Αφού τον καλωσόρισε το ελεεινό κατακάθι, του έκανε ερωτήσεις που μόνο τον λαό δεν αφορούσαν. Διαβάστε και κρίνεται. Μάλλον από τον καιρό που χώρισε τα έχει παίξει ο νούς του. Έχουμε την περιέργεια μέχρι πότε θα τον ανέχονται, και δεν τον γιαουρτώνουν;
«Να καλωσορίσω κι εγώ από την πλευρά μου, από την
πλευρά του ΛΑ.Ο.Σ., την άφιξή σας στην Ελλάδα. Έχω
τρεις - τέσσερις ερωτήσεις να κάνω, ελπίζω να τις
προφτάσω. Υπάρχει μία αγωνία στον ελληνικό λαό
μπορεί να κατανοεί την αναγκαιότητα ορισμένων μέτρων,
αλλά το σημαντικό είναι να μπορεί να δει ότι αυτά τα
μέτρα, σε ένα ορατό χρόνο, θα οδηγήσουν σε βελτίωση
της κατάστασής του.
1) Εάν όλα πάνε καλά, σύμφωνα με τα σενάρια, τα οποία
επεξεργάζεται η κυβέρνηση -και των οποίων υποθέτω ότι
είστε γνώστης-, μέχρι το 2014, το χρέος μας θα υπερβαίνει
το 155% του ΑΕΠ μας. Οι τόκοι της Γενικής Κυβέρνησης
θα είναι το 8,2% του ΑΕΠ μας. Μόνο εφέτος, το 52,3% το
φορολογικών μας εσόδων, των εσόδων του
προϋπολογισμού, θα καταναλωθούν σε εξυπηρέτηση του
χρέους, τόκους, βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο
δανεισμό. Ήθελα να σας ρωτήσω: πότε προβλέπετε ότι θα
επανέλθει το χρέος της χώρας σε διατηρήσιμα επίπεδα;
Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα.
2) Το δεύτερό μου ερώτημα, το οποίο συνδέεται με το
πρώτο είναι: Γίνεται πολλή συζήτηση, και όλοι νομίζω
συμφωνούμε, για την ανάπτυξη και την αναγκαιότητά της.
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν μεγάλες αντιρρήσεις ως προς
την αναγκαιότητα των διαρθρωτικών αλλαγών, που
πρέπει ούτως ή άλλως να γίνουν. Το ερώτημα όμως είναι
το εξής: Ένα από τα κλειδιά της ανάπτυξης είναι η
προσέλκυση επενδύσεων. Είναι δυνατόν να
προσελκυστούν επενδύσεις, όταν η φορολογία σε
Ανώνυμες Εταιρείες φτάνει μέχρι και το 45%; Το δεύτερο.
Από τη στιγμή που ένα πολύ μεγάλο τμήμα των δημόσιων
πόρων είναι δεσμευμένο, ακριβώς γιατί χρησιμοποιείται
για την αποπληρωμή του δανείου, γίνεται να υπάρξει
ανάπτυξη, χωρίς οποιαδήποτε συμμετοχή του κράτους, με
την μορφή της δημιουργίας υποδομών, επομένως της
υπάρξεως ενός σοβαρού Προγράμματος Δημοσίων
Επενδύσεων; ( Τον πήρε ο πόνος για τον…Μπόμπολα).
3) Η τρίτη ερώτηση που έχω να κάνω, είναι η εξής:
Υπάρχει μία πολιτική του ΔΝΤ την οποία γνωρίζουμε, που
λέει ότι ο δανεισμός σε χώρες με πρόβλημα δεν πρέπει να
γίνεται με υψηλά επιτόκια. Γιατί αυτά τα υψηλά επιτόκια
επιβαρύνουν τους προϋπολογισμούς και δυσκολεύουν την
έξοδο της χώρας από το πρόβλημα. Μάλιστα, το επιτόκιο
με το οποίο το ΔΝΤ έχει δανείσει την Ελλάδα, είναι 3%. Η
Ε.Ε. δείχνει να μην συμμερίζεται αυτήν σας την άποψη.
Γιατί το επιτόκιο με το οποίο δανείζει είναι μεγαλύτερο,
είναι 5%, και μάλιστα τώρα σκέφτεται να αυξήσει ακόμα
περισσότερο αυτό το επιτόκιο. Ποια από τις δύο πολιτικές
πιστεύεται ότι είναι σωστή και αν πιστεύετε ότι μπορεί να
γεφυρωθεί αυτή η διαφοροποίηση στο επίπεδο των
επιτοκίων;
4) Το τέταρτο το οποίο θα ήθελα να σας ρωτήσω είναι το
εξής: Υπάρχει μια πραγματικότητα αυτή τη στιγμή στην
αγορά, στην πραγματική αγορά, πέρα από τα
δημοσιονομικά. Και αυτό είναι ότι οι τράπεζες έχουν μια
πιστωτική επέκταση της τάξεως του 1%. Στην
πραγματικότητα δεν υπάρχει πιστωτική επέκταση, και
αυτό έχει οδηγήσει σε αύξηση των επισφαλειών. Η αύξηση
των επισφαλειών στις τράπεζες, η οποία εκφράζεται
κυρίως με την εγγύηση μεταχρονολογημένων επιταγών,
δημιουργεί και πίεση στο τραπεζικό σύστημα -γιατί
ακριβώς αυξάνονται οι επισφάλειες- αλλά και, κυρίως,
δημιουργεί πρόβλημα δανεισμού των επιχειρήσεων. Το
ερώτημα που έχω να σας κάνω είναι: αυτή η πολιτική που
ακολουθείτε στο συγκεκριμένο πρόγραμμα οικονομικής
πολιτικής, ποια απάντηση δίνει στο ζήτημα της πιστωτικής
επέκτασης της χορήγησης ρευστότητας στις επιχειρήσεις,
διότι αλλιώς ενδέχεται να βρεθούμε μπροστά σε μια
πραγματική κατάρρευση της οικονομίας, οπότε,
αντιλαμβάνεσθε, όλο το πρόβλημα οικονομικής πολιτικής,
και τα δεδομένα και οι υποθέσεις στις οποίες στηρίζεται,
θα χαθούν».
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου