Παλιά στην δεκαετία του 60 υπήρχε το (παρα)κράτος των Κοτζαμάνηδων που έγινε και αιτία να φύγει νύχτα ο μπάρμπα-καραμανλής. Από ότι φαίνεται αυτού του τύπου η «λερναία ύδρα» δεν λέει να πεθάνει, ακόμα κι αν σήμερα έχουν πεθάνει ή εξοντωθεί πολιτικά οι «θεμελιωτές» αυτού του συστήματος. Φαίνεται ότι το παρακράτος εκτός του ότι είναι πάνω από πρόσωπα και πολιτικές ξέρει καλά και πώς να επιβιώνει. Έχει ριζώσει τόσο «βαθειά» στους πυλώνες της κοινωνίας μας, ώστε έγινε πλέον καθεστώς. Ένα αειθαλές, «τέρας» που σαν παρασιτικός κισσός αναρριχάται σε όλα τα επίπεδα του κράτους, και στραγγαλίζει την «υποτιθεμένη» δημοκρατία μας.
Οι "αγανακτισμένοι πολίτες" που κάνανε «επιθέσεις» στις κεντροαριστερές συγκεντρώσεις την δεκαετία του '60, έδωσαν τη θέση τους σε καραφλούς "αγανακτισμένους πολίτες" που λιντσάρουν μετανάστες κι ενίοτε τους μαχαιρώνουν μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Που διαμαρτύρονται για την «αταξία» που υπάρχει ζητώντας, «σκληρότερα» μετρά αντιμετώπισης των διαδηλωτών εν ονόματι της «τάξης» και της «ηρεμίας» της κοινωνικής ζωή του τόπου, χωρίς όμως να αναρωτιούνται, το γιατί παρουσιάζονται αυτά τα «φαινόμενα». Μήπως η όλη υπόθεση θυμίζει εθνικοσοσιαλισμό; Απλώς ερωτώ.
Ο χαφιεδισμός κι οι εκβιασμοί μέσα στους εργασιακούς χώρους γνωρίζουν εκ νέου μια θεαματική "άνθιση", στα πλαίσια μιας γενικευμένης θρασύτατης επίθεσης κατά των στοιχειωδών εργασιακών κεκτημενων, και τα οποία πρέπει λόγω παγκοσμιοποίησης να «συρρικνωθούν». Με προοπτική, σιγά –σιγά να εξαφανισθούν για να υπάρξει, από την εργοδοσία και τις κυβερνητικές δεσμεύσεις της δεξιάς ο προγραμματισμένος εργασιακός μεσαίωνας. Η αστυνομοκρατία τείνει να «επιστρέψει» στους δρόμους και τις γειτονιές με την δικαιολογία του «εθνικού κινδύνου» (μάλλον έχουμε να κάνουμε πάλι με το γνωστό παλιό τροπάριο) και όλα τα παραπάνω μαζί συντείνουν σε ένα πράγμα: Oτι ο «προγραμματισμένος» φόβος ήδη έχει αρχίσει να «βασιλεύει» στην ελληνική κοινωνία, αφού εάν παρακολουθήσει κάποιος τα ΜΜΕ δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μας «τρομάζουν».Τα δελτία ειδήσεων είναι γεμάτα φόβο, τρόμο, πανικό, και όλα τα κακά της μοίρας μας.
Ένα κλίμα διάχυτης αγωνίας για το αύριο, εργασιακής και οικονομικής ανασφάλειας, και μια ψυχροπολεμική, προεμφυλιακή «αύρα» καλύπτει τις ζωες μας, ειδικά στην πρωτεύουσα, που είναι και το «θέατρο» των τελευταίων «εξελίξεων».
Το ευηχο και βολικό παραμύθι της "εθνικής συμφιλίωσης" που μας «πασάρανε» δεν έσβησε όμως τις μνήμες του παρελθόντος, και η ιστορία διδάσκει. Η ηρεμία που υπήρξε ήταν η «πίστωση χρόνου» που ζητούσε το παρακράτος για «ανασύνταξη» των δυνάμεων του. Η κρατική και παρα-κρατική «τρομοκρατία» όχι μόνο δεν διαλύθηκε με τον καιρό, αλλά αντιθέτως αφού «αποκαταστάθηκε» οικονομικά (διότι πως θα το κάνουμε χρειάζονται και χρήματα για «κίνηση»), άρχισε να δηλώνει την παρουσία της μέσα στις τελευταίες κοινωνικές αναταραχές. βρίσκοντας έτσι το «πρόσφορο» έδαφος, για να επανέλθει «ενεργά» στο προσκήνιο. Οι «βρικόλακες» της «επάρατης» δεξιάς είναι εδώ και πάλι. Αν και στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχαν φύγει. Απλά μέσα στις δεκαετίες άλλαζαν μορφές και «μέσα».
Είναι ντροπή η επίθεση στην Κούνεβα
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου