Δύο αδέλφια δικαστές, μέλη της ΕΔΕ, καταγγέλλουν ότι στην Ελλάδα της κρίσης καταργούνται συνταγματικά δικαιώματα και κατακτήσεις 150 ετών

Πρόκληση για την κοινωνία δεν είναι ο μισθός των 1.700 ευρώ, που λαμβάνει ο νέος δικαστής, αλλά η ύπαρξη 1,5 εκατ. ανέργων, η εντατικοποίηση της εργασίας με μισθούς πείνας, η μερική άρση απαγόρευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Αυτό επισημαίνουν σε συνέντευξή τους στην «Κ.Ε.» οι σύμβουλοι της μειοψηφίας στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων (ΕΔΕ) Χριστόφορος Σεβαστίδης, πρόεδρος Πρωτοδικών, και Χαράλαμπος Σεβαστίδης, πρωτοδίκης, που θεωρούν ότι οι μόνοι κερδισμένοι από την εξαθλίωση των δικαστών είναι οι οικονομικά ισχυροί και η κυβέρνηση, για να συνεχίσει την αδιαλλαξία της απέναντι σε αιτήματα των εργαζομένων. Τη γενικότερη πολιτική της ιδιωτικοποίησης του κράτους βλέπουν πίσω από κυβερνητικές ρυθμίσεις που αφορούν το χώρο της Δικαιοσύνης, όπως η ιδιωτική διαμεσολάβηση.

Ο νόμος 3898/2010 εντάσσεται στη γενικότερη πολιτική της ιδιωτικοποίησης του κράτους, έχει σαφή στόχο να αφαιρεθούν ιδιωτικές και εμπορικές διαφορές από τον δικαστή, που καλύπτεται με τις συνταγματικές εγγυήσεις της αμεροληψίας, και να υπαχθούν σε ιδιώτες διαμεσολαβητές, οι οποίοι θα αμείβονται από τους διαδίκους με 100 ευρώ ανά ώρα. Στην αιτιολογική έκθεση του νόμου ως επιχείρημα εφαρμογής του νέου θεσμού αναφέρεται ο μεγάλος φόρτος των δικαστηρίων, η κατάχρηση των δικονομικών δυνατοτήτων και οι ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές, παράγοντες δηλαδή που καθορίζονται αποκλειστικά από την Πολιτεία, η οποία, αντί να λύσει το πρόβλημα στη βάση του, γκρεμίζει ένα δημόσιο θεσμό και τον αντικαθιστά σταδιακά με έναν ιδιωτικό. Πείτε μου εσείς ποιοι πολίτες θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να προσφεύγουν στους διαμεσολαβητές και με τι εχέγγυα αμεροληψίας θα κρίνονται διαφορές από ιδιώτη, ο οποίος μπορεί να έχει πολλαπλές εξαρτήσεις από οικονομικά συμφέροντα.

Η σύγχρονη Ελλάδα δεν έκανε απλώς ένα μεγάλο οικονομικό πισωγύρισμα στη δεκαετία του '70, αλλά βρέθηκε σε θέση υποχώρησης από τυπικά υφιστάμενα συνταγματικά ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Είναι κοινός τόπος πλέον ότι υπάρχει κραυγαλέα αναντιστοιχία ανάμεσα στο συνταγματικά προβλεπόμενο δικαίωμα προστασίας της εργασίας και στους 1,5 εκατομμύριο ανέργους, στην υποχρέωση μέριμνας του κράτους για απόκτηση κατοικίας του πολίτη και στην εν μέρει άρση απαγόρευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, στο δικαίωμα να αναπτύσσει ο καθένας ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, όταν καταργούνται κατακτήσεις 150 ετών όπως η κυριακάτικη αργία και η 8ωρη καθημερινή εργασία, στερώντας στην ουσία από τον πολίτη οποιαδήποτε άλλη προσδοκία πλην ενός minimum επιπέδου διαβίωσης, στα δικαιώματα στην υγεία, στην παιδεία, στην απεργία και στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Όλα αυτά τα δικαιώματα αποτελούν ιστορικές κατακτήσεις. Ο ρόλος της δικαστικής εξουσίας ως θεματοφύλακα του Συντάγματος αποκτά ιδιαίτερη σημασία σε τέτοιες περιόδους. Και νομίζω ότι οι αποφάσεις που εκδίδονται σε όλη τη χώρα πάνω σε θέματα όπως η διαθεσιμότητα των υπαλλήλων, το χαράτσι της ΔΕΗ, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, η απόδοση ποινικών ευθυνών σε πολιτικά πρόσωπα, αποτυπώνουν ακριβώς αυτή την ευσυνειδησία και το σθένος των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών, που πάντως από μόνα τους δεν αρκούν για να μιλάμε για ουσιαστική απονομή Δικαιοσύνης, εάν δεν αρθούν όλα τα εμπόδια που δυσχεραίνουν την πρόσβαση του πολίτη σ' αυτήν.

Αυτά και άλλα πολλά αναφέρουν στην ενδιαφέρουσα συνέντευξη τους που μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Add Post To: | Digg| Technorati| del.icio.us| Stumbleupon| Reddit| BlinkList| Furl| Spurl| Yahoo| Simpy|