Μια μεγαλειώδης κινητοποίηση των κατοίκων της Ανθούπολης
στο Περιστέρι το Μάιο του 1956 έμεινε γνωστή σαν «Η εξέγερση του κάρβουνου».
Ήταν η εξέγερση που έβαλε τέλος στην παράνομη και
ληστρική εκμετάλλευση του υπεδάφους. Χιλιάδες αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν, και
έδωσαν πραγματική μάχη με όπλα αλλά δεν κατάφεραν να υποτάξουν
τους εξεγερμένους. Οι εγκαταστάσεις των λιγνιτωρυχείων πυρπολήθηκαν και
καταστράφηκαν ολοσχερώς. Δεν ξαναλειτούργησαν!
Μια ιστορία που έμεινε και παραμένει στο περιθώριο. Αλλά
ήταν η πιο σημαντική λαϊκή κινητοποίηση στην Ελλάδα σε λιγότερο από...
εφτά χρόνια από το τέλος του εμφυλίου.
Και τρομοκράτησε την άρχουσα τάξη της εποχής γιατί ήταν σημάδι ότι η ιστορία
δεν τέλειωσε με τη νίκη της στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας. Δυο χρόνια
αργότερα, στις εκλογές του 1958, η ΕΔΑ αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα.
Έτσι επέλεξαν την τακτική της αποσιώπησης του συμβάντος.
Η ιστορία εξόρυξης λιγνίτη από το υπέδαφος του
Περιστερίου ξεκίνησε το 1933. Από το 1924 είχαν εγκατασταθεί εκεί οι πρώτοι
πρόσφυγες. Τη πρωτοβουλία είχε η οικογένεια του
Γιώργου Ρομπάκη που πριν την Μικρασιατική περιπέτεια του 1922 είχε στην
ιδιοκτησία της το ορυχείο «Ζον Γκουλντάκ» στη Μαύρη Θάλασσα. Στο Περιστέρι η
επιχείρηση είχε την επωνυμία «Λιγνιτωρυχεία
Αττικής Α.Ε.»
Τη περίοδο της Κατοχής 1941-44 το λιγνιτωρυχείο πωλήθηκε
σε Ιταλούς και μετονομάστηκε σε Agenta
Carboni Italiani. Μετά την Κατοχή πέρασε, ως εχθρική περιουσία, στα
χέρια του Ελληνικού Δημοσίου και το 1951 μισθώθηκε, με μια σκανδαλώδη
σύμβαση, στην εταιρία του Φραγκίσκου
Πρεζάνη.
Το έδαφος όμως από οποίο γινόταν η εξόρυξη του λιγνίτη
ήταν πλέον οικιστικός χώρος κι η λειτουργία του απειλούσε τις ζωές τους. Αυτό
προκάλεσε την εξέγερση.
Περισσότερα στοιχεία και πλήρες άρθρο για την ιστορία των
λιγνιτωρυχείων στο Περιστέρι θα βρείτε εδώ. Αυτό που ακολουθεί είναι το χρονικό της εξέγερσης στο
Περιστέρι το 1956.
Για την ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε εμεις χωρίς
να ακυρώνουμε την εξέγερση των Αγιάννηδων, ότι υπήρξε μεγάλη παρακίνηση από τους
τσιφλικάδες της περιοχής, που έκοβαν οικοπεδάκια των 100-200 μέτρων έκτιζαν δυο καμαρούλες λαθραία
γιατί λάδωναν την τοπική χωροφυλακή, και τα πουλούσαν με δόσεις, διότι έβλεπαν σταδιακά
λόγω των μεταλλείων να μην αγοράζει κανένας υπό τον φόβο των κατολισθήσεων. Μετά
το κλείσιμο τους, είδαν τις εκ τούρκων, και εκ καταπατήσεων περιουσίες τους, να
αξίζουν πολλαπλάσια.
Όσοι «ανεξάρτητοι»
Αγιάννηδες δεν είχαν να λαδώσουν τον τοπικό
μοίραρχο και μάλιστα με λίρες, τότε έβλεπαν τα συνεργεία με τους χωροφύλακες, να
έρχονται να γκρεμίζουν τους τσιμεντόπλινθους που είχαν βάλει για να κτίσουν την
καμαρούλα τους.
Μεγάλο το ερώτημα πως είχαν αυτές τις εκτάσεις στην
κατοχή τους.
Ξεκινούσαν από τα Νέα Λιόσια, Παλατιανή, Κηπούπολη,
Ανθούπολη ,Άγιο Ιερόθεο, και τελείωναν στην σημερινή Νέα Ζωή. Ειδικά στην Νέα Ζωή που ήταν τα γουρουνάδικα έσπρωχναν
πολλά οικοπεδάκια με δυο καμαρούλες και μικρές δόσεις στις υπηρέτριες, που είχαν έρθει από την
επαρχία για… καλύτερη ζωή. Ήταν και οι ποιο φερέγγυες, αφού είχαν φαγητό και ύπνο
δωρεάν στα σπίτια που ήταν υπηρέτριες, συν ένα μικρό δήθεν μισθό, που το έπαιρναν
οι δοσάδες «οικοπεδούχοι - εργολάβοι ».
Μια άλλη παράμετρος των καταστροφικών μεταλλείων
που δεν αναφέρθηκε είναι ότι λόγω της υπερυψωμένης σιδηροδρομικής γραμμής για
την μεταφορά του κάρβουνου η όποια ήταν επί της σημερινής λεωφόρου Κωνσταντινουπόλεως,
υπήρξε τότε η φονικη και καταστροφική πλημμύρα που είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφούν
εκατοντάδες σπίτια και να μείνουν στον δρόμο χιλιάδες πολίτες που έβλεπαν τα λιγοστά
υπάρχοντα τους να επιπλέουν στην λίμνη του.. Μπουρναζίου και να υπάρχουν 39 νεκροί
. 
.png)
.webp)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου