Με επιστολή
σε γνωστό διαδικτυακό τόπο, η σύντροφος του Ν. Μαζιώτη κάνει την εμφάνισή της
και ξεκαθαρίζει ότι δεν παραδίνεται
"Δεν
θα τους κάνω την χάρη, ας έρθουν να με πιάσουν" αναφέρει η Ρούπα η οποία
μιλά για τη σύλληψη του συντρόφου της και επιτίθεται σε αστυνομία και ΜΜΕ.
Η επιστολή
της ολόκληρη έχει ως ακολούθως:
Στις 16
Ιουνίου ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, πέφτει
αιμόφυρτος από σφαίρα μπάτσου, ύστερα από λυσσαλέα καταδίωξη που εξαπέλυσαν τα
ένοπλα σκυλιά του καθεστώτος. Ο σύντροφος δίνει τη μάχη του ενάντια στους
μπάτσους που τον κυνηγούσαν. Ο κρατικός μηχανισμός σύσσωμος πανηγυρίζει για τη
σύλληψη του “υπ αριθμόν 1 καταζητούμενου” στη χώρα. Το ίδιο και ο εγκληματίας
και πραγματικός αρχιτρομοκράτης Σαμαράς που με την κυβέρνησή του πήρε τα ηνία
από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις στην εκστρατεία της μεγαλύτερης
κοινωνικής γενοκτονίας που έχει γίνει στη χώρα σε καιρό “ειρήνης”. Ο Σαμαράς
χρησιμοποιεί τη σύλληψη του Μαζιώτη ως εργαλείο για την σταθεροποίηση της
παραπαίουσας κυβέρνησής του, για την στήριξη ενός πολιτικού και οικονομικού
καθεστώτος με σαθρά θεμέλια, που έχει εδώ και χρόνια απαξιωθεί στις κοινωνικές
συνειδήσεις.
Η σύλληψη
ενός επαναστάτη του πολιτικού βεληνεκούς του Νίκου Μαζιώτη είναι για το
πολιτικό και οικονομικό καθεστώς όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και διεθνώς, μια
“σημαντική επιτυχία”, όπως εκφράστηκε από το αμερικάνικο κράτος. Και αυτό γιατί
η σύλληψη του συντρόφου αναγνωρίζεται από τους εχθρούς μας ως ένα πλήγμα στον
αγώνα για την καθεστωτική ανατροπή, ως ένα πλήγμα στον αγώνα για την
απελευθέρωση από τον ζυγό του καπιταλισμού και του κράτους, ως ένα πλήγμα στον
αγώνα για την κοινωνική Επανάσταση. Το μέγεθος της απειλής που αντιπροσωπεύει ο
Μαζιώτης για το καθεστώς αντανακλούν οι υψηλοί τόνοι των εμετικών πανηγυρισμών
της εγχώριας και ξένης πολιτικής εξουσίας. Γιατί ο σύντροφος και η οργάνωση
στην οποία ανήκει, ο Επαναστατικός Αγώνας, συνδέεται άρρηκτα με την ίδια τη
συστημική πολιτική αποσταθεροποίηση, με την υπονόμευση ενός σάπιου καθεστώτος.
Συνδέεται με τον συνεπή πόλεμο ενάντια στην κυριαρχία και την σύγχρονη
βαρβαρότητα. Συνδέεται με τον αγώνα για την ανατροπή του κράτους και του
καπιταλισμού, συνδέεται με την ίδια την κοινωνική Επανάσταση. Ο σύντροφος Νίκος
Μαζιώτης ήταν και παραμένει ταγμένος στην Επανάσταση. Γι αυτό αγωνίστηκε, γι'
αυτό αγωνίζεται, γι' αυτό τον ανέδειξαν σε νούμερο ένα κίνδυνο για το καθεστώς.
Και η πολιτική βαρύτητα της υπόθεσης αυτής οφείλει να είναι η κυριότερη
παράμετρος για την αλληλεγγύη στον σύντροφο.
Αυτή τη
στιγμή ο Μαζιώτης είναι αιχμάλωτος του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Δεν
είναι δίκαιο να είναι αυτός στη φυλακή. Δίκαιο είναι να είναι ελεύθερος και να
αγωνίζεται για την κοινωνική Επανάσταση. Δίκαιο θα ήταν να είναι αλυσοδέσμιοι
στη θέση του και να δικάζονται στα λαϊκά δικαστήρια αυτοί που ευθύνονται για
την κατάντια του ελληνικού λαού, αυτοί που ψήφισαν και εφαρμόζουν τα μνημόνια.
Θα έπρεπε να είναι η οικονομική ελίτ, οι πλούσιοι που πίνουν το αίμα των
προλετάριων, η πολιτική ελίτ και οι υπηρέτες της. Δίκαιο θα ήταν να είναι
αλυσοδέσμιοι οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπανδρέου, Παπαδήμος και οι εγκληματικές
οργανώσεις τους, οι τροϊκανοί και οι ηγήτορες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα ντόπια
και ξένα αφεντικά που για τα οικονομικά τους συμφέροντα ρημάζεται ο τόπος και
οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν. Αυτοί είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες και
ληστές. Αυτοί είναι οι στυγνοί εγκληματίες και δολοφόνοι.
Τους
πανηγυρισμούς της σύλληψης συνόδευσαν οι αναμενόμενες επιθέσεις της κρατικής
προπαγάνδας που αναπαρήγαγαν και σε μεγάλο βαθμό δημιούργησαν τα φερέφωνα της
εξουσίας, τα ΜΜΕ. Επιθέσεις που επιχείρησαν να αμαυρώσουν τον επαναστατικό
χαρακτήρα του συντρόφου και που ως σημαία χρησιμοποίησαν τη συμπλοκή στο
Μοναστηράκι, στην οποία ο σύντροφος παρουσιάζεται ως “αδίστακτος πιστολέρο” που
πυροβολεί αδιακρίτως ενώ οι μπάτσοι “πασχίζουν να τον ακινητοποιήσουν” χωρίς τη
χρήση όπλων. Μόνο μια σφαίρα, υποτίθεται, έπεσε από τους μπάτσους και αυτή για να
“ακινητοποιήσει” τον σύντροφο. Τι εμετικοί ψεύτες και πόσο υποκριτές είναι τόσο
οι κρατικοί μηχανισμοί, όσο και οι οσφυοκάμπτες του καθεστώτος στα δελτία
ειδήσεων! “Πυροβολούσε μέσα στον κόσμο”. Ποιος επέλεξε το σημείο της μάχης
αυτής; Ποιος ξεκίνησε την καταδίωξη; Μήπως θα έπρεπε να πετάξει το όπλο και να
παραδοθεί αμαχητί;
Οι μπάτσοι
συνειδητά επέλεξαν να διεξάγουν μια ένοπλη σύγκρουση σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο.
Ο σύντροφος ήταν υποχρεωμένος να αμυνθεί. Και αφού εξαφάνισαν τάχιστα από τη
δημοσιότητα τον έναν τουρίστα που δήλωσε ότι πυροβολήθηκε από μπάτσο, δήλωναν
ξανά και ξανά μέσω των ΜΜΕ ότι μόνο μια σφαίρα έριξαν, ενώ ο σύντροφος οχτώ. Μα
μόνο και μόνο με την υποψία ότι αυτός που κυνηγούσαν μπορεί να ήταν ο Μαζιώτης,
θα έριχναν ακόμη και με αυτόματα προκειμένου να μην τους φύγει. Γιατί το
διακύβευμα για αυτούς ήταν μεγάλης πολιτικής σημασίας και διόλου δεν τους
ενδιέφερε αν η επιχείρηση γινόταν ανάμεσα σε δεκάδες κόσμου, ακόμα και αν
σκοτωνόταν κάποιος. Εξάλλου στον σύντροφο θα το ρίχνανε. Ποιος θα μπορούσε να
τους διαψεύσει;
Όσον αφορά
τις γελοιότητες ότι τον είχαν εντοπίσει από τις προηγούμενες μέρες, αυτές
ειπώθηκαν μέσα στα πλαίσια της κρατικής προπαγάνδας για να μην παραδεχτούν ότι
πρόκειται απλώς για ένα τυχαίο συμβάν. Και αυτό φαίνεται και από τις
αντιφατικές αναφορές τους. Τη μια δηλώνουν ότι τον αναγνώρισε ασφαλίτισσα λίγο
πριν την συμπλοκή. Την άλλη ότι τον είχε αναγνωρίσει πρώην ασφαλίτης
προηγούμενες μέρες σε κάποιο σταθμό του μετρό. Αν ήταν αλήθεια ότι τον είχαν
εντοπίσει τις προηγούμενες μέρες, θα μας είχαν συλλάβει. Μια ρουφιάνα και μια
ατυχία σήμαναν την αρχή της καταδίωξης. Αλλά δεν μπορούσαν, φυσικά, να
παραδεχτούν ότι η καταδίωξη ξεκίνησε τυχαία. Όλη η προπαγάνδα περί εντοπισμού
του έγινε για να δηλωθεί δημοσίως ότι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και ειδικά η
“αντιτρομοκρατική” παράγει έργο και ότι είναι αποτελεσματική. Μόνο που αυτό
απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όλο το προηγούμενο διάστημα είμαστε συνεχώς
ανάμεσά τους. Κινούμαστε παντού. Περνούσαμε δίπλα τους. Τους βλέπαμε και δεν μας
έβλεπαν.
Αφού ο
σύντροφός μου συλλαμβάνεται, εγώ γίνομαι η “νούμερο ένα καταζητούμενη”. Εγώ και
το παιδί μου, για το οποίο οι αχυράνθρωποι του καθεστώτος στα ΜΜΕ με περίσσια
χυδαιότητα “πληροφορούν” για πλήθος στοιχείων του και παράλληλα με μια εμετική
υποκρισία επιβραβεύουν τους διωκτικούς μηχανισμούς για την “ευαισθησία” τους
που δεν έβγαλαν στη δημοσιότητα φωτογραφία που διαθέτουν. Μόνο που τώρα με ό,τι
στοιχείο έχουν στα χέρια τους οι μπάτσοι, θα οργώνουν τη χώρα αναζητώντας το.
Κατά τ' άλλα δεν είναι καταζητούμενο. Και όπως είχε δηλώσει παλιότερα με
περίσσιο θράσος μια επαίσχυντη μπατσοδημοσιογράφος, μέσω του παιδιού
ευελπιστούν να μας πιάσουν. Τώρα μέσω του παιδιού ευελπιστούν να πιάσουν εμένα.
Τον σύντροφό
μου τον έχουν βαριά τραυματισμένο στα χέρια τους. Η εκδικητικότητά τους ήταν
αναμενόμενη. Δεν τους φτάνει που έχουν τον Μαζιώτη με διαλυμένο χέρι από
σφαίρα, με την κατάσταση της υγείας του να είναι σοβαρή, και ενώ έχει
δημοσιοποιηθεί η ανάγκη για στενή ιατρική παρακολούθηση και για νέες χειρουργικές
επεμβάσεις, τον υποχρέωσαν σε εκδικητική μεταγωγή σε μια φυλακή που είναι
γνωστό ότι δεν διαθέτει γιατρούς ούτε για τις στοιχειώδεις ιατρικές ανάγκες των
κρατουμένων. Και είναι βέβαιο ότι από αυτή τη μεταγωγή και μόνο η κατάστασή του
έχει επιδεινωθεί. Γνωρίζω από πρώτο χέρι σε τι είδους μεταγωγές επιβάλουν τους
ένοπλους αγωνιστές. Όταν με υποχρέωσαν έγκυο σε μεταγωγή, κατέληξα σε
νοσοκομείο με αιμορραγία και υποχρεώθηκα να μείνω κλινήρης για να μην αποβάλω.
Είναι προφανές ότι φοβούνται. Έχουν τον σύντροφο στα χέρια τους με διαλυμένο
χέρι και εξακολουθούν να φοβούνται.
Όσον αφορά
εμένα, σοβαρά, περιμένανε και περιμένουν να παραδοθώ; Δεν θα τους κάνω τη χάρη.
Ας έρθουν να με πιάσουν. Στην πραγματικότητα οι διώκτες μου δεν το πιστεύουν.
Γι' αυτό και εισέβαλαν στο σπίτι της οικογένειάς μου, έκαναν έρευνα και
ανέκριναν τη μητέρα μου και την αδελφή μου αναζητώντας ματαίως κάποιο στοιχείο.
Οι δηλώσεις τους μέσω των ΜΜΕ ότι βρίσκομαι σε δύσκολη θέση και μπορεί να
παραδοθώ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ύστατη προσπάθεια πίεσης. Οι
διώκτες μου με γνωρίζουν. Με γνώρισαν στις 10 του Απρίλη το 2010 όταν με είχαν
έγκυο στα χέρια τους, προσπαθούσαν με γελοιότητες να με τρομοκρατήσουν, δεν
τους έλεγα ούτε καν το όνομά μου και το μόνο που εισέπραξαν ήταν φτύσιμο. Γνωρίζουν
την πολιτική μου στάση το διάστημα που ήμουν φυλακισμένη, γνωρίζουν την
πολιτική στάση που κράτησα όλο το διάστημα της δίκης. Ήμουν, είμαι και θα είμαι
μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Αν νομίζουν ότι θα με λυγίσουν, είναι πολύ
γελασμένοι.
Η σύλληψη
του συντρόφου μας ήταν ένα πλήγμα. Ο σύντροφός μας Λάμπρος Φούντας με το αίμα
του έβαψε τα στενά στην Δάφνη και ο Νίκος Μαζιώτης στο Μοναστηράκι. Ο
Επαναστατικός Αγώνας έχει δώσει το αίμα του για την υπόθεση της κοινωνικής
Επανάστασης. Όμως δεν θα πουν οι εχθροί μας την τελευταία λέξη.
Το πεδίο για
τον Επαναστατικό Αγώνα είναι ανοιχτό. Το κοινωνικό πεδίο είναι το δικό μας
πεδίο, όχι το δικό τους. Για τους εχθρούς μας είναι ένα πεδίο εχθρικό, άγριο
και μόνο με τη βία μπορούν να το ελέγξουν. Κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν,
τρομοκρατούν, δολοφονούν καθημερινά, εξοντώνουν για τη σωτηρία του καθεστώτος.
Κατακρεουργούν εκατομμύρια περιττούς για την αναπαραγωγή του καπιταλισμού
ανθρώπους στο όνομα της “εκκαθάρισης του συστήματος από τη σαπίλα”. Και
παράλληλα βομβαρδίζουν την κοινωνία με ηλίθιες ιστορίες “οικονομικής ανάκαμψης”
και “διεξόδου της χώρας από το τούνελ της κρίσης”. Ιστορίες που κάνουν να
γελούν, αλλά και να αγανακτούν οι φτωχοί, οι πεινασμένοι, οι κολασμένοι αυτής
της χώρας.
Στις 16
Ιουλίου στο Μοναστηράκι έγινε μια μάχη. Μια μάχη άνιση, ανάμεσα σε έναν
επαναστάτη και δεκάδες ένοπλα σκυλιά του κράτους. Μια μάχη τόσο άνιση όσο είναι
αυτή την ιστορική περίοδο ο ίδιος ο αγώνας για την Επανάσταση. Ένας αγώνας
ανάμεσα σε λίγους επαναστάτες και έναν πάνοπλο και πολυάριθμο μηχανισμό. Μόνο
που αυτός ο αγώνας, ο επαναστατικός αγώνας, δεν είναι ζήτημα αριθμητικής. Είναι
μια υπόθεση ψυχής. Είναι μια υπόθεση πίστης στο επαναστατικό δίκιο. Μια υπόθεση
πίστης στην Επανάσταση. Να πολεμάς ενάντια σε ένα σύστημα δολοφονικό, εκ φύσεως
εγκληματικό που αναπαράγεται μέσω της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, ακόμα και
της φυσικής εξόντωσης ανθρώπων. Που αναπαράγεται με τη βία. Τη βία της
οικονομικής πολιτικής, τη βία που ασκεί η οικονομική και πολιτική ελίτ για να
κρατά ζωντανό το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, για να διαφυλάξει τα συμφέροντά
της, για να συνεχίσει να δυναστεύει. Τα αποτελέσματα αυτής της βίας τα ζούμε
όλοι μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια που η χώρα βυθίστηκε στη δίνη της κρίσης,
με τα εκατομμύρια των ανέργων και των περιστασιακά εργαζόμενων, με τους μισθούς
πείνας, με τη μετατροπή της εργασίας σε δουλεμπόριο, με τις χειρότερες συνθήκες
μισθωτής σκλαβιάς που έχουν ζήσει ποτέ οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα. Τα
αποτελέσματα αυτής της βίας που δολοφονεί τα είδαμε και τα βλέπουμε στους
πεινασμένους, τα υποσιτισμένα παιδιά, σε όσους λιμοκτονούν, αρρωσταίνουν,
πεθαίνουν, στις διαρκώς αυξανόμενες αυτοκτονίες. Τα βλέπουμε στους κάδους των
σκουπιδιών που άνθρωποι ποντίκια με τσακισμένη αξιοπρέπεια βουτούν για ένα
κομμάτι ψωμί. Αυτή η “καλυμμένη” βία του συστήματος εν μέσω συστημικής κρίσης
έχει μετατραπεί σε όπλο μαζικής καταστροφής.
Είναι πέρα
για πέρα δίκαιο να πολεμάς την αδικία. Να πολεμάς ένα σύστημα που με την ωμή
βία των κατασταλτικών μηχανισμών φυλακίζει, ξυλοκοπά, δολοφονεί ανθρώπους
δεύτερης κατηγορίας για την εμπέδωση της τάξης, είτε πρόκειται για
αντιστεκόμενους, απεργούς και διαδηλωτές είτε πρόκειται για εξαθλιωμένους
μετανάστες. Που φτιάχνει μπουντρούμια “υψίστης ασφαλείας” με κύριο σκοπό να
εξοντώσει πολιτικά, ηθικά, ψυχολογικά, ακόμα και σωματικά τους ένοπλους
αγωνιστές, να τσακίσει τη βούληση για ένοπλο επαναστατικό αγώνα. Που το δικό
του δίκαιο επιβάλλει τη νομιμοποίηση κάθε είδους κρατικής βίας (η υπόθεση με
τους νεκρούς μετανάστες στο Φαρμακονήσι και τις ευθύνες των λιμενικών μπήκε στο
αρχείο), αλλά και τη ρατσιστική βία ενάντια σε εξαθλιωμένους εργάτες (αθώωση
των φραουλοπαραγωγών και των επιστατών για την δολοφονική επίθεση εναντίον
μεταναστών εργατών γης στην Μανωλάδα). Και σε διεθνές επίπεδο, στο όνομα της εμπέδωσης
της Νέας Παγκόσμιας Τάξης μέσω των πολέμων κατά της “τρομοκρατίας”,
νομιμοποιείται η σφαγή ενός ολόκληρου λαού στην Παλαιστίνη.
Ο
επαναστατικός αγώνας είναι ένα ζήτημα πίστης στην αναγκαιότητα να πολεμήσουμε
τους δυνάστες. Να επιστραφεί στους πραγματικούς εγκληματίες, τους πραγματικούς
τρομοκράτες και δολοφόνους που απαρτίζουν το σύστημα ένα ποσοστό της βίας που
ασκούν. Γιατί μόνο με την ένοπλη επαναστατική δράση μπορούν να καταλάβουν ότι
δεν θα μένουν για πάντα στο απυρόβλητο.
Κυρίως ο
επαναστατικός αγώνας είναι ένα ζήτημα βαθιάς και ακλόνητης πίστης στο
επαναστατικό δίκαιο, το δίκαιο της κατάργησης κάθε μορφής εκμετάλλευσης και
καταπίεσης, της καταστροφής του κράτους και του καπιταλισμού. Το δίκαιο μιας
κοινωνίας οικονομικής ισότητας, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αφέντες και
δούλους. Το δίκαιο μιας κοινωνίας πραγματικά ελεύθερων ανθρώπων.
Ο
Επαναστατικός Αγώνας μέσα στην περίοδο της δράσης του από το 2003 έως σήμερα,
διεξάγει ένα δυναμικό ένοπλο αγώνα ενάντια στο σύνολο των μορφών βίας του καθεστώτος
που προαναφέρονται. Υπουργεία, δικαστήρια, αστυνομικές δυνάμεις, τράπεζες,
χρηματιστήριο, αμερικάνικη πρεσβεία, Τράπεζα της Ελλάδας ήταν οι στόχοι της
οργάνωσης. Με συνέπεια έδωσε σημαντικές απαντήσεις στην κρατική βία, τη βία της
οικονομικής και πολιτικής ελίτ, τη βία της καθεστωτικής δικαιοσύνης και έγραψε
σημαντικές σελίδες στην επαναστατική ιστορία αυτού του τόπου, αλλά και διεθνώς.
Έδρασε και
μίλησε για την οικονομική κρίση σε περιόδους που σιωπή απλωνόταν πάνω από την
καθεστωτική απάτη της “αιώνιας σταθερότητας του συστήματος” και της “ακμαίας
ελληνικής οικονομίας”. Αργότερα, με την έναρξη της κρίσης, διέψευσε όλες τις
καθεστωτικές φωνές που μιλούσαν για την “οχυρωμένη και απρόσβλητη ελληνική
οικονομία”, αλλά και τις ρηχές, διαποτισμένες από την καθεστωτική προπαγάνδα
αντιλήψεις που αδυνατούσαν να συλλάβουν το μέγεθος της καταιγίδας που ερχόταν.
Μίλησε και
έδρασε για την Επανάσταση και την επαναστατική κοινωνική οργάνωση σε περιόδους
που αυτά τα ζητήματα είχαν θαφτεί κάτω από τη μούχλα της απατηλής κοινωνικής
ευμάρειας. Κράτησε και κρατάει ζωντανή τη φλόγα της κοινωνικής Επανάστασης, τη
φλόγα της ελευθερίας. Σημάδεψε, καθόρισε, ενέπνευσε πολλούς ανθρώπους,
διαμόρφωσε και διαμορφώνει συνειδήσεις.
Για όλα τα
παραπάνω ήταν, είναι και θα είναι μια σοβαρή πολιτική απειλή για το καθεστώς.
Για όλα τα παραπάνω αγωνιζόταν, αγωνίζεται και θα αγωνίζεται ο Επαναστατικός
Αγώνας. Για όλα τα παραπάνω θα συνεχίσω να αγωνίζομαι.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ
ΤΙΜΗ ΓΙΑ
ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
ΖΗΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Πόλα Ρούπα
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου