Αυτή είναι η προκήρυξη από τους "Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς" και την "Φραξια Μηδενιστών" που ανέβηκε στο indymedia και αναλαμβάνουν την επίθεση για το σπίτι της Γιαννάκου:
"Η γλώσσα της εκπαίδευσης φέρει το εμφανές στίγμα της καταπίεσης, της αφομοίωσης, του συμβιβασμού. Μιλάει την κανονικότητα αντικαθιστώντας κάθε ελεύθερη έκφραση. Διδάσκει τεχνοκρατικές πληροφορίες, υποκρινόμενη τη μετάδοση γνώσης. Απαγορεύει, επιβάλλει, προστάζει γεννώντας τον ανταγωνισμό και σπέρνοντας το φόβο της ανασφάλειας για ένα επισφαλές εργασιακό μέλλον. Αποτελεί τον κώδικα του κρύου θανάτου και τη γενετική του μνήμη. Είναι ταυτόχρονα η γλώσσα του αφεντικού και του σκλάβου, τόσο αλαζονική και εκφοβιστική από τη μία, όσο δουλοπρεπής και υποκριτική από την άλλη."...
"Ανατολή του μηδενός"
θέλουμε να είμαστε ουσιαστικοί. Μακριά από απλοϊκές γενικεύσεις και εύκολες καταχωρήσεις βεβαιοτήτων μιας αποστειρωμένης σκέψης. Η επαναστατική κριτική είναι σαν ζυγισμένη λεπίδα, όσο πιο πολύ την ακονίζεις, τόσο πιο βαθιά κόβει. Η εκπαίδευση, όπως και κάθε θεσμός, που μπαίνει στο στόχαστρο μας, δεν είναι ένα τσιμενταρισμένο , μονοκόμματο, κρατικό εργαλείο.
Είναι πολύ εύκολο να μιλήσουμε για…..
σχολικά κελιά και για καθηγητές-δεσμοφύλακες. Είναι ταυτόχρονα όμως λειψό να αρκούμαστε σε τέτοιου είδους φτωχές αναλύσεις.
Η εκπαίδευση δεν είναι απλά μια εντολή πειθαρχίας που δίνεται από κάποιο συμπαγές κρατικό διοικητήριο αποφάσεων. Είναι μια ρευστή διαδικασία, όπως και η εξουσία που τροφοδοτείται ακόμα και από ενδο-συστημικές αντιθέσεις και ρήξεις .
Η παιδεία αποτελεί διαχρονικά κομβικό ζήτημα της πολιτικής ατζέντας κάθε κυβέρνησης. Στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες κινητοποιήσεις ενάντια στην εκάστοτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Η αφετηρία είναι πάντα η υγιείς αντι-κοινωνική ισχυρή μειοψηφία μαθητών που δεν γουστάρουν το σχολείο. Μέσα από τις καταλήψεις καταργούν το χώρο της εκπαίδευσης και αποικούν τον κλεμμένο χώρο, ακυρώνουν το μάθημα, λεηλατούν τα κτίρια, κλέβουν λεφτά από τα γραφεία των καθηγητών, αρπάζουν βιβλία, σπάνε αίθουσες... Έτσι αντιστρέφουν τους όρους ενός αιχμαλώτου χρόνου και τους μετατρέπουν σε δημιουργική τεμπελιά, ερχόμενοι σε σύγκρουση με τους συλλόγους γονέων και την υπόλοιπη συντηρητική μαθητική νεολαία. Η ρήξη αποτελεί την πηγή της εξέλιξης. Πόλεμος πατήρ πάντων.... όπως έγραφε και ο Ηράκλειτος. Αυτή η πρωτογενής αυθεντική και αλαζονική διάθεση της μειοψηφίας των μαθητών-καταληψιών, περιφρονεί κάθε σύμβαση και κάθε κόσμια επιχειρηματολογία του δημοκρατικού διαλόγου. Δεν διεκδικούν αιτήματα καλυτέρευσης του εκπαιδευτικού συστήματος, αντίθετα το καταργούν στην πράξη χωρίς καν να έχουν αντιπρόταση. Ενάντια στους όρους του δημοκρατικού διαλόγου που μας έχουν διδάξει, δεν χρειαζόμαστε αντιπροτάσεις για να επιτεθούμε σε ότι μας ενοχλεί. Από το σχολείο μάθαμε, πως όταν διαφωνούμε με κάτι πρέπει να έχουμε τα κατάλληλα επιχειρήματα για να στηρίξουμε την άποψή μας. Αυτά είναι τα όρια της συγκατάβασης, ενός δειλού και άτολμου διαλόγου, που φοβάται να μιλήσει την αλήθεια. Εμείς λοιπόν λέμε πως αληθινή επικοινωνία αν διαφωνείς με κάτι φώναξε το τόσο δυνατά ώστε να γκρεμιστεί κάθε τοίχος που το προστατεύει, και ας μην έχεις να αντιπροτείνεις τίποτα. Το γεγονός ότι δεν γουστάρουμε το σχολείο και μας τη "σπάει", η αποστειρωμένη γνώση που μας σερβίρουν, δεν σημαίνει πως πρέπει να έχουμε μια ολοκληρωμένη αντιπρόταση για το πώς θα φανταζόμασταν το ιδανικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δε μπαίνουμε καν στο δίλλημα να διαλέξουμε ανάμεσα σε αυτό που ήδη υπάρχει και σε αυτό που θα πρέπει να επινοήσουμε ως ιδεατή αντιπρόταση. Μπαίνουμε σε κίνηση να πράξουμε ενάντια σε ότι μας ενοχλεί εδώ και τώρα. Δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι μελλοντικό γιατί ζούμε στο παρών.
Δυστυχώς όμως, συχνά αυτή η μηδενιστική βιωματική άρνηση, παραμένει μουγκή σαν να ντρέπεται για την αφοπλιστική ειλικρίνεια της ότι δε γουστάρει το σχολείο.
Έτσι οι καταληψίες μαθητές οπισθοχωρούν πίσω από σοβαροφανή αιτήματα, εκπροσωπούνται από συντονιστικά και επιτροπές που ζητούν δημοκρατικό διάλογο, σέρνονται πίσω από πορείες με συνθήματα ενάντια στο τάδε εκπαιδευτικό νομοσχέδιο και αργά ή γρήγορα επιστρέφουν στα θρανία της κανονικότητας.
Και αν είναι μια φορά κρίμα για αυτό το κομμάτι της αλήτικης νεολαίας, που είναι κοντά μας, είναι κοντά μας, είναι διπλή ντροπή για τους συνειδητοποιημένους επαναστάτες και αναρχικούς που συμμετέχουν σε αυτές τις εκτονώσεις στην ουρά των διεκδικήσεων για την παιδεία. Μια γραφικότητα άνευ όρων και ορίων. Εντύπωση κάνει πως την ίδια στιγμή που η αναρχική σκέψη αποκαλεί τους καθηγητές "μπάτσους του μυαλού" ταυτόχρονα συμμετείχαν ως αλληλέγγυοι στις κινητοποιήσεις των αδιόριστων τον Ιούνη του '98, απλά επειδή κάποιοι καιροσκόποι των αμφιθεάτρων μύρισαν μπάχαλα. Τόσο υποτιμάνε μερικοί την ίδια τη συνείδηση τους που ορίζουν ως ριζοσπαστική. Αλλά και πάλι πριν δυο χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι της αναρχίας συνυπήρχε ακόμα και ως επιθετική ουρά, στις φοιτητικές πορείες αριστερών συλλόγων και επιτροπών ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Για να μην θυμηθούμε την αλήστου μνήμης μασκαράτα σε μια από αυτές τις πορείες, όταν μετά από συγκρούσεις κάποιοι ξευτίλες φοιτητές με κουκούλες προσέφεραν λουλούδια στις παραταγμένες διμοιρίες στο Σύνταγμα. Τότε στόχος έπρεπε να γίνει η ίδια η πορεία. Το έχουμε ξαναπεί, θεωρούμε (πλέον άσκοπο) την παρουσία επαναστατικών μειοψηφιών σε τέτοια καρναβάλια. Δε μας ενδιαφέρουν ούτε τα στατιστικά στοιχεία της ανεργίας των πτυχιούχων, ούτε τα κέρδη των ιδιωτικών πανεπιστημίων, ούτε ο προϋπολογισμός για την παιδεία. Δεν βλέπουμε τις καταλήψεις ως μέσο αγώνα, ούτε σεβόμαστε το" συγκινητικό θέαμα' για τη δημόσια δωρεάν παιδεία. Δεν υπάρχει τίποτα κοινό μεταξύ αυτού που θέλει να αξιοποιηθεί το πτυχίο του και εκείνου που αρνείται να δουλέψει για οποιοδήποτε αφεντικό, ούτε μεταξύ του μαθητή που θέλει καλύτερα σχολικά κτίρια και εκείνου που τα βανδαλίζει.
Φυσικά αναγνωρίζουμε πως οι διαδηλώσεις μπορεί να είναι να τα εργοστάσια παραγωγής επαναστατικών συνειδήσεων όπου κάποιοι συνήθως πιο πιτσιρικάδες χωρίς να τους υποτιμάμε καθόλου αφού αυτούς έχουμε και πιο πολύ στην καρδιά μας συναντώνται με κόσμο με συντρόφους μελλοντικούς και αδερφώνονται. Άλλοι από αυτούς μπορεί να τους απογοητέψουν και άλλοι να τους εκπλήξουν θετικά. Είναι πάντα ένα μεγάλο διακύβευμα...Όπως επίσης δεν σνομπάρουμε τη δράση που μετατρέπει φιέστες τέτοιου τύπου σε πεδία σύγκρουσης όπου οι μπάτσοι περισσότερο ως χούλιγκαν παρά ως εκπαιδευμένο σώμα ,αφήνονται στα ένστικτά τους, στις καταβολές της βίας, στη μυρωδιά του αίματος και τον ήχο των οστών που συνθλίβονται , μη μπορώντας πολλές φορές ούτε οι ανώτεροί τους να τους συγκρατήσουν..(.Έχει φανεί όμως πως απέναντι σε οργανωμένες και συνεκτικές ομάδες μεταξύ τους έτρεχαν και δεν έφταναν όσοι από αυτούς δεν έμεναν κάτω με σπασμένα μούτρα.)
PROVOKE... ΠΡΟΚΛΗΣΗ......
Ανάμεσα σε χιλιάδες φοιτητές που ζουν την περιπέτειά τους, η πρόκληση είναι ένα σημείο αναφοράς ανάμεσα στην χλιαρότητά τους , την επιστροφή στο σπίτι τους ή την ριζοσπαστικοποίηση τους. Το να προκαλείς το μακέλεμα ενός πλήθους που ασκεί ένα νόμιμο δημοκρατικό είναι ένα στοίχημα με τη δημοκρατία. Δε μας αφορούν ούτε τα πτυχία ούτε τα ανοιχτά κεφάλια. Ούτε καριερίστες είμαστε ούτε τραυματιοφορείς.
Και φυσικά δεν αρνούμαστε τις καταβολές μας. Σίγουρα κάποιοι από μας θυμούνται ακόμα την ανάσα του ματά πίσω μας, τους χακήδες να γίνονται φλαμπέ, τις τζαμαρίες που γίνονται θρύψαλα, το κρυφτό στους διαδηλωτές, τη μολότοφ που σκάει και τα σακίδια που μυρίζουν βενζίνη. Την άγρια χαρά μιας γενικευμένης σύρραξης , τα πλιάτσικα, τους βανδαλισμούς την ανομία....
Πλέον όμως δε δουλεύουμε για την καταστροφή της εικόνας αλλά για τη γενική καταστροφή του είναι, του υπάρχοντος... Πεποίθηση μας είναι πως όλα εξελίσσονται η βαλτώνουν στα νερά της συνήθειας και της στασιμότητας. Του αυτό κάνω γιατί αυτό έμαθα και ξέρω. Ο καθένας και η κάθε μια μπορεί πολύ περισσότερο από αυτό που νομίζει. Εμείς πάλι πραγματευόμαστε την εύθραυστη λεπτή γραμμή της οργανωμένης παράνοιας που διέπει την κοινωνία και της πλήρως χαομένης τάξης των αλληλεπιδράσεων που το νέο αντάρτικο πόλης προκαλεί. Τις χαμένες ισορροπίες, τον τρόμο, την αγωνία, το μίσος, το πάθος για καταστροφή, τη χαρά της επίθεσης.
Την Πρόκληση...
Την απευθύνουμε πλέον ανοιχτά σε όλους.
Δε ψάχνουμε καμία μελλοντική απελευθερωμένη νόρμα εκπαίδευσης, ψάχνουμε τρόπους απόδρασης από το σήμερα.(Άλλωστε οι καταλήψεις και καταστροφές των σχολείων δεν είναι εικόνα από το μέλλον, είναι μια υπολανθάνουσα προβολή των μηδενιστικών αρνήσεων του παρόντος.
Όλες οι θεωρητικές κουβέντες για μια "μεταεπαναστατική κοινωνία" και συνάμα εκπαίδευση με ελευθεριακά σχολεία είναι ακίνδυνες φλυαρίες κάποιων για να βρουν καταφύγιο στον εναλακτισμό του επαναστατικού lifestyle. Ας είμαστε ειλικρινείς, εμείς δεν έχουμε καμία αντιπρόταση για το μέλλον, γι αυτό και είμαστε μηδενιστές, αλλά αντίθετα έχουμε πολύ οργή για το παρόν.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως έχουν μάθει να ζουν με το φόβο για το αύριο, για αυτό θέλουν την ασφάλεια μιας σίγουρης πρότασης για να καταπραϋνει τις ανασφάλειες τους. Ο φόβος μπροστά στην ακαθόριστη τροπή που μπορεί να πάρει η ζωή είναι η αιτία που κρατάει πίσω έναν ολόκληρο κόσμο, οι οποίοι παρόλο που είναι δυσαρεστημένος με αυτό που ζει δε τολμά να το αλλάξει.
Αντίθετα εμείς ως μια τάση του νέου αντάρτικου πόλης, μας ελκύει αυτό το άγνωστο που αν είναι λυτρωτικό και απελευθερωτικό, θα το απολαύσουμε ,αν όχι θα το πολεμήσουμε ξανά, συνεχίζοντας την άγρια χαρά της αναζήτησης.
Έτσι και για την εκπαίδευση δεν προτείνουμε ούτε εναλλακτικά προγράμματα διδασκαλίας, ούτε ελευθεριακά σχολεία. Δεν πιστεύουμε στην υποχρεωτική διδασκαλία ούτε καν των βασικών γνώσεων. Σε έναν μελλοντικό επαναστατικό χωροχρόνο ίσως να αισθανόμαστε περισσότερο και να σκεφτόμαστε λιγότερο. Δεν υπάρχει κάποια συνταγή. Κάποιοι μπορεί να μην θέλουν να διαβάζουν και να γράφουν γιατί τους αρέσει να ατενίζουν την θάλασσα, να έχουν για σπίτι τους το δάσος και για στέγη τους τα αστέρια.
Στην τελική, τον κόσμο της γνώσης και της επιστήμης τον γνωρίζουμε καλά... Εργαστηριακοί ιοί, πυρηνική ενέργεια, χημικά όπλα, περιβαντολογική μόλυνση, δημιουργήθηκαν μέσα στα εργαστήρια της γνώσης και της λογικής. Εμείς μιλάμε για μια άλλη γνώση ακαθόριστη, απρόβλεπτη και απεριόριστη. Μια γνώση μέσα από την βιωματική αναζήτηση, το πείραμα, την επιθυμία, το παιχνίδι....
Μια γνώση που δε θα ελέγχεται από βασικούς κανόνες αλλά θα είναι μια αυστηρά προσωπική υπόθεση του καθενός μας, μιας υπόθεσης πνευματικής αναζήτησης και πρακτικής γνώσης.
Επίσης θεωρούμε την αυτομόρφωση πέρα και ενάντια στο εξουσιαστικό περιβάλλον, θεμελιώδη για τη Ζωή. Ανιχνεύουμε τα ενδιαφέροντά μας, διευρύνουμε την οπτική μας. Αυτομορφωνόμαστε για την δικιά μας απόλαυση και χαρά. Διαρρηγνύουμε τα καλούπια της εκπαιδευτικής γνώσης και εξειδίκευσης. δημιουργούμε τα δικά μας πεδία πεδία διεύρυνσης και τα δικά μας αισθητήρια χωρίς έλεγχο ή αφομοίωση. Ως γνήσιοι αλήτες της ζωής περιστρεφόμαστε για να ανακαλύψουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας εφαρμόζοντας την φιλοσοφία στην πράξη.
Έτσι αφήνουμε οριστικά πίσω μας πίσω μας την εποχή του παλιού και χτίζουμε την ανατολή του μηδενός, το νέο αντάρτικο πόλης. Εγκαταλείπουμε το ύφος τρομοκρατικά βαρετά αναλύσεων που επιδίδεται ένα μεγάλο κομμάτι του αντικαθεστωτικού χώρου και 'μιλάμε" τη γλώσσα του δρόμου, του συναισθήματος της λύσσας και της συνείδησης.
Γι' αυτό επιμένουμε πως πρέπει να αναγνώσουμε τη πολιτική διαχείριση του θεσμού της εκπαίδευσης πίσω από τις εμφανείς γραμμές. Να αντιληφθούμε το παιχνίδι του εχθρού, τη λογική και τα συμφέροντα του ,ώστε να τον υποδομήσουμε για να χτυπήσουμε αποτελεσματικά και καίρια.
Η παιδεία στην Ελλάδα αποτελεί μια απο τις προτεραιότητες κάθε πολιτικού συστήματος, γιατί διαχειρίζεται το αναπτυξιακό της κεφάλαιο. Διαχειρίζεται το ανθρώπινο δυναμικό της νέας γενιάς. Από τους μαθητές θα στελεχωθούν όλες οι θέσεις, από τους νέους κυβερνήτες μέχρι τους νέους εργάτες. Γι' αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να ευθυγραμμίζεται και να αναπαράγει την πολιτική γραμμή που επικρατεί σε κάθε χώρα. Άλλο εκπαιδευτικό μοντέλο υπάρχει στα θρησκευτικά καθεστώτα ,άλλο στον καπιταλισμό. Όμως ακόμα και στον ίδιο τον καπιταλισμό υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές. εδώ παίζεται το κόλπο με τις μεταρρυθμίσεις. μια φιλελεύθερη πολιτική, προωθεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό ,όχι μόνο στο πεδίο της αγοράς, αλλά και της παιδείας. Θέλει ανταγωνιστικά άτομα-μαθητές, προωθεί τις νέες τεχνοκρατικές επιστήμες, εντατικοποιεί τους ρυθμούς ανάπτυξης της μάθησης, γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία, δεν θέλει απλώς να επιβληθεί ως η μόνη νόμιμη γλώσσα, αλλά επιδιώκει παράλληλα να τροφοδοτήσει τις δεξαμενές της γνώσης του κεφαλαίου της.
Η εκπαίδευση με λίγα λόγια δεν είναι ο κακός χωροφύλακας- καθηγητής, είναι μια δομική λειτουργία του συστήματος που το τρέφει, ανασυνθέτει το ανθρώπινο δυναμικό εξελίσσει την ιδεολογία της εποχής ,αναπτύσσει μια νέα πολιτιστική κουλτούρα, επιβεβαιώνει τα επιχειρήματα δικαίωσης της εξουσίας.
Για αυτό υπάρχει η προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αξιολόγησης που θέτουν τους μαθητές από μικρή ηλικία ηλικία σε λογική ανταγωνιστικών στελεχών πολυεθνικών εταιριών.
Από την άλλη η γερασμένη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του καπιταλισμού προσπαθεί να διατηρήσει το κράτος πρόνοιας και κρατικού παρεμβατισμού στην παιδεία, αλλα΄ εγκλωβίζεται μέσα στις αντιφάσεις της. Παλινωδεί ανάμεσα στη χθεσινή ισχύ της και στη σημερινή ανήμπορη υπόσχεσή για κρατικές παροχές στο λαό ως αντιστάθμισμα στην οικονομική κρίση.
Για παράδειγμα η σημερινή τεχνοκρατική-σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στήριξε την πρόταση της φιλελεύθερης προκατόχου της για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά μόλις ξεκίνησαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις αποχώρησε καιροσκοπικά από το ψήφισμα του νομοσχεδίου.
Είναι γνωστό άλλωστε πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σοβαρά think tank πολιτικών τάσεων.
Σήμερα γνωρίζουμε ξεκάθαρα πως η φιλελεύθερη παράταξη έχει σοσιαλδημοκρατική ρητορεία και η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση εφαρμόζει φιλελεύθερη πολιτική. Ένα καλοστημένο θέατρο εντυπώσεων. Έτσι η παιδεία λειτουργεί συχνά και ως μοχλός αντιπολίτευσης γιατί ενεργοποιεί τον σκληρό πυρήνα της ελληνικής οικογένειας που πάντα θα αγχώνεται για το μέλλον των παιδιών της. Με αυτή την αιχμή η εκάστοτε αντιπολίτευση επενδύει ψηφοθηρικά στα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά του έλληνα γονέα. Για αυτό οι υπουργοί κάθονται σε ηλεκτρική καρέκλα. Δεν είναι τυχαία η κατάληξη των περισσότερων που τέθηκαν επικεφαλείς της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Συγκεκριμένα στην περίπτωση της Μαρριέτας -Γιαννάκου, μετά τη θητεία της στον υπουργικό θρόνο, δεν κατάφερε να επανεκλεγεί στο βουλευτικό αξίωμα. Έπρεπε στη συνέχεια να αποσπάσει την ανθρωπιστική συμπόνοια των ηλίθιων ψηφοφόρων, όταν υπέστη ακρωτηριασμό του ποδιού της , ώστε να οριστεί ευρωβουλευτής ως επικεφαλής ψηφοδελτίου. Βέβαια εμείς δεν τη λυπόμαστε καθόλου για αυτόεπιλέξαμε να την τιμήσουμε με την επίσκεψη μας στο σπίτι της στα πλαίσια αυτού που έχουμε ξαναπεί: δεν ξεχνάμε τι υπηρετεί και τι υπηρέτησε ο καθένας στην πορεία της ζωής του ειδικά όταν όχι μόνο δεν μετανιώνει αλλά συνεχίζει και προκλητικά τη σταδιοδρομία του.
Η αφορμή για την επιλογή του στόχου δόθηκε με την επανεμφάνιση στο προσκήνιο μιας πρακτικής αρκετά διαδεδομένης τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Τις τελευταίες βδομάδες πέρασαν στα ψιλά των τηλεοπτικών ειδήσεων η πραγματοποίηση δεκάδων μαθητικών καταλήψεων χωρίς καμιά πραγματική αιτηματολογία. Με μικρή διάρκεια , μεγάλες καταστροφές που δεν ντύθηκαν με τον μανδύα δημοκρατικών αιτημάτων για να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη , αλλά την αρνήθηκαν μαζί με την ηθική της. Άλλωστε τα αιτήματα (κι όχι μόνο στις μαθητικές καταλήψεις) έχουν νόημα μόνο σε όσους προσδοκούν κάτι από αυτόν τον κόσμο. Οι νεαροίβάνδαλοι ισοπεδώνοντας κάθε διαχωρισμένη κοινωνική ταυτότητα απέδειξαν ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα άξιο για να γλυτώσει από την οργή τους. Εμείς που γεννηθήκαμε μέσα στην ανάσα του δρόμου και της ανομίας θέλουμε να βρεθούμε με τους ανήλικους "εγκληματίες" και τους καταστροφείς της τάξης για να ανιχνεύσουμε από κοινού τη δύναμη και να ξεπεράσουμε για άλλη μια φορά τα όρια μας.
¨"Το νέο αντάρτικο πόλης έρχεται πάντα με το μαχαίρι στα δόντια "
Η εκλογή της τεχνοκρατικής κυβέρνησης του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ ήταν αναμενόμενη. Το ίδιο και η τοποθέτηση του Χρυσοχοϊδη στο αναβαπτισμένο υπουργείο Προστασίας του πολίτη. Η
ίδια η μετονομασία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης( που θύμιζε έντονα χούντα) είναι ενδεικτική της νέας διαλεκτικής και πραχτικής που θα εφαρμοστεί. Από την πρώτη στιγμή ο Χ. ως ικανός γνώστης της προοδευτικής ρητορείας , επεδίωξε να κατασκευάσει το άλλοθι για τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας. Έκανε δηλώσεις για θέματα ταμπού, ομολογώντας τις διαπιστευμένες σχέσεις αστυνομικών με χρυσαυγίτες, τονίζοντας πως αυτό δεν θα το ανεχθεί.
Βέβαια την ίδια στιγμή όλοι βιώσαμε την αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια και όχι μόνο, με την μονιμοποίηση των ΜΑΤ, στην πλατεία και σε όλη την περιοχή. Ταυτόχρονα ζήτησε συγνώμη για την εισβολή αστυνομικών σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ και την ίδια στιγμή απευθυνόμενος στο ένστιχτο των ρουφιάνων της κοινωνίας επικήρυξε τους τρεις καταζητούμενους αναρχικούς συντρόφους για 600.000 ευρώ. Τέλος δέχτηκε να συνομιλήσει με μεταναστευτικές οργανώσεις με αφορμή τη δολοφονία μετανάστη της Νίκαιας, αλλά παράλληλα δήλωσε με έμφαση και υπονοούμενα στους υφισταμένους τους" έχουμε πόλεμο¨ με το μέτωπο της τρομοκρατίας ενώ συμπτωματικά (;) λίγες μέρες πριν η υπόθεση των συλληφθέντων στο Χαλάνδρι και των καταζητούμενων που ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες πέρασε στα χέρια εφέτη ανακριτή.
Ο Χ. κινήθηκε με τη σιγουριά της επιτυχίας έχοντας στο ενεργητικό του την "εξάρθρωση" της 17Ν.
Βέβαια τα όρια μεταξύ της επιτυχίας ενός υπουργού και της κακοτυχίας ενός αντάρτη πόλης όπως ο Σάββας Ξηρός στα χέρια του οποίου εξερράγει η βόμβα , μάλλον είναι σκοπίμως δυσδιάκριτη τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από τον ίδιο.
Πάντως ο τελευταίος φαίνεται πως έχει εμπνευστεί τις παραπάνω πρακτικές του, από τις πρακτικές του οργανωμένου εγκλήματος και των κυκλωμάτων της νύχτας. Τα ευρηματικά δημοκρατικά λογίδριά του και η επικοινωνιακή πολιτική του χρησιμοποιείται ως η καθαρή "βιτρίνα" του "μαγαζιού" του ενώ στο βάθος στο υπόγειο οργανώνει τις βρομοδουλειές του.
Εμείς από την μεριά μας δεν έχουμε κανένα λόγο να σταματήσουμε. Παρακολουθούμε τις εξελίξεις και γενικότερα την πολιτική αναδιάρθρωση του συστιμικού συμπλέγματος, ώστε να προετοιμαστούμε και να χτυπήσουμε. Άλλωστε σε αυτή τη ζωή γελάει καλύτερα όποιος τιθασεύει και την οργή του, χαμογελάει στον εχθρό του, είναι νερό και ατσάλι ταυτόχρονα καταστροφέας και δημιουργός.
Αφιερώνουμε την ενέργεια μας στους στους φυλακισμένους συντρόφους, στον αναρχικό επαναστάτη Παναγιώτη Μασούρα και στους δυο προφυλακισμένους για την ίδια υπόθεση: Χάρη Χατζημιχελάκη και Μάνο Γιόσπα, και στους έξι καταζητούμενους, στον Γιάννη Δημιτράκη , στον Ηλία Νικολάου, στον Πολλύκαρπο Γεωργιάδη.
Τέλος χαιρετίζουμε την επαναστατική ομάδα Συμβούλιο Αποδόμησης της Τάξης και όλους τους συντρόφους στη Θεσσαλονίκη που οι φωτιές τους χάραξαν μια τροχιά στον νυκτερινό ουρανό ορίζοντας την επικράτεια του νέου αντάρτικου πόλης.
ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ- ΦΡΑΞΙΑ ΜΗΔΕΝΙΣΤΩΝ
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου