Με αφορμή τον πόλεμο για την Γκερέκου είναι ευκαιρία να θυμηθούμε μια άλλη υπόθεση . ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΠΟΜΠΗ ΠΑΝΤΑΓΙΑ!!! ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΤΟΥ; Aλήθεια που βρίσκεται αυτή η υπόθεση ; πληρώθηκε το χρέος προς το Δημόσιο του τραγουδιστή Γιώργου Νταλάρα ύψους 100 εκατ. δραχμών; Δήλωσε και αυτός αδυναμία προς εξόφληση ; Μήπως περιμένει κάποια ρύθμιση; H βουλευτής κύρια ANNA ΝΤΑΛΑΡΑ η ο άμεσα ενδιαφερόμενος οφείλει να δώσει διευκρινήσεις για το που βρίσκεται η υπόθεση αυτή, γιατί αν περιμένουμε από τους φοροθάφτες του ΠΑΣΟΚ απάντηση, μπορεί να πάρει μερικά… χρόνια. Όχι τίποτε άλλο για την ..Κύπρο ρε γαμωτο.
.jpeg)
2 σχόλια:
Όσοι καλοπροαίρετοι, διαβάστε την επιστολή του Γ.Νταλάρα που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ''ΑΞΙΑ''. Απαντά στις όποιες αιχμές για τα φορολογικά.Η επιστολή γράφτηκε -ως φαίνεται- μετά την επιστροφή του από την Ευρωπαϊκή περιοδεία του. Στο εξωτερικό ΜΜΕ και κοινό τον αντάμειψε με τον καλύτερο τρόπο. Εκείνος έβγαλε το καλό πρόσωπο της Ελλάδας στο εξωτερικό αλλά επέστρεψε στην χώρα του αντιμετωπίζοντας επικρίσεις. Να μας χαιρόμαστε!
Έχοντας μόλις γυρίσει από μια μεγάλη Ευρωπαϊκή περιοδεία, έχω νωπές στις αποσκευές μου τις εντυπώσεις από μια Ευρώπη με ανθρώπους που αγαπούν την Ελλάδα, που μοιράζονται μαζί μας τις κοινές αγωνίες για το μέλλον.
Στην επαφή μου με χιλιάδες ανθρώπους στα θέατρα και τις αρένες των ευρωπαϊκών πόλεων, είδα μάτια που έλαμπαν από αισθήματα αλληλεγγύης για τον ελληνικό λαό. Είναι κοντά μας, όχι μόνο γιατί το πρόβλημά μας τους αφορά οικονομικά και πολιτικά, αλλά γιατί ξέρουν ότι είναι πανίσχυροι οι αξιακοί και πολιτιστικοί δεσμοί που μας ενώνουν.
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι χιλιάδες πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών είναι σήμερα Έλληνες γιατί απλά έχουν μπει στη θέση μας.
Πραγματικά και συμβολικά.
Επιστρέφοντας συνάντησα μια πατρίδα σε παραζάλη.
Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι είναι έτοιμοι να πετροβοληθούν τυφλά μεταξύ τους. Η κρίση, η θεμελιώδης κρίση που περνάει η χώρα μας, είναι πρώτα από όλα, κρίση αξιών. Το λέγαμε κάποιοι εδώ και χρόνια, μιλώντας κόντρα στο ρεύμα και φαινόμασταν περίεργοι και εξωτικοί…
Σήμερα παίρνω απλώς αφορμή για να μιλήσω, από το γεγονός ότι στο φύλλο της 22/5/2010 της εφημερίδας σας, αναφέρεται σε ρεπορτάζ το όνομά μου και αυτό της Άννας, με υπαινιγμούς ότι υπάρχει φήμη ότι διατηρούμε ανοικτούς λογαριασμούς με τις φορολογικές αρχές.
Διατυπώνω λοιπόν με τον πιο απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο την αντίθεσή μου σε αυτού του είδους τις αιχμές:
1.Γιατί δεν έχω ούτε εγώ, ούτε η οικογένειά μου ουδεμία φορολογική υποχρέωση ή εκκρεμότητα. Είμαι μάλιστα ανοικτός σε οποιονδήποτε έλεγχο. Εξάλλου θεωρώ υποχρέωση όλων μας να περιμένουμε τη σειρά μας να ελεγχθούμε ανεξαιρέτως. Έτσι μόνο υπάρχει ελπίδα να αποκατασταθεί η τρωθείσα εμπιστοσύνη μεταξύ κράτους – φορολογουμένων.
2.Είναι ώρα και για τους λειτουργούς των Μέσων Ενημέρωσης να συνειδητοποιήσουν ότι το εύκολο «ρεπορτάζ» έχει τελειώσει, μαζί με την εύκολη εποχή. Διαβάζοντας αυτά τα εκτεταμένα άρθρα αναρωτιέμαι τελικά αν έχει σημασία για τον πολίτη, να εμφανίζεται, χάριν της παραπολιτικής είδησης ,αυτή η εμφυλιακή ατμόσφαιρα μεταξύ υπουργών και βουλευτών ,αντί της ενότητας που είναι απαραίτητη προϋπόθεση σε αυτή τη συγκυρία. Ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από ουσιαστική ενημέρωση και εμπιστεύεται την πλειονότητα των Ελλήνων δημοσιογράφων, αλλά περιμένει πλέον τη σοβαρότητα που οφείλει κάθε επαγγελματική τάξη στην εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε.
Και η συνέχεια της επιστολής του Γ.Νταλάρα.
Πέρα από αυτά, θέλω να τονίσω ότι είναι εξωπραγματική η αντίληψη μιας τυφλής αντίθεσης με το «κακό κράτος». Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι η ώρα οι πάντες να εισφέρουν αυτό που τους αναλογεί στον μεγάλο κοινό λογαριασμό, ο οποίος δεν είναι απλό δημοσιονομικό μέγεθος. Είναι η μόνη λύση για την ουσιαστική και συναισθηματική αποκατάσταση της σχέσης μεταξύ πολίτη και κράτους. Και αυτό το έχουν κυρίως ανάγκη οι μη έχοντες, αυτοί που καλούνται σήμερα να σηκώσουν βάρη που δεν αντέχουν. Αυτούς οφείλουμε να αποκαταστήσουμε πρώτα.
Στη γενιά της μεταπολίτευσης που αποκατέστησε τη Δημοκρατία πέφτει συλλογικά το βάρος να προλάβει τη χρεοκοπία.
Προσωπικά πορεύτηκα σ’ αυτήν τη 40χρονη διαδρομή, όχι μόνο με τα καλλιτεχνικά κριτήρια που είναι προφανή, αλλά και με κοινωνικά κριτήρια και μάλιστα σε εποχές που αυτό δεν ήταν αυτό αυτονόητο.
Σταθήκαμε με την Άννα δίπλα στις χειμαζόμενες κοινωνικές ομάδες και στα κινήματά τους, χωρίς ποτέ να ζητήσουμε το παραμικρό από την Πολιτεία.
Αυτή η κοινή ζωή και οι κοινοί αγώνες είναι και ο λόγος που η Άννα συνεχίζει με το δικό της τρόπο αυτό το ταξίδι.
Αγωνιώ για τον τόπο αυτό, περισσότερο από ποτέ.
Αγωνιώ για τις νέες γενιές ,που καλούνται να πληρώσουν λάθη, παραλείψεις και ανεπάρκειες άλλων.
Αγωνιώ για την τεράστια προσπάθεια που καταβάλλεται να σταθεί όρθια η ελληνική οικονομία και μάλιστα σε ένα περιβάλλον διεθνούς κρίσης και αυστηρής επιτήρησης από ξένους.
Περισσότερο ,όμως ,αγωνιώ – και αυτή την αγωνία σήμερα καταθέτω - για το αν όλοι εμείς, οι σημερινοί Έλληνες πολίτες, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η μεγαλύτερη μάχη που πρέπει να δώσουμε είναι κόντρα στον κακό μας εαυτό και στις παθογένειες της σχέσης κράτους-πολίτη. Αυτή την μάχη πρέπει να την κερδίσουμε, κατακτώντας μια νέα «κοινωνική συλλογικότητα» και δίνοντας το πραγματικό περιεχόμενο στην έννοια «προσωπική ευθύνη».
Γιώργος Νταλάρας
Δημοσίευση σχολίου