Το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα μεταξύ πολιτικών και πολιτών.

Οι πολιτικοί θησαυρίζουν, και οι πολίτες πτωχαίνουν..
Ιδιαίτερα ανησυχητικά είναι τα μηνύματα που μας στέλνει η έκθεση της Oxfam για την κατανομή του πλούτου τη χρονιά που μας πέρασε, καθώς όπως προκύπτει από τα στοιχεία, το πλουσιότερο 1% του πλανήτη έβαλε στο… χέρι του το 82% του παγκόσμιου πλούτου. Παράλληλα το φτωχότερο μισό του κόσμου δεν είδε καμία αύξηση στο μερίδιό του!
Η Oxfam βλέπει πίσω από την ακατανόητη αυτή ανισορροπία της αγοράς τη φοροδιαφυγή, την επιρροή του κόσμου των επιχειρήσεων στους νομοθέτες, την καταστρατήγηση των εργασιακών κεκτημένων αλλά και τις περικοπές των εταιριών, λέγοντας μας πως όλα αυτά είναι ενδεικτικά ενός συστήματος που καταρρέει.
Η έκθεσή της δεν έμεινε φυσικά στο απυρόβλητο της κριτικής, η Oxfam απαντά όμως λέγοντας πως τα νούμερα μιλούν από μόνα τους. Το 2016-2017 είδε εξάλλου τον μεγαλύτερο αριθμό δισεκατομμυριούχων που έχουν καταγραφεί ποτέ, με έναν καινούριο να ξεπηδά κάθε δυο μέρες! Ο γενικός διευθυντής του βρετανικού παραρτήματος της Oxfam, Mark Goldring, ισχυρίστηκε πως αυτή η στατιστική αποκαλύπτει ότι «κάτι πάει πολύ στραβά στην παγκόσμια οικονομία». Και η Oxfam φαίνεται πως ξέρει καλά τι λέει, καθώς εκπονεί αντίστοιχες εκθέσεις τα τελευταία πέντε χρόνια. Πέρυσι, για παράδειγμα, εκτίμησε πως οι 8 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη είχαν στα χέρια τους τόσο πλούτο όσο και το φτωχότερο μισό κομμάτι του κόσμου. Για το 2018 μας λέει πως το νούμερο αυτό αποκρυσταλλώθηκε στους 42 ιδιώτες, αλλάζοντας και την περσινή εκτίμηση από 8 σε 61, αναθεώρηση επιβεβλημένη μας λέει ο Goldring από τα νέα στοιχεία που ξεπηδούν συνεχώς.
«Όταν το κοιτάς, πρόκειται για ένα απαράδεκτο επίπεδο ανισοτήτων», είπε ο Goldring στο BBC, «η συγκέντρωση του ακραίου πλούτου στην κορυφή δεν είναι σημάδι ακμάζουσας οικονομίας, αλλά σύμπτωμα ενός συστήματος που αποτυγχάνει για εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους με μισθούς φτώχειας, που φτιάχνουν τα ρούχα μας ή καλλιεργούν τα φαγητά μας».
Αν η εργασία, μας λέει, είναι να μας οδηγήσει εκτός παγκόσμιας φτώχειας, τότε θα πρέπει να εξισωθούν τα μεροκάματα γυναίκας-άντρα, να εργάζονται όλοι σε αξιοπρεπείς συνθήκες και να αμείβονται δίκαια για τη δουλειά που προσφέρουν: «Αν αυτό σημαίνει λιγότερα για τους ήδη πλούσιους, τότε είναι ένα τίμημα που εμείς και αυτοί,  πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε», καταλήγει.

Add Post To: | Digg| Technorati| del.icio.us| Stumbleupon| Reddit| BlinkList| Furl| Spurl| Yahoo| Simpy|