Μια επίσκεψη παρά το δυσάρεστο λόγο που με έφερε στο κατώφλι του, ήταν αρκετή για να μου φτιάξει το κέφι και να πιστέψω ότι όλα σε αυτή τη χώρα, δεν είναι γκρίζα ή μαύρα.
Υπάρχει και μια καλύτερη Ελλάδα, η Ελλάδα του «Παίδων Πεντέλης», την οποία γνώρισα όταν η μικρή μου κόρη έκοψε το αυτί της στο σχολείο και έπρεπε να την πάω σε νοσοκομείο. Η κοντινή απόσταση και το γεγονός ότι εφημέρευε, ήταν οι λόγοι που αποφάσισα να την πάω εκεί, μια απόφαση που δεν ήταν εύκολη λόγω της δυσπιστίας που τρέφω μια ζωή για τα δημόσια νοσοκομεία. Ωστόσο το… αποτόλμησα και, για πρώτη φορά στη ζωή μου, βρέθηκα στο συγκεκριμένο νοσοκομείο που είναι χτισμένο σε ειδυλλιακή τοποθεσία.
Ήταν Πέμπτη μεσημέρι όταν χτύπησε το τηλέφωνο και μαζί με τη Λίνα φύγαμε άρον – άρον για το σχολείο της Εβελίνας και μετά για το Παίδων. Μπαίνοντας μέσα στα εξωτερικά ιατρεία δεν βρήκα ούτε ουρές, ούτε παιδιά να κλαίνε, ούτε τριτοκοσμική κατάσταση! Η κυρία στην υποδοχή αφού ρώτησε τι συνέβη μας έδωσε πρόθυμα το σχετικό εισιτήριο και κατευθυνθήκαμε στο δωμάτιο των χειρουργών.
Εκεί μια νοσοκόμα μας ρώτησε τι έχει το παιδί, κι αφού της εξηγώ, μου λέει ότι λάθος είμαστε εκεί και θα πρέπει να πάμε στους ΩΡΛ. Κανένα πρόβλημα, της λέω και γυρίζω για να αλλάξω το εισιτήριο, όταν δέχομαι την πρώτη έκπληξη! «Όχι σταθείτε, θα πάω εγώ» απαντά, πηγαίνει στην υποδοχή και μου φέρνει νέο εισιτήριο, προσθέτοντας ότι θα ειδοποιήσει αμέσως και τον γιατρό.
Μετά από 7-8 λεπτά κι αφού περιμένουμε, εμφανίζεται μια γυναίκα – γιατρός και μας λέει: «Μα που είστε, σας ψάχνω παντού»! Δεύτερη έκπληξη! Σκέφτομαι ότι αντί να τους ψάξω εγώ, με ψάχνουν αυτοί. Δεν γίνονται αυτά και, κυρίως, δεν γίνονται σε Δημόσια Νοσοκομεία -έτσι τουλάχιστον ήξερα…
Όλοι μαζί τελικά, μπαίνουμε σε μια αίθουσα, ξαπλώνουν τη μικρή στο κρεβάτι και μας ζητούν ευγενικά να βγούμε έξω. «Δεν γίνεται να μείνω να βοηθήσω», ρωτάω ευγενικά, αλλά οι κανονισμοί δεν το επιτρέπουν. Όντως δεν χρειαζόμουν γιατί – τρίτη έκπληξη – μαζί με τη γιατρό έχουν μπει στο δωμάτιο και άλλες τρεις νοσοκόμες! Τέσσερα άτομα για ένα σχίσιμο στο αυτί.
Εγώ, φυσικά, ως μπαμπάς που αγωνιούσε στήνομαι έξω από την πόρτα και ακούω όλους τους διαλόγους της γιατρού, των νοσοκόμων με το κοριτσάκι μου… Από τον «Μπομπ τον Σφουγγαράκη» ως τον «Απαισιότατο» με τα Μινιόν του, ήταν η γκάμα της συζήτησης προφανώς για να ηρεμήσουν το παιδί και να κάνουν τη δουλειά τους. Όλη αυτή η ιστορία κράτησε γύρω στα 15 λεπτά, ώσπου άνοιξε η πόρτα και μας κάλεσαν. Είχαν κάνει έξι ράμματα στην Εβελίνα, αλλά εμείς δεν ακούσαμε ούτε κιχ από το παιδί, το οποίο μου είπε αργότερα, «δεν πόνεσα μπαμπά»!
Η αρκετά αεράτη και σίγουρη για τον εαυτό της γιατρός, μας έδωσε τις σχετικές οδηγίες και παρότι μου είπε το όνομα της όταν της το ζήτησα για να την ευχαριστήσω, δυστυχώς το ξέχασα. Νομίζω ότι την έλεγαν Μαίρη και της οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, όπως και στις νοσοκόμες, αλλά και σε όλο το προσωπικό του νοσοκομείου.
Ήταν όλοι τους εξυπηρετικοί, ευχάριστοι και άψογοι επαγγελματίες! Οδηγώντας προς το σπίτι, αναρωτήθηκα σε ποιο βαθμό θα έχουν μειωθεί οι μισθοί τους και τα… ψίχουλα που πρέπει, πλέον, να παίρνουν, ασχέτως αν επιτελούν κοινωνικό έργο. Ωστόσο, ούτε αδιαφόρησαν, ούτε γκρίνιαξαν, ούτε απέφυγαν να κάνουν τη δουλειά τους. Με χαμόγελο και επαγγελματισμό ήταν άψογοι, λες και προσπαθούσαν να δηλώσουν με την υπερήφανη συμπεριφορά τους, ότι υπάρχουν και ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν έχουν το μυαλό τους μόνο στο πώς θα λουφάρουν, θα εξαφανιστούν από την υπηρεσία ή θα καταχραστούν δημόσιο χρήμα.
Και πάνω απ’ όλα, ήταν άνθρωποι που μεταχειρίστηκαν ένα παιδάκι, σα να είναι το δικό τους παιδάκι. Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, όχι μόνο για την Εβελίνα, αλλά επειδή μου απέδειξαν ότι υπάρχει και αυτή, η φωτεινή Ελλάδα!
.png)
1 σχόλιο:
Όταν κόψουμε το κεφάλι του Μπομπούκου από τη ρίζα δεν θα υπάρχει όχι απλά γιατρός, νεκροτόμος ή κτηνίατρος, αλλά ούτε γραφείο τελετών να τον θάψει.
Το άψυχο τομάρι του προδότη Άδωνι θα πεταχθεί σε ένα λάκο μαζί με τα λοιπά τομάρια των δυναστών του λαού μας.
Το κεφάλι του θα το περιφέρουμε για ημέρες στους δρόμους, πάνω σε ένα παλούκι για να θυμάται όπως παλιά ο λαός ποια είναι ανέκαθεν η τελική κατάληξη του ξενοδουλου, του τυρράνου και του Προδότη!
Δημοσίευση σχολίου