Τα οστά του ήρωα καταδρομέα Νικολάου Καβροχωριανού που έχασε τη ζωή του στα τραγικά γεγονότα της Κύπρου,
τον Ιούλιο του 1974 επέστρεψαν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Μονή Μαλεβιζίου Ηρακλείου μετά από 42 ολόκληρα χρόνια
και ενταφιάστηκαν μέσα σε κλίμα συγκίνησης.
Μεταξύ αυτών
ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης, ο βουλευτής Ηρακλείου Σωκράτης
Βαρδάκης, ο δήμαρχος Μαλεβιζίου Κώστας Μαμουλάκης ο ανώτερος διοικητής Φρουράς
Ηρακλείου ταξίαρχος Γεώργιος Μπουζάκης, εκπρόσωποι της δημοτικής Αρχής, των
στρατιωτικών Αρχών αλλά και παλιοί συμπολεμιστές τού Νικόλαου Καβροχωριανού,
όπως ο Βασίλης Μανουράς, τότε ταγματάρχης και ο Βασίλης Φθενός, τότε υπολοχαγός
της Μοίρας, και πολλοί αλλοι.
Ο Νίκος
Καβροχωριανός, έφεδρος λοχίας και τωρα ανθυπασπιστής, ήταν ένας από τους κομάντο της
ηρωικής Α' Μοίρας του Μάλεμε που βρήκε τραγικό θάνατο όταν το
αεροσκάφος Noratlas «Νίκη 4» συνετρίβη λίγο πριν προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της
Λευκωσίας, καθώς εκλήφθηκε ως τουρκικό και χτυπήθηκε κατά λάθος από τα κυπριακά
αντιαεροπορικά πυρά.Τα οστά του Ν. Καβροχωριανού και άλλων έξι Ελλήνων αγνοουμένων στρατιωτικών που έπεσαν στην Κύπρο στα πολεμικά επεισόδια με τους Τούρκους, ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA όταν εντοπίστηκαν σε ομαδικούς τάφους και παραλήφθηκαν σε ειδική τελετή στη Λευκωσία που έγινε πριν από λίγες ημέρες από τον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Άμυνας Δημήτρη Βίτσα, τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ Ευάγγελο Αποστολάκη τον Α΄υπαρχηγό του ΓΕΣ αντιστράτηγο Δημήτρη Θωμαΐδη και 18 συγγενικά πρόσωπα των αγνοουμένων.
Τη φιλοξενία των εκατοντάδων παρευρισκομένων είχε αναλάβει οι οικογένεια του Ν. Καβροχωριανού, ο Δήμος Μαλεβιζίου, η Τοπική Κοινότητα Μονής και ο Πολιτιστικός Σύλλογος.
.jpg)
.jpg)
.jpeg)
2 σχόλια:
Επειδή εγώ είμαι «κακό παιδί» θα πω ότι άργησαν να ανακαλύψουν οι ιθύνοντες τον Νίκο. Τα ποιο πολλά χρόνια στο μνημόσυνο ήταν τρεις και ο κούκος γιατί όλοι οι πεσόντες αι μη ήταν σταμπαρισμένοι ως παιδιά της χούντας.. Κάποιοι τρελοί συντήρησαν την μνήμη του, καθώς και την κατασκευή του μνημείου του. Είδα όλους τους επισήμους εκτός των στρατιωτικών που πάντα έδιναν το παρόν και μου ήρθε να ξεράσω.
Του Νίκου που χάθηκε στην Κύπρο χρειάστηκαν 42 χρόνια για να βρεθούν τα οστά του και να γυρίσουν στην πατρίδα .Ο Τζογανης που «έχασε» τότε τον δρόμο για την Κύπρο και προσγειώθηκε στην Ρόδο, τον βρήκε γινόμενος αρχηγός. Το θέμα είναι τι χάνεις και πως το χάνεις, και το τι βρίσκεις και πως το βρίσκεις.
Δημοσίευση σχολίου