Διαβάστε το κατάπτυστο άρθρο της Αυγής που χαρακτηρίζει το Αλβανικό έπος «μύθο» και
ότι η Ελλάδα μπήκε σε ένα ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων
χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να
απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ
αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από
τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση
ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν
«ξένος» (αλλά εξίσου φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η
εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η
Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά
την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της
Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις
πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την
ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάτσες
τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της
Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού Μεγαλειότητας»...
Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Ο πρώτος είναι ότι οι φαντάροι μας με εφ' όπλου λόγχη στείλανε τους δειλούς
εχθρούς στα βάθη της Αλβανίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο
ελληνικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι' αυτή τη σύγκρουση. Ήδη από την
άνοιξη1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε καταστρώσει ανάλογα σχέδια. Και από
τον Ιούνη 1940 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση «μυστικής
επιστράτευσης». Στα σχολικά βιβλία και στα πατριωτικά αφιερώματα η «θέληση» και
το «φρόνημα» ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για το «έπος της Αλβανίας». Η
αλήθεια είναι ότι ήταν η μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της ιταλικής
επίθεσης -με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της
Αλβανίας- και μια πολύ ισχυρή ελληνική στρατιωτική μηχανή.
Ήταν και κάτι άλλο που ερέθιζε τους φαντάρους. Οι
καλαμαράδες της Αθήνας παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν τρικούβερτο γλέντι με χαρές
και τραγούδια για τους Έλληνες φαντάρους. Κρύβανε την πραγματικότητα. Συνήθως
στα αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου, βλέπουμε επίκαιρα της εποχής με τα πλήθη
ενθουσιασμένα να χαιρετάνε εκείνους που φεύγουν για το μέτωπο. Πράγματι, κάθε φορά που αρχίζει ένας τέτοιος πόλεμος, η
πλειοψηφία παρασύρεται από ένα κύμα εθνικισμού και πολεμόχαρων αισθημάτων.
Όμως, καθώς περνούν οι μέρες, φανερώνεται όχι μόνο η φρίκη του πολέμου αλλά και
ποιος την πληρώνει, οπότε οι διαθέσεις αλλάζουν. Ο Δ. Λουκάτος
καταγράφει αυτή την αλλαγή στο ημερολόγιο που κρατούσε και έχει δημοσιευτεί με
τίτλο «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο Ημερολογιακές Σημειώσεις 1940-'41»: «Ένα
περίεργο πράγμα. Κανείς απ΄ όλους τους 'Εμπέδους' δεν θέλει να φύγει για το
Μέτωπο. Όλοι θα 'τανε ευτυχείς αν τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι λοιπόν τα
φανταχτερά λόγια 'οι φαντάροι μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην
γραμμήν;».
.jpeg)
4 σχόλια:
Ηπραγματικότητα είναι αυτή που περιγράφει η αυγή.
Είμαστε η μοναδική χώρα στην υφήλιο που πολέμησε αν αυτού(Μ.Βρετανία) στην αλβανία
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, δημιουργείται το 1920-21 μια Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (εφεξής «ΒΚΟ»)· στο μανιφέστο της είναι εμφανής η επιρροή του Βλαντιμίρ Λένιν περί εθνικότητας (βλ. και Προλεταριακός διεθνισμός).
Το νεοσύστατο πολιτικό σχήμα, υπό την αιγίδα των κομμουνιστικών κυβερνήσεων, εκπροσωπούσε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα των βαλκανικών χωρών, εντούτοις υπόκειντο στην κρίση της Σοβιετικής Ένωσης και στις πολιτικές επιταγές της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Η ΒΚΟ υποστήριζε επί της αρχής μια «Βαλκανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία», η οποία θα συμπεριελάμβανε
τη Βουλγαρία,
τη Γιουγκοσλαβία,
την Ελλάδα
και την Τουρκία· υπό περιστάσεις συμπεριλαμβάνετο και η Ρουμανία, ωστόσο οι περισσότεροι των εταίρων επικεντρώνονταν στον κατακερματισμό της.
[3] Εν ολίγοις, το πολιτικό αυτό σώμα επέβλεπε και ήταν σε στενή συνεργασία με τα κομμουνιστικά κόμματα των προαναφερθείσων χωρών, χωρίς ωστόσο την πραγμάτωση της ζητούμενης πολιτικής ένωσης.
Η λειτουργία της ΒΚΟ τερματίστηκε το 1939.
Τον Δεκέμβριο του 1923 η ΒΚΟ τέλεσε το 5ο της συνέδριο στη Μόσχα. Τον επόμενο χρόνο η λεγόμενη Κομιντέρν λαμβάνει μέρος στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των κομμουνιστών και της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ), καθώς και τις αντίστοιχες επαναστατικές οργανώσεις της Θράκης (ΕΕΟΘ) και της Δοβρουτσάς (ΕΕΟΔ), με σκοπό μιας ενωμένης επαναστατικής οργάνωσης. Η ιδέα μιας τέτοιας οργάνωσης έτυχε της υποστήριξης της ΕΣΣΔ, η οποία πρόσβλεπε στην επέκταση του «επαναστατισμού» στα Βαλκάνια και κατ' επέκταση την αποσταθεροποίηση των εκεί Μοναρχιών. Το λεγόμενο Μανιφέστο της 6ης Μάη 1924 απαριθμεί τους στόχους της ΕΜΕΟ: ανεξαρτησία και επανένωση της κατακερματισμένης Μακεδονίας, εχθρική στάση στις γύρω Μοναρχίες, με απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσποδίας, πάντα σε συνεργασία με την ΕΣΣΔ.
Το 1925, υπό την επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας (ΚΚΒ), αποσχίζονται από την ομοσπονδία μια αριστερή οργάνωση, η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (Ένωση), καθώς και οι αντίστοιχες οργανώσεις της Δοβρουτσάς και της Θράκης· οι εν λόγω «σέκτες» αντίμάχονται την ιδέα μιας «Σοβιετικής Δημοκρατίας των Βαλκανίων». Το ΚΚΒ από την άλλη, ζητώντας την υποστήριξη της ΕΣΣΔ στην υλοποίηση μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας, υποχρεώνεται από τον Στάλιν να αποδεχτεί τον σχηματισμό αυτών των τριών ανεξάρτητων κρατών.[4][5][6] Κατόπιν αυτών των εξελίξεων, το ζήτημα της εθνικότητας της Μακεδονίας απασχολεί έντονα την Κομιντέρν, το Βαλκανικό Σεκρεταριάτο της οποίας αναγνωρίζει το 1934 την εν λόγω εθνική οντότητα· το βούλευμα γίνεται δεκτό από το Πολιτικό Γραφείο της Μόσχας και εγκρίνεται από την Ύπατη Επιτροπή της Κομιντέρν.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ), μέσω του εκπροσώπου του Νικόλαου Σαργολόγου, συνυπογράφει την ανωτέρω πολιτική κίνηση, χωρίς ωστόσο να έχει ληφθεί έγκριση από τα κεντρικά όργανα του κόμματος· ο δε Σαργολόγος, αντί να επιστρέψει στην Αθήνα, καταφεύγει στις ΗΠΑ. Το ΚΚΕ, μέσω του Ριζοσπάστη καταδικάζει το βούλευμα, διότι ωφελεί μεν το ΚΚΒ, αλλά κατακεραυνώνει την ελληνική πλευρά. Παρά τη διαφωνία των δύο κομμάτων υπάρχει -έστω και πρόσκαιρα- κοινή γραμμή πλεύσης. Το 1924, στο 5ο Συνέδριο του ΚΚΕ, αναγνωρίζεται ο «Μακεδονικός λαός», ενώ αργότερα το ίδιο έτος εγκρίνει την κίνηση για «μία ενωμένη και ανεξάρτητη Μακεδονία και μία ενωμένη και ανεξάρτητη Θράκη», προσβλέποντας σε μια ένωση υπό τα πλαίσια μια Βαλκανικής Ομοσπονδίας, η οποία έτσι θα αποτινάξει τον «ελληνικό και βουλγαρικό ζυγό της μπουρζουαζίας». Εντούτοις, στις εκλογές του 1928 το ΚΚΕ ηττάται κατά κράτος, ιδιαίτερα στη βόρειο Ελλάδα.
Μέχρι το 1927, οι διαξιφισμοί και οι αποσχίσεις εντός του ΚΚΕ καθιστούν την ενωτική πρόταση έωλη, ενώ στο επόμενό του συνέδριο (Μάρτιος 1927) το ΚΚΕ ρίχνει τους τόνους μιλώντας για αυτοδιάθεση των Μακεδόνων, έως ότου συνενωθούν σε μια «Βαλκανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία», η οποία όμως αφορά μόνο τη Σλαβομακεδονική μεινότητα στην περιοχή της Φλώρινας.[7] Μέχρι το 1935 το ΚΚΕ δηλώνει απλώς «ίσα δικαιώματα για όλους», αφενός διότι «έχει αλλάξει η εθνική σύσταση της ελληνικής επικράτειας της Μακεδονίας, και αφ' ετέρου διότι «η αρχή του Λενινισμού-Σταλινισμού περί αυτοδιάθεσης επιβάλει την αλλαγή του παλιού σλόγκαν».
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας είχε εν τω μεταξύ να αντιμετωπίσει τους δικούς του αποστάτες, αλλά και τον φόβο του Σερβικού πολιτισμικού επεκτατισμού. Δυσεπίλυτο ήταν εξάλλου και το ζήτημα με τη Μπανόβινα του Βαρδάρη, οι κάτοικοι της οποίας ένιωθαν εγγύτερα (χωρίς απαραίτητα να ταυτίζονται) πολιτισμικά στη Βουλγαρία, παρά στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας. Εν τέλει, το ΚΚΓ ακολούθησε το παράδειγμα του ΚΚΕ το 1936, μετριάζοντας τις προθέσεις του και προτάσσοντας έναν πιο γενικόλογο πολιτικό λόγο. Οι δε αποσχιστικές σέκτες που προαναφέρθηκαν απορροφήθηκαν σταδιακά από τα υφιστάμενα κομμουνιστικά κόμματα.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΑΠΑΤΡΙΔΩΝ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΩΝ!
Κ.Κ.Ε. κόμμα τσοντα για την εξυπηρέτηση αναγκών που προκύπτουν στή διαχείρηση τών μεγάλων κομμάτων εξουσίας τού σιωνιστικού πολιτικαντικού συστηματος στήν Ελλάδα.
Κόμμα γιά ολες μά ολες τίς δουλιές δηλαδή...
Τί είπαμε πωως στεγάζεται στό δεύτερο υπόγειο τού σπιτιού του λαού στον Περισό ..??
Δημοσίευση σχολίου