Ίχνος: Μεμέτη συμφωνούμε απολύτως μαζί σου.

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

Μεμέτη συμφωνούμε απολύτως μαζί σου.

Εδώ και τώρα κατάργηση της συνθήκης της Λοζάνης, και επιστροφή σε αυτή των Σεβρών.

Τον Σεπτέμβριο του 1918 ο ελληνικός στρατός μπήκε στην Κωνσταντινούπολη. Λίγο αργότερα σκάφη του ελληνικού στόλου εισέπλευσαν στον Κεράτιο Κόλπο. Το όνειρο που έτρεφε ο Ελληνισμός επί τεσσερισήμισι και πλέον αιώνες, από την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους, το 1453, φάνηκε να μπαίνει στον δρόμο της εκπλήρωσης. Δύο χρόνια αργότερα η Συνθήκη των Σεβρών, με τις γενναίες όσο και δίκαιες παραχωρήσεις της προς την Ελλάδα, θα έθετε και τη σφραγίδα της διεθνούς νομιμότητας σε αυτή τη μεταβολή του ονείρου σε πραγματικότητα.
Τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα έκαναν την είσοδό τους στην αλλοτινή Βασιλεύουσα ως μέρος των νικηφόρων συμμαχικών δυνάμεων.

Στις 28 Ιουλίου του 1920 σε μια αίθουσα του δημαρχείου των Σεβρών, κοντά στο Παρίσι, υπογράφεται η τελική συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στη σουλτανική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης και τους συμμάχους της Αντάντ. Την Ελλάδα εκπροσωπούν (και υπογράφουν) ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Έλληνας πρεσβευτής στο Παρίσι Άθως Ρωμανός.

Η συνθήκη, γενικά, είναι άκρως καταδικαστική για την Τουρκία.

Οι όροι της Συνθήκης.

Η Ελλάδα, κατοχύρωνε επισήμως την Δυτική Θράκη ενσωμάτωνε την Ανατολική, μέχρι περίπου την Κωνσταντινούπολη Έπαιρνε τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο και επισημοποιούσε την παρουσία της στην περιοχή της Σμύρνης και στην ενδοχώρα της .
Η Ελλάδα φαινόταν να έχει ήδη εξασφαλίσει τα Δωδεκάνησα πλην της Ρόδου και την Κύπρο , ενώ συνεχίζονταν οι διαβουλεύσεις και για τη Βόρειο Ήπειρο.

Η Αγγλία έλεγχε ήδη στρατιωτικά και πολιτικά τη Μεσοποταμία (Ιράκ), την Παλαιστίνη και το Ιράν. Στις χώρες αυτές είχε διορίσει υποτακτικές κυβερνήσεις. Σχεδίαζε να θέσει τη ζώνη των Στενών με την Κωνσταντινούπολη κάτω από τον έλεγχό της και να παραδώσει τα σπουδαιότερα τμήματα της Τουρκίας σε συμμάχους της: Στην Ελλάδα, στην Αρμενία, και στο "ανεξάρτητο" κράτος των Κούρδων.

Διασφαλιζόταν η ελεύθερη ναυσιπλοΐα στα Στενά των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου, τα οποία κηρύσσονταν ανοχύρωτα. Προστατεύονταν στο ακέραιο και πλήρως τα δικαιώματα των μειονοτήτων.
Επί Ευρωπαϊκού εδάφους η Τουρκία διατηρούσε μόνο την Κωνσταντινούπολη και τα περίχωρά της, πάντοτε όμως υπό την εποπτεία των συμμάχων, που είχαν το πάνω χέρι και την τελευταία κουβέντα σε όλη τη Διοίκησή της.
Η Ελλάδα δεν πέτυχε όλες της τις επιδιώξεις. Δεν τις δίδοντο η Βόρειος Ήπειρος, τα Δωδεκάνησα (δόθηκαν στην Ιταλία), ούτε η Κωνσταντινούπολη ή η Κύπρος (παρέμεινε Αγγλική κτήση). Η Χώρα μας πέτυχε την επικύρωση της κυριαρχίας της, στη Δυτική Θράκη (την είχε παραδώσει η Βουλγαρία στους Συμμάχους με τη συνθήκη του Νεϊγύ το 1919) και έπαιρνε την Ανατολική Θράκη ως την Τσατάλτζα (30 χλμ. από την Κωνσταντινούπουλη), την Ίμβρο, την Τένεδο και τις Λαγούσες. Επίσης πέτυχε την κατοχύρωση των δικαιωμάτων της, επί των υπολοίπων Νήσων του Αιγαίου και της ανατέθηκε η Διοίκηση της Σμύρνης και της ενδοχώρας της, για πέντε χρόνια, μετά την παρέλευση των οποίων, το τοπικό κοινοβούλιο που θα ιδρυόταν, θα μπορούσε αν το επιθυμούσε, να ζητήσει την ένωση της περιοχής με την Ελλάδα, έχοντας τη δυνατότητα διεξαγωγής γι’ αυτό δημοψηφίσματος, μεταξύ του πληθυσμού.
Ευνοϊκότερο διακανονισμό δε θα μπορούσε να είχε ελπίσει η Χώρα μας. Η επιτυχία του Βενιζέλου άγγιζε τα όρια του θριάμβου, και για αυτό….δύο απότακτοι αξιωματικοί αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν στον Σιδηροδρομικό Σταθμό των Παρισίων (Λυών), από όπου αυτός θα ξεκινούσε για το ταξίδι της επιστροφής του στην Ελλάδα. Η απόπειρα απέτυχε και ο Βενιζέλος γλίτωσε με ελαφρά τραύματα. Αλλά η μεταστροφή της μοίρας, τόσο του Βενιζέλου, όσο και ολόκληρου του Ελληνισμού φαίνεται ότι είχε αρχίσει.