Είσαι μάνα; Δουλεύεις 10 ώρες
με τα 480 ευρώ και λες και ευχαριστώ; Βλέπεις τα παιδιά σου στον ύπνο μόνο; Τα
ξυπνάς στις 5.30 τη νύχτα, για να τα διαβάσεις πριν φύγεις για γραφείο και αυτά
για το σχολείο; Πρήζονται τα πόδια σου απ την ορθοστασία; Σε τσακίζει το
αυχενικό απ το κομπιούτερ και έχουν τα χέρια σου, χρόνια τενοντίτιδα; Ξενυχτάς
να σιδερώσεις και πας κατευθείαν στη βάρδια στο νοσοκομείο ή στο εργοστάσιο, ή
στο σουπερ μάρκετ που λυτούς και δεμένους έβαλες για να βρεις μια θεσούλα, που
πληρώνεται υποαπασχόληση, ενώ δουλεύεις πλήρες ωράριο και ακόμα παραπάνω;
Κάνεις τηλεφωνικές κλίσεις για πωλήσεις με 2,50 ευρώ την ώρα για τετράωρο και
τρέχεις να προλάβεις τα παιδιά στο σχόλασμα μη σε περιμένουνε και αισθανθούν
μοναχά και αφημένα;
Κοιτιέσαι στο καθρέφτη και δε
γνωρίζεις την κουρασμένη μεσόκοπη που σε κοιτάει κατάματα, σαν κάτι να της
θυμίζεις και σα να σε κατηγορεί για κάτι άλλο, που δεν καταλαβαίνεις;
Μετά από συνεντεύξεις για
δουλειές που δε σε παίρνουν, παρακάλια για λεφτά που έχεις δουλέψει και δε σου
δίνουν, χαμογελάς για να μη σε καταλάβουν πόσο άχρηστη νιώθεις; Όταν φωνάζεις
στα παιδιά και έχεις άδικο, απ τα σπασμένα νεύρα σου, ζητάς συγγνώμη; Μετά από
φωνές και απαξία γιατί άμα δουλεύεις σε υποτιμούν ως σκλάβα πάντα, με δικαίωμα
εργασιακό και αξιοπρέπεια ποτέ γα σενά, γυρνάς κατάκοπη στο σπίτι και έχεις να
μαγειρέψεις, να βάλεις πλυντήριο, σκούπα και σίδερο; Είναι πάντα το πρόσωπο
αλαβάστρινο χωρίς ούτε μια ρυτίδα και το στήθος σου στητό σαν 25χρονης που δεν
γέννησε ακόμα, ενώ τα μακριά σου μαλλιά πέφτουν φροντισμένα και γυαλιστερά
στους ώμους;
Έχεις πάρει τα 750 σου ευρώ
ύστερα από χρόνια σπουδές και δουλειά, τώρα στα 45 σου και πρέπει να πληρώσεις
φροντιστήρια των παιδιών, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΝΦΙΑ, να πας στο σουπερ μάρκετ, να δεις
για κάλτσες γιατί μεγάλωσαν τα πόδια τους και για παπούτσια και φυσικά δε σου βγαίνουν
τα λεφτά, από σήμερα και έχεις μήνα μπροστά σου; Πονάει η μέση σου απ τα βάρη
και την ορθοστασία; Πρήζονται οι γάμπες και δεν μπορείς να περπατήσεις; Σπαν τα
αγγεία και κάνεις φλεβίτιδα και δε περισσεύουν λεφτά να ρωτήσεις γιατρό; Εκείνο
το παλτουδάκι που δεν έχεις εδώ και 8 χρόνια, λες να το αποκτήσεις με τις
εκπτώσεις μετά τα Χριστούγεννα ή πάλι θα πεις, «δε βαριέσαι! Τώρα πέρασαν τα
κρύα»;
Σε φώναξαν στο γραφείο οι
διευθυντές και σου ανακοίνωσαν την απόλυση σου και τώρα απελπισμένη, πως θα
κοιτάξεις τα παιδιά σου στα μάτια, που ντρέπεσαι να αντικρίσεις;
Σε έχουν προσβάλει, ταπεινώσει,
υποτιμήσει! Σε έχουν βρίσει! Πως αντέχεις και σκύβεις το κεφάλι και συνεχίζεις
τη δουλεία, σα να μην έγινε τίποτα; Πως κάνεις την ανάγκη τρόπο; Πως
προλαβαίνεις; Πως κρύβεις κέρματα στην τσάντα να τους δώσεις το πρωί για
τυρόπιττα και τα χεις κρυφά, καβάτζα να μην τα αγγίξει κανείς; Πως είναι να
κλείνουν τα μάτια στου στον ηλεκτρικό και στο λεωφορείο απ την κούραση και να
πετάγεσαι αγχωμένη πως πέρασες τη στάση; Πως χαμογελάς και καθησυχάζεις τα
παιδιά και λες «όλα καλά θα πάνε» και αυτά σε πιστεύουν, ενώ φοβάσαι πως λες
ψέματα;
Έμεινες σε σουίτες εσύ; Έκανες
γάμους σε πολυτελή ξενοδοχεία; Ρώτησες που βρήκε ο σύζυγος σου τα πολλά λεφτά
όταν σου πρόσφερε χλιδή; Άμα χρειάστηκες είχες κάλους δικηγόρους, ακριβούς;
Διεκδίκησες το δίκιο σου ή απάλυνες το άδικο σου; Σπατάλησες λεφτά για την
ομορφιά σου που δεν ήξερες πως τα χεις και γιατί σου άνηκαν; Και να δείχνεις
μετά και φράπα στη μούρη, ή να φωτογραφίζεσαι κατά λάθος στον περιορισμό σου
σαν φυλακή, με αφηρημένες πόζες σε κοντινές πόζες, από φωτογράφο που δεν ήξερες
πως είναι εκεί;
Το δικό σου το παιδάκι δε
κατεβάζουν απ το λεωφορείο αν δεν έχει για το εισιτήριο; Το δικό σου τον γιο
δεν δικάζουν, φοιτητή για το ίδιο εισιτήριο; Δεν το σπρώχνουν έξω απ το τραμ;
Έχουν επιείκεια για τα δικά σου παιδιά αν δεν έχεις να πληρώσεις την ΔΕΗ;
Δείχνουν καλοσύνη να μη σου πάρουν το σπίτι και μείνουν τα ίδια παιδιά στους
δρόμους; Σ' αναλαμβάνουν τσάμπα δικηγόροι; Σου μαζεύουν άλλοι φτωχοί σαν εσένα,
«άποροι» φίλοι και γνωστοί έστω και 3000 άμα τις έχεις ανάγκη για οπουδήποτε
λόγο; Χρειάστηκες γιατρό και νοιάστηκε κανένας να σε μεταφέρει πουθενά;
Σου περισσεύει συμπόνια για μια
που δε σου μοιάζει; Σου βρίσκεται εύκαιρη η κατανόηση και η συγχώρεση; Ναι,
εσύ… για σένα λέω… εσύ πότε θα αποφυλακιστείς απ το ταμείο, την τράπεζα,
το μαγαζί, το σουπερ μάρκετ, το ορεινό σχολείο, το νοσοκομείο, το ταμείο
ανεργίας, το βελόνι, τη μηχανή, τη φάμπρικα; Ποιος θα σου μαζέψει 50.000 ευρώ με
κάπιταλ κοντρόλ και θα στα δώσει για να βγεις απ την απομόνωση;
Δεύτερη ευκαιρία θες και εσύ.
Νομίζεις θα την έχεις;
kourdistoportocali
.jpg)
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου