέχουν στο πολιτικό σκηνικό, μοιάζει με μια αγέλη θηρίων, τα οποία βαδίζουν όλα μαζί σε έναν κοινό δρόμο και μοιράζονται μεταξύ τους κοινές φιλοδοξίες και βέβαια στοχεύουν σε μια κοινή λεία. Μια αγέλη, που, όπως όλες οι αγέλες, έχει μια εσωτερική ιεραρχία. Μια ιεραρχία, η οποία δεν ανατρέπεται εύκολα και η οποία προκύπτει από τους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις των θηρίων. Μια ιεραρχία, στην οποία μετρά το μέγεθος και η δύναμη του καθενός από αυτά τα θηρία.
Η θέση του καθενός μέσα σ' αυτήν την κοινωνία των θηρίων καθορίζεται από τις δυνάμεις του. Καθορίζεται από τον όγκο των οπαδών του, τα εξασφαλισμένα ΜΜΕ, τον συνδικαλιστικό έλεγχο κλπ.. Εκεί μετρά το χρήμα και οι διασυνδέσεις με όλα τα γνωστά και άγνωστα παράκεντρα εξουσίας. Εκεί οι ισχυροί προσπαθούν να μην χάσουν το μερίδιό τους στη διαπλοκή, που εξασφαλίζει την εξουσία και οι ανίσχυροι προσπαθούν να διαπλακούν, για ν' αλλάξουν τη μοίρα τους. Οι συγκρούσεις δηλαδή είναι πολύ σκληρές και απαιτούν μέσα, προκειμένου να φέρουν αποτελέσματα. Μια κατάσταση ιδιαίτερα αρνητική για τους "μικρούς", εφόσον καταδικάζονται στην "καχεξία" και στο τέλος "πεθαίνουν".
Όπως είναι δομημένο το ελληνικό σκηνικό, κανένας "μικρός" δεν μπορεί ν' αλλάξει την τύχη του. Αν δεν συνεταιριστεί με τους ισχυρούς ή αν δεν τους μιμηθεί στις πρακτικές τους, είναι θέμα χρόνου να εξαφανιστεί. Θα έχει απέναντί του όλους τους ισχυρούς με όλα τα μέσα —νόμιμα και παράνομα— που διαθέτουν και επιπλέον θα έχει απέναντί του και τις "πλάτες" των ξένων αφεντικών τους. Η ιεραρχία δεν αλλάζει ποτέ και οι Καραμανλήδες θα διαδέχονται τους Παπανδρέου και το ανάποδο. Ο Μητσοτάκης, "επίτιμος" ρυθμιστής του παρακράτους και η ζωή θα συνεχίζεται απροβλημάτιστα για τους μεγαλοϊδιοκτήτες των κομμάτων.
Σ' αυτό το παιχνίδι συμμετέχει και το ιδιόρρυθμο θηρίο του Περισσού. Ο δήθεν πολέμιος του δικομματισμού και στην πραγματικότητα ο καλύτερος υπάλληλός του. Ένας "δεινόσαυρος" μιας άλλης εποχής, ο οποίος παραμένει μέλος της "πανίδας" της δημοκρατίας παρανόμως, μόνο και μόνο επειδή εξυπηρετεί τους κυρίαρχους. Οι κυρίαρχοι το συντηρούν στη ζωή, εφόσον, αν αφεθεί μόνο του, θα πεθάνει. Τα κρατικά ταμεία συντηρούν τους χλεμπονιάρηδες της "επανάστασης". Για όσο διάστημα τους είναι χρήσιμο το ΚΚΕ, θα αφήνεται να παίζει το παιχνίδι της δήθεν "επανάστασης", εξασφαλίζοντας μερίδιο από το πλιάτσικο της "δημοκρατίας". Θα πληρώνεται αδρά από τα κρατικά ταμεία, δίνοντας στα αφεντικά του ως αντιπαροχή την απαλλαγή τους από τους μικρούς αντιπάλους. Μια σκληρή και φασιστική "σκούπα", η οποία εξαφανίζει οτιδήποτε παράγει η ελληνική κοινωνία και μπορεί να απειλήσει τις "άγιες οικογένειες".
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, το ΕΑΜ.Β' δεν μπορούσε να επιβιώσει σ' αυτήν τη "ζούγκλα". Δεν είχε ούτε το μέγεθος ούτε τα μέσα για να επιβιώσει. Πόσο μάλλον να επιβιώσει, έχοντας απέναντί του όχι απλά κάποιο από τα θηρία, αλλά όλα τα θηρία μαζί. Να επιβιώσει, έχοντας απέναντί του μια αιμοβόρα αγέλη, η οποία κατασπαράζει όλους όσους αντιλαμβάνεται ως απειλή. Μια αγέλη, της οποίας τα μέλη συμμετέχουν συνειδητά σε ένα "στημένο" παιχνίδι και δεν δέχονται με τίποτε να χάσουν τη λεία τους. Τη λεία της εξουσίας και βέβαια των χρημάτων που προκύπτουν από αυτήν.
Γνωρίζοντας ο αναγνώστης όλα αυτά τα δεδομένα, αντιλαμβάνεται πολύ εύκολα ότι θα ήταν πράξη "αυτοκτονίας" για το ΕΑΜ.Β’ να μπει στη μάχη της ιεραρχίας της "αγέλης" χωρίς την ανάλογη υποδομή. Θα ήταν αυτοκτονία να μπει σε μια κατάσταση, όπου τα μόνα πράγματα που διαχωρίζουν τον ισχυρό από τον ανίσχυρο, τον σημαντικό από τον ασήμαντο, είναι το μέγεθος, το χρήμα και τα μέσα.
Το ΕΑΜ.Β', έχοντας μόνον τη γνώση ως δυνατό του χαρακτηριστικό, αναγκαστικά περίμενε ν' αλλάξουν τα δεδομένα. Τα δεδομένα, που θα διαχωρίζουν τους σημαντικούς από τους ασήμαντους με βάση τη γνώση και τίποτε απ' όλα τα άλλα. Αναγκαστικά δηλαδή "βάδιζε" κοντά σ' αυτά τα θηρία, αλλά δεν συγκρουόταν μ' αυτά. Με τη νόμιμη κομματική ταυτότητα που εξασφάλισε είχε τα τυπικά χαρακτηριστικά αυτών των θηρίων, αλλά δεν ήταν πραγματικό μέλος της αγέλης. Την "ακολουθούσε" όποτε βόλευε το ίδιο και όχι όπου πήγαινε αυτή.
Εξαιτίας αυτής της ιδιόμορφης σχέσης, δεν περιοριζόταν από κανέναν κανόνα της υπάρχουσας ιεραρχίας. Δεν εντασσόταν σε κανένα πλαίσιο δεοντολογίας σ' ό,τι αφορά τη συμπεριφορά των μελών της αγέλης. Μπορούσε να "φωνάζει" όσο ήθελε και εναντίον όποιου ήθελε, γιατί απλούστατα η "φωνή" του δεν ήταν υποχρεωτικά ανάλογη του μεγέθους του, όπως συνέβαινε με τους άλλους. Δεν είχε μπει ποτέ σε εκλογική διαδικασία, ώστε να "μετρηθεί" και αυτό να έχει ως άμεσο αποτέλεσμα να επηρεάζεται η "ένταση" της "φωνής" του.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Όταν είσαι "μικρός" και συμμετέχεις σε μια διαδικασία, στην οποία δέχθηκες να "μετρηθείς", αναγκαστικά περιορίζεσαι. Αναγκαστικά, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα είσαι παρανοϊκός. Δεν μπορείς να έχεις γράψει κάτω από τη "βάση", εφόσον συμμετείχες στις "εξετάσεις" και να επιχειρείς να γελοιοποιήσεις αυτούς, οι οποίοι έχουν "γράψει" καλύτερα από εσένα. Αν αμφισβητείς τις εξετάσεις ή τη μέθοδο μέσω της οποίας εξάγονται τα αποτελέσματά της, απλά δεν συμμετέχεις. Δεν μπορείς να είσαι ένα κόμμα, που με τεράστιο κόπο συγκέντρωσε ένα ασήμαντο 2% και ν' απευθύνεσαι υποτιμητικά στο ΚΚΕ του 8%, σαν να είναι ένας ποταπός και ασήμαντος αντίπαλος. Δεν μπορείς να προκαλείς, ν' αμφισβητείς ή να γελοιοποιείς τα κόμματα των κυριάρχων.
Απλά πράγματα. Δεν μπορείς να μιλάς σαν "μεγάλος", όταν δέχτηκες να "μετρηθείς" και βρέθηκες "μικρός". Όση βεβαιότητα κι αν έχεις ότι κάποτε θα γίνεις μεγάλος, είσαι αναγκασμένος —στο διάστημα που "μετρήθηκες"— να σέβεσαι την ιεραρχία, που προκύπτει από αυτήν τη "μέτρηση". Να σέβεσαι τη διαδικασία, την οποία αποδέχθηκες και συμμετείχες και στην οποία φιλοδοξείς κάποτε να επικρατήσεις. Όταν δέχεσαι να μετρηθείς και αποδέχεσαι το αποτέλεσμα ότι είσαι ένα μικρό "κουνάβι", δεν μπορείς να "βρυχάσαι". Τα "κουνάβια" σκούζουν και δεν βρυχώνται.
Το ταπεινωτικό αποτέλεσμα της μέτρησης ταπεινώνει το ίδιο το εγχείρημα. Απόδειξη αυτού του οποίου λέμε είναι το πρόσφατο παράδειγμα της "Δημοκρατικής Αναγέννησης" του Παπαθεμελή. Όταν ιδρύθηκε, "κοιτούσε" τα μεγάλα κόμματα στα "μάτια". Ο ίδιος ο Παπαθεμελής μιλούσε σαν δυνάμει πρωθυπουργός, συμμετέχοντας μάλιστα στο debate των αρχηγών. Τα αποτελέσματα των εκλογών όλα αυτά τα κατέστρεψαν. Έκοψαν όχι μόνον τα "φτερά" του κόμματος, αλλά και τα "πόδια" του ιδρυτή του. Ποτέ δεν θα ξανασηκώσει κεφάλι ούτε ο ίδιος ούτε το κόμμα του. Γιατί; Γιατί "μετρήθηκε" και βρέθηκε "μικρό".
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για απλά πράγματα. Τα πάντα θέλουν τον χρόνο τους και βέβαια απόλυτη γνώση των επιδιώξεων και των μεθόδων, προκειμένου αυτές οι επιδιώξεις να κατακτηθούν. Δεν μπορείς να στείλεις ένα παιδί, όσο χαρισματικό κι αν είναι, κατ’ ευθείαν στη μάχη. Πρέπει να το προετοιμάσεις κατάλληλα και να το αφήσεις να ωριμάσει. Στην αντίθετη περίπτωση θα το υποβάλλεις στο μαρτύριο της ήττας και της ταπείνωσης. Θα το κατασπαράξουν οι εχθροί του και θα εξανεμίσουν την αυτοπεποίθησή του.
Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ήττας είναι τραγικό. Θα το τοποθετήσουν στον "εξώστη" των περιθωριακών και από εκεί είναι δύσκολο να πας στην "πλατεία" των πρωταγωνιστών της κοινωνικής ζωής. "Όρθιος" μπορείς να περιφέρεσαι όσο θέλεις και όπου θέλεις, αναζητώντας τη θέση που θεωρείς ότι δικαιούσαι. Εφόσον η πρόκληση όχι μόνον δεν σε τρομάζει, αλλά την επιδιώκεις, μπορείς να πας και να "σταθείς" μπροστά ακόμα και από τον πρώτο. Αν θέλει, ας σηκωθεί —με το ρίσκο ν' αφήσει κενή τη θέση του— να σε διώξει. Από τη στιγμή που δεν το κάνεις αυτό και συμμετέχεις στη διαδικασία που ευνοεί τον πρώτο, την "πάτησες". Την "πάτησες", γιατί θα σε βάλουν να καθίσεις πολύ πιο πίσω από αυτόν. Αν σου δώσουν "θέση" και τη δεχθείς, είναι δύσκολο να την αλλάξεις.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα κόμματα. Δεν μπορείς να τα ιδρύσεις και να τα εκθέσεις στον κίνδυνο της ήττας πριν ωριμάσουν και αποκτήσουν τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση που έχουν ανάγκη για να λειτουργήσουν. Ειδικά τα κόμματα, τα οποία δεν είναι επιχειρήσεις και δεν απευθύνονται αποκλειστικά στη λογική του κόσμου. Απευθύνονται και στο συναίσθημα και άρα πρέπει να γνωρίζουν να παίζουν και το παιχνίδι της γοητείας. Το ΕΑΜ.Β’ γνωρίζει αυτό το παιχνίδι της διαχείρισης. Γνωρίζει ότι ο χρόνος της ωρίμανσης είναι απαραίτητος.
Γι' αυτόν τον λόγο —και από την εποχή της ίδρυσής του— απλά "παρίσταται" στις εκλογικές διαδικασίες. Δεν συμμετέχει και δεν "μετριέται". "Περπατάει", αλλά δεν "συγκρούεται". "Εκτίθεται", αλλά δεν "δίδεται". Είναι "συνοδοιπόρος" της αγέλης, αλλά όχι μέλος της. Ως νόμιμο κόμμα έχει δικαίωμα να "φωνάζει" εναντίον όποιου θέλει και με όση "ένταση" θέλει. Στο επίπεδο αυτό δεν υπάρχουν μεγάλα ή μικρά κόμματα. Στο επίπεδο αυτό υπάρχουν κόμματα απόλυτα ίσα μεταξύ τους, όπως προβλέπει και ο νόμος. Κόμματα με δικαίωμα άποψης. Όταν δηλαδή βρίσκεσαι σ' αυτό το επίπεδο, είτε αντιπροσωπεύσεις το 0,000000001% είτε το 90% του λαού, είναι το ίδιο και το αυτό. Στην πραγματικότητα κάνεις χρήση του βασικού δικαιώματος του πολίτη μέσα στη δημοκρατία. Το δικαίωμα του κυρίαρχου, που μπορεί να φωνάζει και να καταγγέλλει αυτά τα οποία βλέπει ως κακώς κείμενα.
Σε μια τέτοια περίπτωση μόνος σου ορίζεις το επίπεδο όπου θα "κινείσαι". Μετράς τα "έντερα" και το "στομάχι" σου και βλέπεις πόσο αντέχεις. Από εκεί και πέρα μπορείς να "επιτεθείς" σε όποιον θέλεις και με όση σφοδρότητα θέλεις. Μπορείς να "επιτεθείς" ακόμα και σε όλη την αγέλη μαζί. Αυτό είναι το απόλυτο πλεονέκτημα που έχεις και το σου επιτρέπει να μετατρέπεις τον χρόνο σε σύμμαχό σου. Τον χρόνο "αγοράζεις", εφόσον βέβαια έχεις τη γνώση ότι θα σου χρειαστεί η "εξαγορά" ενός τέτοιου μεγέθους. Αν δεν βλέπεις μπροστά σου αδιέξοδο των αντιπάλων σου, δεν έχει νόημα μια τέτοια "αγορά", εφόσον τζάμπα θα δραστηριοποιείσαι σε μια κατάσταση, η οποία θα σε ξεπεράσει χρονικά. Θα καταλήξεις γραφικός και θα σε "σβήσει" η εξέλιξη.
Από τη στιγμή που είσαι σίγουρος για την κατάληξη της κατάστασης, ακολουθείς την τακτική της "καταγγελίας" και μόνον. Της εκκωφαντικής καταγγελίας με όλους τους τρόπους και εναντίον όλων των αντιπάλων σου. Ακολουθείς την αγέλη, "κράζοντάς" την. Σε μια τέτοια περίπτωση η αγέλη δεν μπορεί και δεν θέλει ν' "απαντήσει". Η αγέλη είναι δυνατή και θανατηφόρα μόνον όταν συμμετέχεις στις εσωτερικές διαμάχες της. Μόνον όταν δοκιμάζεις να πάρεις μερίδιο από τη λεία. Μόνον όταν μπορεί να σου στήσει "ενέδρα" μπροστά στη λεία. Αν δεν διεκδικείς όμως μερίδιο από τη λεία, η αγέλη είναι αδύναμη. Μπορείς ακόμα και να τη βρίζεις, γιατί απλούστατα είσαι εκτός του βεληνεκούς της.
Δεν μπορεί ν' "απαντήσει", ακόμα κι αν το θέλει, γιατί δεν την συμφέρει. Αν "απαντήσει", θα μπει στο πεδίο που σε ευνοεί για μάχη και αυτό δεν την συμφέρει. Αν "απαντήσει", μεταφέρει μέρος της δικής της "επωνυμίας" πάνω σου. Αν απαντήσει, σε κάνει γνωστό και το ακόμα χειρότερο είναι ότι κάνει γνωστή στο κόσμο και την άποψή σου. Σε μια τέτοια περίπτωση θα σου δώσει πολιτική δύναμη. Θα παρασυρθεί σε μια μάχη με ένα "φάντασμα", που η αντίδρασή της θα του δίνει "σάρκα". Ούτε καν κακό δεν μπορεί να σου κάνει, γιατί δεν ξέρει πώς θα το εκμεταλλευτεί αυτό από πλευράς δημοσιότητας η απέναντι πλευρά.
Αυτό είναι που την τρομάζει. Η δημοσιότητα, που μπορεί ν' αποκομίσει κάποιος, ο οποίος είναι τοποθετημένος απέναντί της. Κάποιος, που έχει "φωνή", όσο ασήμαντος κι αν είναι στο μέγεθος, το χρήμα ή τα μέσα. Η δημοσιότητα είναι ο τρόμος της, γιατί αυτό προκαλεί την προσοχή του λαού. Αν η απέχθεια, που έχει ο κόσμος απέναντι στα υπάρχοντα κόμματα, βρει ένα κόμμα ν' "ακουμπήσει", τότε αυτό το κόμμα αυτόματα καθίσταται μεγάλο. Το ποσοστό του ΚΑΝΕΝΑ πάντα είναι έτοιμο να παραδοθεί σε όποιον είναι διαφορετικός από τους υπάρχοντες παράγοντες. Αυτό το ποσοστό είναι το άμεσο κόστος της "απάντησης" της αγέλης. Μεγαλώνει τρομερά τον αντίπαλό της και άρα του δίνει τη δυνατότητα να κατέβει σε κάποια στιγμή στις εκλογές και να "μετρηθεί". Σε κάποια στιγμή, που θα τον συμφέρει να "μετρηθεί".
Η πραγματική μάχη, δηλαδή, δεν γίνεται για τα πρωτεύοντα, αλλά για τα δευτερεύοντα. Οι συμμετέχοντες σ' αυτήν τη διένεξη δεν συγκρούονται σε θέματα ουσίας, τα οποία αφορούν τις απόψεις τους, αλλά σε θέματα που αφορούν τον "χώρο", όπου θα διεξαχθεί η μάχη τους. Ο καθένας δηλαδή προσπαθεί να τραβήξει τον αντίπαλό του στο πεδίο που τον ευνοεί. Ο ισχυρός προσπαθεί να τους τραβήξει όλους στο "ταπί" και ο γρήγορος στον "στίβο". Τα κόμματα της αγέλης επιθυμούν να κατέβει το ΕΑΜ.Β’ στις εκλογές, προκειμένου να το κατασπαράξουν. Το ΕΑΜ.Β’ επιθυμεί να "τραβήξει" τα κόμματα στον "διάλογο", προκειμένου να κάνει το ίδιο.
Απλά πράγματα. Γι' αυτόν τον λόγο αναφερθήκαμε στο παράδειγμα του εξεταστικού κέντρου. Αυτοί, που συμμετέχουν στις "στημένες" εξετάσεις, έχουν κέρδος να σε τραβήξουν στον χώρο που τους ευνοεί. Από εκεί και πέρα εσύ αποφασίζεις τι θα κάνεις. Το πιο ασφαλές είναι να παραμείνεις έξω από αυτό και να "φωνάζεις". Να καταγγέλλεις τα "στημένα" θέματα, τους "επιτηρητές" που τα παίρνουν, τους "υποψήφιους" με τα σκονάκια. Με αυτήν τη στάση δεν περιμένεις κέρδη, όταν θα βγουν τα αποτελέσματα των "εξετάσεων", αλλά "επενδύεις" στο ότι μπορεί οι καταγγελίες σου να πιάσουν τόπο και κάποτε να εισακουστούν από την κοινωνία.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Στην εποχή της αδυναμίας δεν συμμετέχεις. Το κόστος της μη-συμμετοχής δεν είναι καν κόστος, εφόσον στην πραγματικότητα δεν έχεις το μέγεθος να διεκδικήσεις την παραμικρή λεία. Το κέρδος όμως είναι τεράστιο, γιατί "μιλάς" πάντα σαν "μεγάλος". Φωνάζεις όσο θέλεις και αυτό που φαίνεται επικίνδυνο —γιατί επιτίθεσαι σε ισχυρούς αντιπάλους— στην πραγματικότητα είναι το κέρδος, γιατί αυτοί, οι οποίοι θίγονται, δεν έχουν συμφέρον να επιτεθούν. Ανοίγεις "διάλογο" με θηρία, τα οποία και μόνον ν' απαντήσουν παθαίνουν ζημιά. Συντηρείσαι από την "αιμορραγία" τους ως θηρίο, άσχετα αν δεν είσαι αυτός ο οποίος την προκαλεί. Μεταξύ τους αλληλοσπαράσσονται και όλο και κάτι περισσεύει γι' αυτούς που ακολουθούν.
Μέχρι τώρα ο μοναδικός στόχος του ΕΑΜ.Β’ ήταν η απλή επιβίωση, γιατί ο χρόνος ήταν ο μόνος παράγοντας που το απασχολούσε. Έπρεπε να βρίσκεται στην πολιτική σκηνή —με τον όποιο τρόπο μπορούσε—, ώστε να έχει το πλεονέκτημα της προηγούμενης "ύπαρξης" την επόμενη ημέρα, που θα "ιδρύονται" σαν τα "μανιτάρια" οι "σωτήρες" του πανικού και ταυτόχρονα να μην το αφορά η φθορά της προηγούμενης κατάστασης. Έπρεπε δηλαδή να εξασφαλίσει χρόνο, που θα του επέτρεπε να δημιουργήσει μια στοιχειώδη "υποδομή" και ταυτόχρονα να μπορεί να περιμένει μέχρι να "παγιδευτούν" οι υπόλοιποι.
Το ΕΑΜ.Β', δηλαδή, στην περίπτωση αυτή έκανε για τον εαυτό του χρήση της γνώσης του. Βλέποντας ότι τα θηρία του δικομματισμού αργά ή γρήγορα θα "εγκλωβιστούν" μέσα στον "λάκκο" της οικονομικής κρίσης, δεν θέλησε να μπει μέσα στην αγέλη ως μέλος της. Έναν "λάκκο" προβληματικότητας, που αφορά όχι μόνον τα μεγάλα κόμματα, αλλά και όλα τα μικρά, εφόσον συμμετείχαν στην ίδια παράσταση. Στην παράσταση της μεταπολίτευσης. Η σημερινή φθορά, δηλαδή, δεν αφορά μόνον τα μεγάλα κόμματα, αλλά και τα μικρότερα.
Είναι η συνολική φθορά της μεταπολίτευσης και αυτό, όπως είναι φυσικό, αφορά το σύνολο των συντελεστών, είτε αυτοί είναι πρωταγωνιστές είτε απλοί "κομπάρσοι". Είναι η φθορά των ιδεών, των αντιλήψεων και των μεθόδων μιας ολόκληρης περιόδου και αυτά αφορούν όλους τους συμμετέχοντες σ' αυτήν. Ακόμα κι εκείνους που δεν είχαν καμία ουσιαστική συμμετοχή στις αθλιότητες της εξουσίας. Ακόμα δηλαδή και οι γνωστοί αντιεξουσιαστές αναρχικοί έχουν υποστεί τη φθορά της μεταπολίτευσης. Τους "βαρέθηκε" ο κόσμος και το χειρότερο είναι ότι έχουν βαρεθεί και οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Όλοι αυτοί όμως αναγκαστικά θα μοιραστούν το κόστος της απαξίωσης της πολιτικής. Οι μεγάλοι ως ανίκανοι και οι μικροί ως ανίκανοι να νικήσουν τους ανίκανους.
Η φθορά δηλαδή του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας είναι αυτόματα φθορά ακόμα και για κόμματα, τα οποία θεωρητικά δεν έχουν "δοκιμαστεί" σε συνθήκες άσκησης εξουσίας. Κόμματα, όπως είναι αυτά του Παπαθεμελή ή του Μάνου. Κόμματα, τα οποία αδίκως προσπαθούν να εμφανιστούν σαν "φρέσκα", ενσωματώνοντας στο δυναμικό τους τα "ρετάλια" των μεγάλων, όπως κάνει το ΛΑΟΣ, η ΔΡΑΣΗ κλπ.. Ακόμα και κόμματα, τα οποία αντιπροσωπεύουν την απλή αντίδραση, θα "φορτωθούν" τη φθορά της μεταπολίτευσης, εφόσον συμμετείχαν ενεργά στην "παράστασή" της.
Η φθορά των κομμάτων μεταφέρεται στα πρόσωπα και αυτά δεν μπορούν να εκφράσουν τίποτε νέο, όσο κι αν το προσπαθούν. Γιατί; Γιατί ο δικομματισμός έχει αποψιλώσει το σύνολο των κοινωνικών "δεξαμενών" απ' όπου θα μπορούσαν να αντλήσουν φρέσκα και άφθαρτα πρόσωπα. Το σύνολο του επιστημονικού, πνευματικού, αθλητικού ή καλλιτεχνικού χώρου. Αυτό, δηλαδή, που τους έδινε δύναμη μέχρι τώρα, μπορεί να γίνει η αδυναμία τους. Η δυνατότητά τους, δηλαδή, είτε να οικειοποιούνται είτε να καταστρέφουν τα πρόσωπα και τις ιδέες αυτής της κοινωνίας, μπορεί ν' αποδειχθεί μοιραία γι' αυτούς.
Γιατί; Γιατί δεν έχουν αφήσει "εναλλακτικές" λύσεις έξω και πέρα από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Δεν έχουν αφήσει κάποια πρόσωπα στοιχειώδους κύρους, τα οποία να μην τα έχουν "λερώσει" με τη δική τους κομματική "λάσπη". Αυτή η κατάσταση αδυναμίας δεν αφορά μόνον τους ισχυρούς του δικομματισμού. Αφορά και τα ξένα αφεντικά τους, εφόσον δεν έχουν έτοιμο "πάγκο", για ν' αντικαταστήσουν τους υπάρχοντες φθαρμένους "παίχτες" της πολιτικής. Αυτό σημαίνει πως ό,τι υπάρχει έξω από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, απλά δεν το ελέγχουν. Δεν είναι δικοί τους άνθρωποι.
Αυτό στο άμεσο μέλλον θ' αποδειχθεί ότι είναι το μεγάλο τους πρόβλημα. Όταν η κατάσταση θα φτάσει στα απόλυτα όριά της, δεν θα μπορούν οι ισχυροί να εξασφαλίσουν νέα δικά τους πρόσωπα, να τους φορέσουν τα δικά τους παλιά "κουστούμια", για να συνεχιστεί η ίδια "παράσταση". Όταν θα φτάσουμε στα όρια, θα αλλάξουν όλα τα δεδομένα. Όλα τα δεδομένα, που σήμερα αφορούν και χαρακτηρίζουν την "κοινωνία" των κομμάτων. Την "πανίδα" του πολιτικού μας συστήματος με τα συγκεκριμένα "είδη" και την επίσης συγκεκριμένη ιεραρχία.
Αυτά, τα οποία σήμερα διαφοροποιούν τα κόμματα σε σημαντικά ή ασήμαντα, μεγάλα ή μικρά, θα πάψουν να έχουν αξία. Σε συνθήκες αδιεξόδου άλλα πράγματα θα έχουν σημασία. Πρώτιστη σημασία θα έχει η γνώση της εξόδου από την κρίση και άρα το ευνοϊκό για το ΕΑΜ.Β’ πεδίο μάχης. Το πεδίο της γνώσης και της κατάθεσης προτάσεων για την έξοδο από την κρίση. Τα κόμματα θα διαχωρίζονται σ' αυτά που βρίσκονται μέσα στον "λάκκο" και σ' αυτά που βρίσκονται εκτός. Σ' αυτά που είχαν τη γνώση να τον αποφύγουν και σ' αυτά που δεν μπόρεσαν να τον αποφύγουν. Από εκεί και πέρα τα πάντα θα καθορίζονται μέσα σ' αυτό το πνεύμα.
Θα υπάρχουν οι εγκλωβισμένοι, που είναι διάσημοι, αλλά δεν έχουν γνώση να απεγκλωβιστούν οι ίδιοι και βέβαια ν' απεγκλωβίσουν την κοινωνία από το αδιέξοδο και οι υπόλοιποι άσημοι, που δεν είναι εγκλωβισμένοι και απλά επιθυμούν να γίνει γνωστή η γνώση τους. Θα υπάρχουν αυτοί, που θα τους πιέζει ο κόσμος να δώσουν λύση και δεν θα μπορούν και αυτοί που μπορούν να δώσουν λύσεις και απλά περιμένουν να μάθει η κοινωνία για την ύπαρξή τους. Το εξεταστικό "κέντρο" θα μετατραπεί σε μια σφραγισμένη παγίδα θανάτου γι' αυτούς που βρίσκονται μέσα σ' αυτό και ο μόνος που θα μπορεί να δώσει "εξετάσεις" θα είναι ο "υποψήφιος" που βρισκόταν έξω από αυτό και μέχρι τότε "φώναζε".
Σήμερα ο δικομματισμός βρίσκεται σε μια πραγματικά τραγική κατάσταση. Μια κατάσταση απόλυτης αδυναμίας. Οποιοσδήποτε νέος πολιτικός σχηματισμός να εμφανιστεί, μπορεί αυτόματα ν' αποκτήσει μεγάλη πολιτική δύναμη, γιατί απλούστατα μπορεί να τους χτυπάει όλους μαζί. Το πιο μικρόσωμο θηρίο φαίνεται τεράστιο, όταν βρίσκεται έξω από τη θανάσιμη "παγίδα". Το πιο μικρό θηρίο, που εξακολουθεί να είναι ελεύθερο, μπορεί να σχηματίσει δίπολο ακόμα και με την πιο μεγάλη αγέλη, όταν αυτή είναι εγκλωβισμένη. Γιατί; Γιατί απλούστατα μόνον αυτό μπορεί να επιβιώσει και άρα να υπάρχει. Τα δίπολα, όταν σχηματίζονται, είναι πάντα εις βάρος των ισχυρών. Είναι πάντα εις βάρος αυτών που έχουν δυνάμεις να χάσουν και όχι εις βάρος αυτών που δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Αρκεί να σχηματιστεί το πιο αμυδρό δίπολο μεταξύ ΕΑΜ.Β' και των υπαρχόντων κομμάτων και αυτό από μόνο του θα "αυτοτροφοδοτείται", γιατί απλά έτσι λειτουργούν τα πράγματα.
Αυτό είναι όλο το μυστικό της στρατηγικής του ΕΑΜ.Β’. Αν υποθέσουμε ότι η ομάδα των κομμάτων της μεταπολίτευσης έχει "παγιδευτεί", τότε μόνον αυτό απομένει από τα υπάρχοντα κόμματα να προτείνει λύσεις. Από εκεί και πέρα είναι θέμα χειρισμών το πόσο γρήγορα μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα. Στα χέρια του ΕΑΜ.Β’ είναι το τι θα κάνει, προκειμένου ν' αποκτήσει τη δημοσιότητα που του χρειάζεται. Αυτό είναι εύκολο σε συνθήκες αδιεξόδου. Αν ήμασταν αδίστακτοι οπορτουνιστές, θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε την εύκολη και "εκρηκτική" διασημότητα της "Αντικρατικής Πάλης" ή της "Σέχτας των Επαναστατών" κλπ..
Αυτό θα αρκούσε στο ΕΑΜ.Β΄, γιατί έχει τη γνώση να "υποδεχθεί" τη δημοσιότητα. Έχει έτοιμη τη γνώση να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητα. Μόνον η δημοσιότητα του λείπει και τίποτε άλλο. Έχει έτοιμο το "πακέτο" γνώσης, που προτείνει στον ελληνικό λαό, για να διαβάσει και να μάθει. Να μάθει, να κρίνει και σε κάποια στιγμή να ψηφίσει. Δεν χρειάζεται ν' ανεβούμε στα μπαλκόνια και στα τραπέζια των καφενείων, για να "πείσουμε" τον κόσμο ότι έχουμε τις γνώσεις για να τον βοηθήσουμε. Δεν έχουμε τέτοια ανάγκη και δεν θα το κάνουμε ποτέ. Οι απόψεις μας έχουν καταγραφεί σε βιβλία, τα οποία είναι στη διάθεση του κόσμου να τα διαβάσει και να μάθει τις απόψεις αυτές. Σε συνθήκες αυστηρής νηφαλιότητας θέλουμε να μας κρίνει ο κόσμος και όχι σε συνθήκες εύκολης οχλαγωγίας. "Νηφάλιο" τον θέλουμε και όχι "μεθυσμένο".
Αυτό είναι όλο το μυστικό της στρατηγικής του ΕΑΜ.Β’. Αυτό τρομοκρατεί τα μεγάλα κόμματα της προφορικής μπουρδολογίας. Τα κόμματα των κρατικών επιχορηγήσεων. Τα κόμματα των πληρωμένων τηλεοπτικών εμφανίσεων. Τα κόμματα των πληρωμένων εκδοτοεργολαβικών επαίνων. Τα "βουβά" κόμματα των "εκκωφαντικών" διορισμών και των βολεμάτων. Το ΕΑΜ.Β’ μπορεί να κριθεί με διαφορετικό και πολύ πιο ασφαλή για τον λαό τρόπο. Σ' αυτό το πεδίο δεν μπορούν να συναγωνιστούν το ΕΑΜ.Β’. Όλα μαζί τα κόμματα δεν έχουν να καταθέσουν ένα στοιχειωδώς λογικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Με αφίσες και συνθήματα κυβερνούσαν και σ' αυτά παρέμειναν. Ο θρίαμβος του ασφαλούς "ξύλινου" λόγου των μακιγιαρισμένων βλακών.
Είναι τόσο μεγάλη η αδυναμία του δικομματισμού ν' αντιδράσει, που μπορεί να δεχθεί ανά πάσα στιγμή επίθεση όχι μόνον από το ΕΑΜ.Β’, αλλά από τον οποιονδήποτε. Όποιος θέλει, του επιτίθεται όποια ώρα θέλει, γιατί απλά δεν μπορεί ν' αντιδράσει. Στα καφενεία τους επιτίθενται οι αγράμματοι και δεν μπορούν στοιχειωδώς να επιχειρηματολογήσουν. Δεν έχουν τίποτε απολύτως να πουν και να προτείνουν στον κόσμο για την επίλυση των προβλημάτων του. Είναι τόσο μεγάλη η δυσαρέσκεια του κόσμου, που μπορεί να υποστηρίξει τον καθένα, αν δείξει ότι απλά διαφοροποιείται από όλους αυτούς. Το ακόμα χειρότερο γι' αυτούς είναι ότι δεν έχουν ούτε την επιλογή της απλής επιβίωσης μέσω της ιδιώτευσης. Οι περισσότεροι από αυτούς κινδυνεύουν, μόλις χάσουν την εξουσία, ν' αποκτήσουν επαφή με δεσμοφύλακες.
Πολλές φορές έχουν κατηγορήσει το ΕΑΜ.Β’ ότι γίνεται μόνιμα προφήτης κακών για τον τόπο. Μέχρι και καταστροφολόγους μας έχουν χαρακτηρίσει. Δεν το κάνουμε επίτηδες. Δεν έχουμε κάποιο σαδιστικό βίτσιο να προβλέπουμε άσχημα πράγματα. Απλά δεν βλέπουμε κάτι καλό για να το πούμε. Μόνον άσχημα "βλέπουμε" να έρχονται και αυτά περιγράφουμε. Τώρα, για παράδειγμα, "βλέπουμε" κλάματα. Κλάματα όμως ισχυρών και όχι των συνηθισμένων θυμάτων τους. Αυτή είναι η πιο σίγουρη "προφητεία" μας.
Ας μην βιάζονται οι διάφοροι "Χριστοφοράκοι" της πολιτικής, οικονομικής ή παραδικαστικής διαπλοκής, να δηλώνουν πανευτυχείς, κάθε φορά που διαφεύγουν του νόμου και της τιμωρίας. Τους διαβεβαιώνουμε ότι δυστυχείς θα τελειώσουν τις ζωές τους. Ας είναι σίγουροι από τώρα, ότι, αν κάτι παραγραφεί στο μέλλον, αυτό θα είναι οι ίδιες οι παραγραφές. Με κλάματα θα εγκαταλείψουν αυτόν τον κόσμο, τον οποίο η δική τους ηλιθιότητα κατέστησε μάταιο …πρώτα για τους ίδιους και μετά για όλους τους άλλους.
Το ΕΑΜ.Β’ ίσως και για τελευταία φορά προτείνει στους Έλληνες την ΑΠΟΧΗ. Μια αποχή, η οποία θα εξασθενίσει ακόμα πιο πολύ τους "εγκλωβισμένους". Μια αποχή, η οποία θα τους στερήσει κάθε ίχνος δημοκρατικής νομιμότητας. Μια αποχή, η οποία θα μονιμοποιήσει την έλλειψη "επαφής" τους με την ελληνική κοινωνία. Μια αποχή, η οποία θα τρομάξει τα ντόπια και ξένα αφεντικά τους, εφόσον θα δουν ότι τζάμπα συντηρούν τον πολυδάπανο "θίασο" των λακέδων τους. Τώρα είναι η ευκαιρία για τον λαό να τους "βοηθήσει", πετώντας τους "σωσίβιο". Η αποχή είναι τώρα γι' αυτούς η χειρότερη βοήθεια που μπορούν να πάρουν από τον λαό. Είναι σαν να πετάς ένα "αμόνι" σε κάποιον που πνίγεται στο μέσον του ωκεανού.
Ο λαός κρατάει στα χέρια του την τύχη του και πρέπει να το εκμεταλλευτεί.
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β΄
www.eamb.gr
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου