«Δεν ανήκα ποτέ σε κάποιο κόμμα, είμαι ένας ελεύθερος
πολίτης. Αφήστε που σιχαίνομαι τον "ρατσισμό" των χαρακτηρισμών,
δεξιός, κομμουνιστής και πασόκος. Και ο πατέρας μου δεν ήταν κομμουνιστής.
Συνεργαζόμενος ήταν με την ΕΔΑ. Ελεύθερος άνθρωπος ήταν, δημοκρατικός. Υπάρχουν
και κακοί κομμουνιστές και καλοί, υπάρχουν και καλοί δεξιοί και κακοί. Όλα
έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο. Αν είναι σωστός, δεν έχει σημασία ποιο κόμμα
υποστηρίζει», έχει δηλώσει πρόσφατα ο Θεόδωρος Λαμπράκης.
Ο Θεόδωρος Λαμπράκης, γιος του
ιστορικού αγωνιστή της Αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη αποτελεί
αναμφίβολα ηχηρή παρουσία στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας
Δημοκρατίας, παρέα με άλλους πολιτικούς εχθρούς του πατέρα
του όπου καταλαμβάνει την όγδοη θέση,
Σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα πατριωτικό μέτωπο
στα ψηφοδέλτιά του, ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή
από εκείνη του ..απολιτικ Θεόδωρου Λαμπράκη. Ο πατέρας του όμως , Γρηγόρης Λαμπράκης
γιατρός, αθλητής με πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες, πολιτικός
μα πάνω από όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης, εκλέχθηκε για πρώτη
φορά το 1961 βουλευτής με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε
ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση
και Ειρήνη».
Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες. Το όνομά του έμελε να γραφτεί στο πάνθεον της Ιστορίας στις 22 Μαΐου του 1963 όταν και μετά το πέρας της συγκέντρωσης για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από ακροδεξιούς-παρακρατικούς ομοϊδεάτες αυτών που κάνει πολιτική παρέα τώρα ο γιος του, για να υποκύψει στα τραύματά του λίγες μέρες αργότερα.
Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες. Το όνομά του έμελε να γραφτεί στο πάνθεον της Ιστορίας στις 22 Μαΐου του 1963 όταν και μετά το πέρας της συγκέντρωσης για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από ακροδεξιούς-παρακρατικούς ομοϊδεάτες αυτών που κάνει πολιτική παρέα τώρα ο γιος του, για να υποκύψει στα τραύματά του λίγες μέρες αργότερα.
Για όσους δεν γνωρίζουν την… καρφίτσα ας δουν εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου