Το ελληνοευρωπαϊκό ρομάντζο ξεκίνησε
από την επιθυμία του Κωνσταντίνου Καραμανλή να θωρακίσει, καθώς έλεγε, το
δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας.
Πίστευε ότι σε μια Ενωμένη Ευρώπη δεν θα χωρούσαν πραξικοπήματα και δικτατορίες. Εδινε προτεραιότητα στις πολιτικές διαστάσεις της Ενωσης παρά στις οικονομικές συνέπειες.
Πίστευε ότι σε μια Ενωμένη Ευρώπη δεν θα χωρούσαν πραξικοπήματα και δικτατορίες. Εδινε προτεραιότητα στις πολιτικές διαστάσεις της Ενωσης παρά στις οικονομικές συνέπειες.
Για να πετύχει τον στόχο του ο
Καραμανλής συχνά αναγκάστηκε να ενδώσει σε οικονομικές απαιτήσεις που εξέφραζαν
ανενδοιάστως γνωστοί πολιτικοί ηγέτες. Παράδειγμα, η αναγκαστική μοιρασιά που
υποχρεώθηκε να κάνει για να ικανοποιήσει και τους Γάλλους και τους Γερμανούς
που διεκδικούσαν την εγκατάσταση της έγχρωμης τηλεόρασης στην Ελλάδα.
Ενώ ο Καραμανλής προχωρούσε τον
δρόμο της επιλογής του, σύμπασα η αντιπολίτευση στην Ελλάδα με επικεφαλής τον
Ανδρέα Παπανδρέου και με τη βοήθεια του Χαρίλαου Φλωράκη έδινε τη δική της
μάχη, πολιτική και αυτή (π.χ., «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» κτλ.).
Στους σημερινούς ψυχρούς αναλυτές
δημιουργείται η εντύπωση ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην Ελλάδα κινήθηκαν
με πολιτικά κίνητρα επί θυσία οικονομικών στόχων! Οι διαπραγματεύσεις
ολοκληρώθηκαν με προφανή ζημιά της χώρας. Καραμανλής και Παπανδρέου απολάμβαναν
τη... «μονομαχία».
Συνυπεύθυνη
και η κοινή γνώμη, έβλεπε μόνο τις καλές πλευρές. Οι αγρότες πανηγύριζαν στα
καφενεία για τις επιδοτήσεις και τις αποζημιώσεις, χωρίς να σκέφτονται το
μέλλον - που τελικώς μας ήλθε τα τελευταία χρόνια!
Τώρα στην
κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά εναπόκειται η λύση. Ασφαλώς είμαστε Ευρωπαίοι -
αλλά δεν είμαστε βλάκες.
Και επειδή στη ζωή τίποτε δεν χαρίζεται, ας πούμε
κάποτε όλη την αλήθεια. Η …αυλαία πέφτει.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου