Ένας τοπικός έμπορος αγροτικών προϊόντων, συνήθως μέλος άτυπου καρτέλ της περιοχής, επισκέπτεται τον αγρότη στο χωράφι του και διαπραγματεύονται την πώληση της σοδειάς του.
«Σου δίνω για τα λεμόνια σου 15 λεπτά το κιλό», λέει ο έμπορος.
«Λίγα δεν είναι;», απαντά ο αγρότης.
«Άντε να τα πάρω προς 20 λεπτά αλλά, πού 'σαι, στο τιμολόγιο 50 λεπτά θα γράψεις».
Εν συνεχεία ο έμπορος προωθεί το εμπόρευμα στη χονδρική και το πουλά προς 60 λεπτά το κιλό. Ο χονδρέμπορος το δίνει τον μανάβη προς 80 λεπτά, και εκείνος που πουλά στη λιανική, τα χρεώνει 1,20 ευρώ στον καταναλωτή. Η ψαλίδα από το χωράφι μέχρι το τελάρο της λαϊκής αγοράς, με βάση το τιμολόγιο, είναι 140% αλλά στην πραγματικότητα είναι 500% !
«Δεν έχω ιδέα».
Την επόμενη ημέρα, οι κάμερες είναι στο χωράφι του αγρότη και τον ανακρίνουν γιατί τα λεμόνια κοστίζουν 1,20 ευρώ. «Δεν έχω ιδέα», απαντά εκείνος οργισμένος και ολοφάνερα ανίδεος για το θέμα. «Εγώ 20 λεπτά τα πουλάω»!
Η ειρωνεία είναι ότι όλοι οι αρμόδιοι γνωρίζουν επί δεκαετίες ότι ένας λόγος για τον οποίο διαιωνίζεται η κερδοσκοπία με τα αγροτικά προϊόντα βρίσκεται στο γεγονός ότι ο έμπορος που βάζει τα καπέλα στις τιμές εμφανίζεται νομιμότατος, αφού του λόγου το αληθές επιβεβαιώνεται από τα παραστατικά που έχει.
Ετσι, η κερδοσκοπία μαζί με την μη πάταξη της φοροδιαφυγής καλά κρατούν, αφού αντί να κλείνουν οι θεσμικές τρύπες, η πολιτεία περιορίζεται στο να εξαγγέλλει περισσότερους ελέγχους!
Τον διάλογο αυτόν περιέγραψε ο κ. Καραβίτης για να δείξει πως το ζητούμενο δεν είναι τα εισόδημα των αγροτών αλλά εκείνων που εμπορεύονται τα αγροτικά προϊόντα. Πηγή
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου